Graham Gill archief (12)

Graham Gill, geboren in 1936 in Melbourne in Australie, werkte in de jaren 60 onder andere voor de zeezenders Britain Radio en Radio England vanaf de Laissez Faire. In de jaren 70 werkte Graham voor Radio Northsea en Radio Caroline. Na 1974 ging Graham Gill naar Radio Nederland. Hans Knot werkt op dit moment samen met Graham aan een boek over het leven en de radiocarriere van Graham Gill. De komende weken stuurt Hans ons regelmatig documenten die niet in het boek gepubliceerd zullen worden.

GRAHAM GILL ARCHIEF (12)
Tekst: Hans Knot - Scans: archief Graham Gill - Foto Graham Gill: copyright MediaPages

We zijn al weer aangeland bij de twaalfde duik in het archief van Graham Gill. In het begin van dit jaar 2010 kwam Graham een weekend op bezoek in Groningen om met mij te werken aan zijn boek. Hij bracht destijds een grote plastic zak met post mee, die hij ooit tijdens zijn radioloopbaan van luisteraars had ontvangen. Een grote variatie aan brieven en kaarten, waarvan een deel de afgelopen maanden door mij aan U is voorgesteld. Begin juli was het werken aan het boek zo ver gevorderd dat we andermaal een afspraak maakten om bij de drukker de eerste drukproef te gaan bekijken. Dit betekent dat het boek binnen enkele maanden voor de fans van Graham Gill beschikbaar komt. Maar voordat we naar de drukker gingen besloot ik toch zelf een keer het archief van Graham in te duiken. In een tweetal oude koffers, die in zijn kelder zijn opgeslagen, liggen honderden, zo niet duizenden brieven, aantekeningen en andere herinneringen aan de radiostations en haar luisteraars, waar Graham in de jaren zestig tot en met tachtig, van de vorige eeuw heeft gewerkt.

Het is te veel om allemaal te lezen en bovendien was er weinig beweegruimte om echt goed in de hoog opgestelde koffers te kijken. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om blindelings een grote laarzendoos, die ik had meegenomen, te vullen, evenals een Jumbo boodschappen tas. Nadat we de kelder hadden bezocht gingen we naar de drukker om de nodige zaken door te spreken. Redelijk voldaan kwamen we er vandaan met de drukproef en nodigde ik Graham en Rob Olthof, de uitgever, uit om het gegeven dat het al tot een drukproef was gekomen, te beklinken met een goed glas bier in Maximiliaan, één van de betere biercafés in Amsterdam.

Foto: in de kelder bij Graham

Tijdens een tweetal vermakelijke uren werden door Graham de nodige herinneringen opgehaald uit zijn radiobeleving. Op een bepaald moment kwam het op het onderwerp favoriete bieren en meldde hij dat zijn favoriete bier altijd 'Guinness' is geweest, daarbij opmerkend dat Ronan O'Rahilly dan wel lang niet altijd goed voor zijn personeel had gezorgd, maar dat hij er altijd wel voor zorgde dat er genoeg voorraad Guiness aan boord van de MV Mi Amigo was. Op zich een niet relevante opmerking, behalve als je dit verhaal verder leest.

Nadat we de Maximiliaan hadden verlaten en ons begaven naar de Metro gingen Graham en ik richting Centraal station, waar we afscheid van elkaar namen. Mijn trein naar Groningen, die normaal via Hilversum en Amersfoort rijdt, kon niet vertrekken gezien er een aanrijding ter hoogte van Hilversum was geweest. Snel leerde ik dat via Utrecht een andere trein naar Groningen kon worden bereikt. De klok leerde op het betreffende perron dat ik minimaal 35 minuten nog diende te wachten. Gezeten op een bank haalde ik blindelings een enveloppe uit de grote boodschappen tas en begon te lezen.

