Graham Gill archief (11)

Graham Gill, geboren in 1936 in Melbourne in Australie, werkte in de jaren 60 onder andere voor de zeezenders Britain Radio en Radio England vanaf de Laissez Faire. In de jaren 70 werkte Graham voor Radio Northsea en Radio Caroline. Na 1974 ging Graham Gill naar Radio Nederland. Hans Knot werkt op dit moment samen met Graham aan een boek over het leven en de radiocarriere van Graham Gill. De komende weken stuurt Hans ons regelmatig documenten die niet in het boek gepubliceerd zullen worden.

GRAHAM GILL ARCHIEF (11)
Tekst: Hans Knot - Scans: archief Graham Gill - Foto Graham Gill: copyright MediaPages

Andermaal neem ik U mee naar de pracht collectie aan luisterpost die Graham Gill decennia lang heeft bewaard in zijn kelder. Het doorspitten van de honderden brieven brengt zo het een en ander aan het licht, zoals U ook al in de eerste 10 afleveringen heeft kunnen ontdekken. Er zijn brieven van vleiende vrouwen en van mopperige luisteraars maar ook van personen die hun vingertje omhoog staken om de deejays op hun fouten te wijzen. Zo is er het voorbeeld van een brief geschreven door Philip Cox uit Chipping Norton. Het is me niet duidelijk of voornoemd persoon er woonde of er tijdelijk verbleef, want de brief was geschreven op briefpapier van 'The Blue Boar Hotel'. Hij begon zijn brief met het uitten van een vermoeden dat de luisterpost aan boord van het zendschip haastig zou worden gelezen en sprak tevens de hoop uit dat de zee kalm zou zijn zodat het lezen werd vergemakkelijkt. Na een aantal opmerkingen en het aanvragen van een verzoek voor bekenden ging Philip over in ongenoegen.

'Natuurlijk hebben jullie allen iets speciaals en als ik de eigentijdse karakters mag omschrijven van het huidige deejayteam dan kom ik tot de volgende zaken:

Brian McKenzie zegt bijvoorbeeld bij herhaling 'Good good record' of soortgelijke woorden gevolgd door 'record'. Dan Arnold Layne, (die afweek van de rest van het deejayteam). In zijn programma heeft hij het telkens over Radio Northsea International en noemt nooit 'RNI'. Mike Ross vergaloppeert zich herhaaldelijk door 'Cuddley wifes' te benoemen in zijn show en Graham Gill komt in slecht Engels over door 'Hi Thur Good Peepul' iedere avond weer te laten verschijnen terwijl de onechte geest van de afgelopen jaren op de Noordzee, Robb Eden, vaak niet verder komt dan 'This is' en 'It's', een duidelijke vorm van het zogenaamde 'Santa Claus Syndroom'.

Als je de brief heden ten dage terugziet dan zijn er destijds bij de behandeling door Graham heel wat strepen door de teksten van Philip gezet als zijnde niet relevant voor behandeling in de uitzendingen op RNI.

Gelukkig waren er ook luisteraars die wel totaal gelukkig waren, zoals Pieter Herrewijn uit Den Haag. Hij had wel een speciale manier van luisteren: 'Ik wil graag mijn complimenten geven over de manier hoe je jouw programma presenteert, vooral in de vroege uren van de dag. Ik luister vrijwel altijd naar je programma's als ik in mijn auto onderweg ben, een VW 1303S. Haar kleur is, tenminste als je geïnteresseerd bent in wat voor auto's je luisteraars rondrijden, metaal blauw. Ik vind je programma's erg leuk vooral omdat je altijd zoveel interessante opmerkingen plaatst, op een zeer relaxte manier van presentatie. Bovendien kies je altijd de optimale muziek daarbij. Ter informatie kan ik melden dat ik lid ben geworden van RNI en ik de verwachting uitspreek dat Noordzee vele leden zal krijgen.'

