Graham Gill archief (5)

Graham Gill, geboren in 1936 in Melbourne in Australie, werkte in de jaren 60 onder andere voor de zeezenders Britain Radio en Radio England vanaf de Laissez Faire. In de jaren 70 werkte Graham voor Radio Northsea en Radio Caroline. Na 1974 ging Graham Gill naar Radio Nederland. Hans Knot werkt op dit moment samen met Graham aan een boek over het leven en de radiocarriere van Graham Gill. De komende weken stuurt Hans ons regelmatig documenten die niet in het boek gepubliceerd zullen worden.

GRAHAM GILL ARCHIEF (5)
Tekst: Hans Knot

Kenia

Andermaal een blik in het door Graham Gill door de decennia heen bewaard materiaal over radio. Deze keer wil ik een drietal krantenknipsels, dat hij bewaarde, uitlichten. Allereerst een knipsel zonder datum, dat een foto toont van de directeur generaal van de KBC, ofwel de Kenya Broadcasting Corporation. Ik neem aan dat het knipsel uit het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw afkomstig is. Patrick Jubbs overhandigt op de foto een cheque aan de ontwerpster van het nieuwe logo van KCB, Ruth Fernandes. Ze was destijds administratief assistente in het platenarchief van de staatsomroep in Kenya. Het knipsel meldde niet alleen dat ze de winnares was van een ontwerpsessie voor het nieuwe logo, maar tevens dertig jaar jong was en moeder van vier kinderen – drie jongens en een meisje. Ruth was altijd al geïnteresseerd in tekenen en schilderen, dus het maken van het logo was niet zo’n probleem. De reden dat ik stelde dat de foto uit het begin van de jaren zestig afkomstig is komt omdat er een soort van memo op de foto is geplakt die gerelateerd is aan het werk van Keith Skues, die in die periode in Kenia actief binnen de radio-industrie was.

Nog een bomaanslag
Dan een tweede knipsel betreft een cartoon uit een Brits krant, die in mei of juni 1971 geplaatst is. Als de getoonde lucifer inderdaad zou zijn afgegaan was er veel eerder een einde aan de zeezenders gekomen.

Kenny and Cash
Dan een derde knipsel dat ik wil aanhalen betreffen ingezonden brieven die in de rubriek ‘Feedback’ hebben gestaan van een andere Britse krant. Ook  in dit geval is het niet te achterhalen uit welke krant het afkomstig was, gezien het niet op het knipsel is gemeld; evenmin een datum was erop anwezig. Maar uit de inhoud kan worden opgemaakt dat het in de herfst van 1973 zal zijn geweest. Eén van de ingezonden brieven is namens zes studenten geschreven en was afkomstig uit Guilford. De studenten waren aardigontevreden over het gevoerde beleid bij Capital Radio in Londen. Zoals bekend kwam het station een week na London Broadcasting Corparation als tweede commercieel station in Londen op 16 oktober 1973 officieel in de ether. ls één van de programmashows was, naar voorbeeld van het succesvolle programma in de jaren zestig op Radio London, een duopresentatie van Kenny Everett en Dave Cash gepland.

Fiasco
Waarschijnlijk was het voor de studenten dermate teleurstellend omtrent de manier waarop dit programma werd gepresenteerd, dat ze in de pen klommen om hun ongenoegen duidelijk te maken. Men schreef: ‘Is het mogelijk om via deze rubriek een pleidooi te mogen doen voor onze favoriete deejay Dave Cash? Het is erg triest om de ‘Kenny and Cash Show’ te zien verworden in een ‘Kenny Everett Fiasco’, waarbij Kenny eigenlijk het hele programma inpikt terwijl Dave Cash niets veel anders overblijft dan af en toe een vermelding van de tijd. Dave is een super deejay en verdient veel meer dan dit. Geef alsjeblief Dave Cash een eigen middagprogramma, waar hij alleen kan worden aangehoord en zeker zijn capaciteiten kan tonen.’ Later kwam het alsnog goed met een swingende show van beide voormalige Radio London deejays.