De brief was afkomstig van Trevor Larkin, uit Tonbridge in Kent. Hij schreef ondermeer: 'Even een paar regels om je welkom te heten op RNI. Ik hoop dat je het naar je zin hebt en bovendien is het goed je weer op de radio te kunnen beluisteren, want ik geniet echt van je shows, met de mooie muziek selectie die je draait. Wat denk je van de Nederlandse regering die plannen heeft ook een wet in te voeren tegen de zeezenders? Ik kan je wel vertellen dat het nieuws hierover me heel verdrietig maakte. Alleen al de gedachte dat op die manier een einde aan de uitzendingen van RNI kunnen komen. Jullie geven ons zo veel plezier en brengen niemand schade toe.' Verder op in de brief, die op 3 februari 1974 werd geschreven, ging Trevor in op een gepland bezoek die hij die zomer wenste te maken aan Amsterdam: 'Ik zal bij die gelegenheid wat Guiness voor je meenemen want uit je programma's begrijp ik dat dit een van je favoriete drankjes is.'

Als lezer begrijp je dat ik even flink met mijn hoofd heb geschud over deze vreemde samenhang tussen de opmerking van Graham in het biercafé en de opmerking van de luisteraar in zijn brief. Door mij gelezen binnen een uur na Graham zijn opmerking. Let op want het wordt nog ongelofelijker. Ik besloot een tweede greep te nemen uit de boodschappentas en het bleek een adreswijzigingkaart te zijn die was gericht aan Graham Gill en Tony Allen, destijds beide wonende aan de Blassiusstraat in Amsterdam. Op 15 april 1974 was de kaart verstuurd en geschreven door Hans Knot, die aan beide heren meldde dat hij verhuisd was van de Goudlaan naar de Abeelstraat in Groningen. Het was een warme dag daar in Amsterdam maar de rillingen van verbazing liepen me over de rug en ik besloot het voorlopig bij de beide brieven te laten.

In de vorige aflevering kwam ik al een schooljuf tegen in de luisterpost en beloofde ik er nog een tevoorschijn te toveren. Wel we gaan naar 4 februari 1974 en zetten ons aan de tafel van Norah Goody in Lowestoft, gelegen in het Graafschap Suffolk. Norah is een schooljuf van middelbare leeftijd die al meerdere malen brieven had gestuurd aan de presentatoren van de Request Show op RNI, Mike Ross en Graham Gill en werd al gekscherend door beide heren de 'groovy schoolteacher' genoemd omdat zij op haar leeftijd nog brieven stuurde naar RNI. Norah wilde wel even vertellen waarom ze zo groovy was en ging dus achter de typemachine zitten: 'De reden dat je me groovy noemde had vooral te maken met het feit dat ik een lied van de groep Slade aanvroeg voor mijn leerlingen. Deze keer mag je in het programma mijn man Benjamin groeten, evenals mijn zonen – Alastair en Denzin. Ook gedag aan Tiddle de kat en Old Black Face, de familie papegaai'.

Vervolgens volgden alle namen van de collega's van Norah, waarna ze besloot met lovende woorden: 'Mag ik nogmaals melden dat ik enorm van de programma's van jullie station geniet, vooral van het programma van Mike Ross en die van jou. Jullie spreken tot de luisteraars of het jullie persoonlijke vrienden zijn en niet alsof we achterlijk zijn, zoals sommige onpopulaire stations hun luisteraars behandelen. Wil je iedereen die het mogelijk heeft gemaakt dat RNI er is, namens mij, bedanken. Een er komt een heleboel sentiment naar boven als ik stel dat ik hoop dat RNI nog vele jaren in de ether zal blijven.' Helaas voor Norah en vele volgers van het station zou het slechts een kleine 7 maanden duren alvorens het voorgoed stil werd op de door RNI gebruikte frequenties.

Ook aardig is het om promotionele zaken van RNI te vinden, die ik zelf nooit eerder heb gezien. Zo zat in een van de koffers een stapeltje Kerstkaarten die waarschijnlijk door de deejays van de internationale service naar relaties zijn gestuurd en waarvan een deel was overgebleven en na al die decennia boven water kwam. Het is de Kerstkaart en Nieuwjaarswens van eind 1973 die door Brian McKenzie, Don Allen, Mike Ross, Graham Gill, Robin Banks en Robb Eden zijn verstuurd, onder het motto '220 reasons for a Happy Christmas'. Gesproken over Kerst, ik vond in de koffer ook een kaart die door en voormalige Caroline collega van Graham naar hem aan boord van de MEBO II was gestuurd. En wel door Steve en Debbie England vanuit Deal in Kent.