De briefkaart, waarop de opmerkingen waren geschreven, had geen datum en was niet afgestempeld, waardoor niet direct kon worden opgemaakt wanneer deze was verstuurd. Maar door de opmerking dat Pieter zich als lid had aangemeld, kan worden aangenomen dat de briefkaart in de maand juni 1973 of daarna naar RNI, met een postbusnummer in Hilversum, is toegestuurd. Pieter meldde ook dat het slim zou zijn ook via de internationale service bij veelvuldigheid de luisteraars op te roepen lid te worden van RNI. Goed bedoeld natuurlijk maar eventuele aanmeldingen voor lidmaatschap voor een toen denkbare publieke omroep georganiseerd vanuit RNI, aangevraagd vanuit het buitenland had geen nut. Dit gezien die personen niet onder de Nederlandse omroepwetgeving vielen. Het enige dat Pieter Herrewijn er doordacht nog aan toevoegde was dat er vele Belgen en Nederlanders vaak luisterden naar de internationale service van RNI. En inderdaad, op die manier kon destijds nog een groot aantal leden voor de omroepvereniging worden gescoord.' Afsluitend vertelde Pieter een tijdje in Sydney te hebben gewoond en vroeg een plaat aan van de daar lokale favoriet Johnny O'Keefe. Hij was ook een graag geziene gast in spelletjes programma's op de televisie. Je ziet hem geheel rechts op de foto.

Johnny O'Keefe was zeker populair in Australië. Geboren in januari 1935 kwam hij helaas veel te vroeg op 6 oktober 1978 te overlijden. Gedurende zijn 20 jaar durende carrière als zanger nam hij meer dan 50 singles, 50 EP's en tientallen LP's op. Hij was de eerste rock and roll artiest uit Australië die een kans kreeg op tournee te gaan door Amerika. Liefst 29 keer haalde hij tussen 1959 en 1974 met een notering de Top 40 in zijn geboorteland.

Maar er waren ook zeer persoonlijke, lange, brieven van luisteraars, die bij herhaling aan Graham hun levensverhaal vertelden. Hij las dan delen voor uit deze brieven en sprak zeer persoonlijke woorden tegen deze, vooral vrouwelijke, luisteraars. Je kreeg dan een soort van boemerang effect en de regelmatige luisteraars van de programma's van Graham Gill hoorden dan ook vaak dezelfde namen terug, zoals de uit oost Afrika afkomstige en in Engeland geïmmigreerde Ruth Fernandez. Er ontstond een hechte 'radioband' tussen beiden die bij Ruth volgens mij nog verder ging.

Maar er waren ook luisteraars die het nodige advies hadden, zoals de uit Den Haag afkomstige Theo Huttinga. Hij stelde zeer regelmatig naar de uitzendingen van Graham Gill te luisteren en prees hem in de maand juli 1973 in een van zijn brieven over het feit dat Graham zich in zeer korte tijd tot een populaire presentator had opgewerkt. Wel vroeg Theo zich af waarom een aantal van zijn brieven niet was behandeld. Tenminste niet in de luistertijden die toch duidelijk waren aangegeven. Immers was het voor Theo te vermoeiend om tot diep in de nacht te wachten. Hij memoreerde ondermeer aan een eerder geschreven brief waarin ook een foto van zijn bandrecorder aan Graham was meegestuurd. Hij adviseerde tenslotte aan Graham om in de toekomst in elk programma, na de eerste plaat, de namen te noemen van alle mensen die in het programma een verzoekplaat kregen te horen. Blijft de vraag met wat voor doel Theo Huttinga een recorder had?

Maar vergeet niet dat er ook mensen steun zochten bij de deejays aan boord als het ging om ontevredenheid van eigen uiterlijk, uiteraard met de dames voorop. Zo vond ik een brief van een Lindsay, die schreef dat ze helemaal weg was van 'die mooie Mary Osmond'. Daaraan toevoegend dat ze zich afvroeg waarom de ene persoon zo mooi was en alles had meegekregen, terwijl de ander weinig tot niets had. Zelf, zo meldde ze, was ze totaal ontevreden over zichzelf: 'Ik dien mijn haar iedere twee dagen te wassen omdat het iedere keer weer zo vet wordt. Ook heb ik vier puisten ondanks dat ik altijd schoonmaaklotion gebruik. En als ik deze brief teruglees zie ik ook dat deze slecht is geschreven. Ik kan blijkbaar niet mooi schrijven als ik aan het mopperen ben. Bovendien dien ik ook de nodige tijd aan mijn huiswerk te besteden.' Ze sloot af met de opmerking dat ze van Graham verwachtte dat deze haar zou terugschrijven. Daarvoor had ze een aantal IRC's ingesloten.