Heen en weer
Ook was een aantal luisteraars in 1973 het gedoe rond Radio Caroline behoorlijk beu, getuige een ander knipsel uit het archief van Graham Gill. Het jaar was roerig begonnen met het weer naar buiten slepen van de Mi Amigo, vanuit IJmuiden. Vlak voor de jaarwisseling hadden ontevreden bemanningsleden, wegens het niet nakomen van de betalingen door de leiding van het station, het heft in eigen handen genomen en het schip binnen laten slepen. Radio Caroline kwam vervolgens voorzichtig terug met Nederlandstalige en Engelstalige programma’s maar de winter was nog lang niet afgelopen toen er ook alweer een einde was gekomen aan de uitzendingen van Radio Caroline. Veronica kwam deels te hulp met apparatuur en geld, toen hun eigen schip op 2 april van het jaar op het strand van Scheveningen liep en men enkele weken gebruik maakte van het zendschip van Radio Caroline.

Andy Archer: archief Freewave

Dank aan derden
Nieuwe apparatuur en generator betekenden dat in juni men bij Caroline terug kon komen met twee stations, maar na een vlammende start bleek al snel dat in de maand juli Vlaams geld via Radio Atlantis redding diende te brengen, hetgeen later in hetzelfde jaar Mi Amigo als tweede Vlaamse redder zou laten volgen. Er waren de nodige publicaties over het runnen van Radio Caroline en Radio Seagull geweest en diverse redenen werden er aangegeven van het mislukken van de diverse pogingen tot terugkeer van het legendarische station. Ook was er kritiek op de opeens matte manier van programmeren en presenteren. Dit leidde weer tot de opmerking van Andy Archer dat het team aan programmamakers erg moe was. Een ingezonden brief in een Britse krant rond de kerstdagen van 1973 had als titel ‘levenloos’.

Krasse taal
Zo klonk volgens de schrijver, John Hogg, het geluid van Caroline. ‘Volgens mij heeft er nog nooit een station, uitzendend vanaf de Noordzee, zo levenloos geklonken. Sommige van de presentatoren klinken alsof ze ieder woord vanaf papier aan het spellen zijn. Soms raken ze zo gefrustreerd van hun eigen manier van presenteren dat men maar over gaat in het draaien van non stop muziek. Als Andy Archer meent dat men vermoeid is dan wordt het tijd dat men wordt vervangen door mensen met meer vitaliteit, persoonlijkheid en vooral humor. De muzieksoort die gedraaid wordt begint na een tijdje ook te irriteren. Bovendien is het enorm dom zich op een beperkte doelgroep te richten, daar dit uiteindelijk zal leiden tot een financiële zelfmoord.’

Voor niets geld gestuurd
De schrijver haalde vervolgens nog eens een andere frustratie naar boven, die hem in het begin van 1973 was overkomen. Trouwens hem niet alleen maar vele anderen. Bij herhaling had het station in ‘The Caroline Request Show’ de luisteraars opgeroepen lid te worden van de Caroline Club. Voor een bepaald bedrag kreeg men een lidmaatschapskaart, een gratis poster en allerlei voordelen op Caroline goederen. Tenminste dat was de belofte destijds. Honderden, zo niet duizenden, stuurden hun geld naar het Caroline kantoor aan de Zeekant in Scheveningen en niet veel later naar het kantoor aan de Van Hoogendorpstraat in Den Haag. Maar het merendeel van de goede gevers kreeg er helemaal niets voor terug. John Hogg andermaal: ‘Velen zouden heel wat sympathieker tegenover Radio Caroline en Ronan O’Rahilly staan als ze niet voor de gek waren gehouden met de Caroline Club. En waarom hebben we nooit de reden gehoord van het niet terugkeren van de uitzendingen van Radio Caroline op de 389 meter? Alle voormalige deejays, die op dezefrequentie actief waren, hebben inmiddels elders werk gevonden. Dus wie houdt wie nu voor de gek? Meneer Archer, wordt het geen tijd dat er eindelijk eens fris nieuw talent aan boord van de Mi Amigo komt? Denk er ook om dat met een signaal van 50 kW misschien nog kan worden opgebokst tegen het enthousiasme, de sensatie en de eerlijkheid van jullie drie zeezender buren.’

Judge Dread
De ingezonden brief was dus van rond de kerstdagen 1973 en in een Britse krant te lezen. Gesproken over kerstdagen, zo rond die tijd werd vanuit Engeland ook een kerstkaart naar Graham Gill gestuurd, via het postbusadres van RNI in Hilversum. De afzender was Judge Dread, die je nog wel herinnert van nummers als ‘Big Six’, ‘Big Seven’ en andere reggaeachtige songs en destijds ook van een mooie ‘Big Thank You’ jingle, die Judge Dread voor RNI maakte. Spoedig meer uit het Graham Gill archief.


KLIK HIER voor deel 1 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 2 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 3 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 4 van het Graham Gill archief