En luisteraar V Phillips uit Guilford in Surrey heeft zijn of haar QSL kaart, die werd uitgeschreven door Roger Kent, nooit ontvangen. Dit om de simpele reden dat de kaart niet is voorzien van een postzegel en terecht is gekomen bij de binnengekomen post. Mocht V Philips dit lezen dan alsnog een verificatie van de ontvangst van RNI. Helaas 36 jaar na dato.

Graham had dan wel in 1966 afscheid genomen van zijn familie en vrienden in Australië, zijn hart bleef toch bij het land van afkomst. Soms vertelde hij erover in zijn programma en in de loop der jaren is hij er een aantal malen teruggeweest. Vaak heb ik hem horen vertellen hoe hij als een verloren zoon werd ontvangen. De burgemeester van de plaats Griffith, waar Graham langdurig heeft gewoond en radio heeft gemaakt, nodige hem na terugkomst zelfs uit voor een diner en op het radiostation waar hij eens werkte, deed hij gastprogramma's.

In 'The Area News', een lokale krant in Griffith was op 30 maart 1977 te lezen dat Graham, hoewel tijdelijk, was teruggekeerd. 'Mr. Gilsenan heeft van 1955 tot en met 1965 voor 2RG in Griffith gewerkt en daarbij zich gemanifesteerd in allerlei programma's. Hij heeft intensief door Europa gereisd en is nu een deejay voor Radio Nederland, de Nederlandse Wereldomroep. Edoch omschrijft hij zijn jaren in Griffith als de gelukkigste van zijn leven. Hij sprak met ons in een huis van een vriend afgelopen maandag en Gilsenan (41) vertelde dat hij waarschijnlijk het best bekend was in Griffith door zijn verzoekplatenprogramma's, die op de zaterdagavond werden uitgezonden, als wel zijn werk met 'The Sunshine Club'.

Hij heeft Griffith altijd gezien als een ideale plaats voor de jeugd om op te groeien. Destijds was hij lid van een aantal verenigingen zoals de 'Revue Company' en het 'Waterfall Festival Committee'. Mr. Gilsenan, die nu op de radio bekend is als Graham Gill omdat de luisteraars nooit zijn naam goed spelden, reisde – na zijn vertrek bij 2RG - door vele landen van Europa op weg naar Engeland. Hij wilde de wereld zien en zijn pleisterplekken waren ondermeer Zwitserland, Oostenrijk, Duitsland, Nederland, Italië en Griekenland. Hij werkte in Engeland gedurende twee jaar en was in dienst van twee zogenaamde zeezenders.

Foto: even terug in Griffith

Toen de regering daar een einde maakte aan de uitzendingen van deze stations, werd Gilsenan een van de vele deejays die zonder werk kwamen te zitten. Hij besloot naar Amsterdam te vertrekken en werd daar manager van een heel bekende club. Gedurende die periode ontmoette hij vele bekende internationale artiesten. Nadat hij met een Nederlandse groep (The Cats) een buitenlandse tour had gemaakt, ging hij in 1975 voor Radio Nederland werken. Mr Gilsenan vertelde dat hij daar ondermeer iedere zaterdagavond een Top 40 show presenteert. Verder is hij er verantwoordelijk voor het verzoekplatenprogramma. Graham: 'Ik ben terug in Griffith op een soort van pelgrimage om wat nostalgie op te doen en wat mensen, die ik ken, op te zoeken. Ik ben tot en met vrijdag rond lunchtijd in Griffith en te bereiken op 622984'.

Duidelijk was er te weinig ruimte in de krant om het juiste verhaal van Graham en de Europese radio te benoemen. Immers had hij bij meer dan 2 radiostations gewerkt en bleef het gebeuren met RNI en Caroline, in de jaren zeventig van de vorige eeuw geheel onbehandeld. Gelukkig komt daar binnenkort, met het verschijnen van 'Way back home', the Graham Gill story' duidelijk verandering in.


KLIK HIER voor deel 1 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 2 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 3 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 4 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 5 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 6 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 7 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 8 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 9 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 10 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 11 van het Graham Gill archief