International Reply Coupons werden wereldwijd ingevoerd om portikosten in een ander land te kunnen bekostigen. Wilde je bijvoorbeeld informatie betreffende een bepaald product van een onderneming uit het buitenland, dan stuurde je een IRC mee om te bevorderen dat je antwoord zou krijgen. Ook was het gebruikelijk dat, wanneer je een ontvangstrapport instuurde naar een buitenlands radiostation, je een IRC instuurde. Want de DX'er wilde graag een QSL kaart ontvangen, waarop door een technicus van een radiostation het ontvangen van het ontvangstrapport werd bevestigd. Heden ten dage worden in vele landen gebruik gemaakt van het meezenden van 1 dollar biljetten als men antwoord wenst.

Natuurlijk waren er ook talloze brieven van luisteraars die zo dicht bij het station wilden komen en vragen gingen stellen hoe men aan boord kon komen om een radioprogramma mee te maken. Opmerkelijk is dat dergelijke vragen niet werden beantwoord en zelfs werden doorgestreept in de brief zodat, tijdens de behandeling in de programma's, in de shows niet de fout kon worden gemaakt dat men op dit onderwerp inging. Bijvoorbeeld als in een brief, die op 12 augustus 1973 in Brookwood in Surrey werd geschreven door John Gording. Wel werden de volgende vragen beantwoord: 'Ik vraag me af of je ook de informatie, die beschikbaar is, kan verstrekken over het zendschip en het daarbij behorende radiostation. Ook wil ik je verzoeken aan de mensen op het kantoor mij enkele stickers en posters te sturen. Ook is er de vraag of het RNI souvenirboek nog voorradig is en of deze misschien ook in de boekhandel in Engeland te koop is.' Afsluitend vroeg John Gording een verzoekplaat aan en wenste iedereen binnen de organisatie het beste en vooral goede gezondheid toe. Aangenomen mag worden dat het verzoek om informatie voor bezoeken aan boord van de MEBO II niet mochten worden beantwoord door de deejays. Onderstaand fragment geeft duidelijk aan dat John meerdere malen de vraag had gesteld en ook bij deze poging nul op rekest kreeg gezien alles werd doorgestreept en dus niet werd behandeld door Graham Gill.

Schooljuffen waren ook vlijtige schrijfsters naar de uitzendingen van RNI. Zo was er in augustus 1973 een brief binnengekomen van Miss Hillary Norris, die ik afsluitend in deze aflevering wil aanhalen. Ze kwam uit Noord Ierland en vertelde vol vreugde dat ze met een groep van 47 teenagers een drie weken durende vakantiereis had gemaakt naar Nederland en ondermeer bezoeken hadden gebracht aan Kapelle, Wemeldinge en Schore: 'We vonden de Nederlandse mensen erg vriendelijk en gastvrij. Vele nieuwe vrienden zijn er op deze manier gemaakt. We waren dan ook erg bedroefd toen we weer vertrokken. Iedere dag reden we met onze bus van plaats tot plaats en de radio schalde door de bus. Hoewel we de deejays niet konden verstaan draaiden ze hele mooie muziek, die we hier in Noord Ierland niet op de radio horen als: Redbone, Bella Italia, Angelina Sex Machine en Do you love me, de huidige nummer 1 in Holland. Deze nummers zijn noch op de Britse radio noch op Radio Luxembourg te beluisteren. Sinds ik RNI in Nederland heb beluisterd heb ik hier geprobeerd af te stemmen, hetgeen me na middernacht lukt. Helaas in de programma's die ik tot nu toe heb gehoord waren, uitgezonderd 'do you love me' geen van de platen te horen, die overdag werden gedraaid. Ik weet zeker dat wanneer je die songs ook regelmatig gaat draaien je meer en meer fans zult krijgen. Maar ik kan je zondermeer beloven dat ik vanaf nu een luisteraar voor het leven naar RNI zal zijn. In de volgende aflevering meer van een andere juf.

KLIK HIER voor deel 1 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 2 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 3 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 4 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 5 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 6 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 7 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 8 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 9 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 10 van het Graham Gill archief