Graham Gill archief (9)

Graham Gill, geboren in 1936 in Melbourne in Australie, werkte in de jaren 60 onder andere voor de zeezenders Britain Radio en Radio England vanaf de Laissez Faire. In de jaren 70 werkte Graham voor Radio Northsea en Radio Caroline. Na 1974 ging Graham Gill naar Radio Nederland. Hans Knot werkt op dit moment samen met Graham aan een boek over het leven en de radiocarriere van Graham Gill. De komende weken stuurt Hans ons regelmatig documenten die niet in het boek gepubliceerd zullen worden.

GRAHAM GILL ARCHIEF (9)
Tekst & foto's: Hans Knot - Scans: Graham Gill archief - Foto Graham Gill: MediaPages

Vanuit Londen
Op 26 april 1974 werd er door een zekere Geg Hokins uit Londen (Geg spreek je uit als 'egg' schreef hij erbij) een lange brief geschreven om te vertellen dat hij verslaafd was aan de uitzendingen van RNI. Hij richtte de brief aan Graham Gill, die deze decennia lang in zijn kelder deponeerde, samen met honderden andere brieven. Dit najaar zal het boek: 'Way back home, the Graham Gill Story' uitkomen en voorafgaand aan de publicatie duikt Hans Knot uitgebreid in het brievenarchief van Graham, om verhalen naar boven te halen, die niet in het boek zullen worden gepubliceerd.

Hij verklaarde zichzelf voor gek
De uit de wijk East Ham afkomstige Geg vertelde in de aanhef van zijn brief dat het natuurlijk gek was om naar een totaal onbekende een brief te sturen, maar daartegenover stelde hij tevens dat hij wist dat de mensen aan boord van het zendschip zeer gesteld waren om post te ontvangen. Immers was het goed voor het ego van de deejays. Bovendien was de brief mooi meegenomen als men niet al te veel post ontving want dan wist men in ieder geval dat er nog een persoon naar hen luisterde. Een behoorlijk aantal beweringen in een eerste zin.

Toch een reden
Maar toch was er een echte reden voor Geg om te schrijven want hij verklaarde: 'Ik ben verslaafd aan 'Radio Twee Twee Nul' en luister bijna nooit naar andere radiostations, behalve wanneer het voor een specifieke reden nodig is als bijvoorbeeld het beluisteren van actualiteiten. En bovendien begrijp ik de Nederlandse taal zo goed dat ik het een en ander wel kan ontcijferen zoals: de datum, de tijd, het weer, nieuwsberichten en platentitels. Dus ik denk dat ik geen enkel excuus heb RNI niet te beluisteren. De zeezenders hebben een warme plek in mijn hart.' Indirect, zo schreef hij ook nog, was hij eerder betrokken bij de zeezenders – hierover later meer.

Goed begrip Nederlandse taal
Dat Geg niet alles begreep van de Nederlandse taal kwam in de volgende zin al naar voren: 'Ik denk dat de Nederlandse taal perfect is voor het beroep van deejay. Tonny Berrick en Freddy Marks (Tony Berk en Ferry Maat) zijn denk ik erg goed.' Vervolgens kwam hij tot een andere reden van het schrijven want hij had er weer een opmerking gehoord in een van de Graham Gill shows betreffende een deejay die te beluisteren zou zijn geweest op RNI, waarop Graham's reactie in de show 'It's a load of bollocks' was. In die tijd kwam het wel vaker voor dat bepaalde personen zich voordeden als deejay voor een bepaald station. Dit meer om een droom te laten leven dan echt te solliciteren. Maar was dit ook het geval met de in de brief genoemde 'Michael Christian'?

Gegg wist er meer over
'Wat een grote onzin. Michael Christian werkt niet bij RNI en zal er ook nooit komen te werken, maar was zeker een deejay op Radio Caroline, ik denk 1969 in de dagen dat RNI voor de verkiezingsperiode haar naam in Caroline veranderde.' Fout op fout natuurlijk want ook bij Caroline is de naam Michael Christian nooit in het deejaybestand geweest en bovendien was de naamsverandering tijdens de verkiezingen niet in 1969 maar in 1970. De betrokkenheid van Geg tot de wereld van de vrije radio werd daarna bloot gelegd: 'Ik was onderdeel van de campagne voor vrije radio, het busgebeuren met Simon Dee en Ronan O'Rahilly. De Mi Amigo was op dat moment opgelegd en niemand had er op dat moment belang bij dat het schip werd aangekocht.'

Duidelijkheid was ver te zoeken
Zeer zeker omdat Geg Hopkins alles in de brief behoorlijk door elkaar haalde werd het me halverwege de eerste, getypte, pagina duidelijk op wie hij wel doelde. Hij schreef namelijk: 'Michael is zijn echte naam is Lyndsay Read (Reid), momenteel labelmanager bij Purple Records. En hij presenteert af en toe een programma op Radio Caroline.' Het was dus een totaal andere persoon, waar hij op doelde, namelijk Michael Lindsay, die daadwerkelijk aan boord van de MEBO II had gezeten en in 1973 een paar keer een show voor Radio Caroline had gepresenteerd in de '389'tijd. Ik kan me zo voor stellen dat Graham het allemaal niet meer kon volgen.

Hij wist het zelf ook wel
Misschien dat Geg al typende zijn brief een paar keer doorlas en het zelf ook niet meer begreep want halverwege schreef hij: 'Ik vertel misschien een heleboel onzin, maar dat kan komen dat ik een tijdje uit de wereld van de radio ben weggeweest, waardoor ik alles een beetje door elkaar heb geschud. Als het zo is dan bied ik alvast mijn excuus aan.'Maar Geg ging nog een stukje verder: 'Lindsay is, tot ongeveer een jaar geleden, een tijdje mijn manager geweest. Ik ben namelijk ook deejay of eigenlijk dien ik te zeggen 'was'. Ik hoop het binnenkort weer te zijn. Dus ken ik Michael Lindsay als ware het mijn zuster.'

Hard oordeel
Geg ging wel heel ver door in een brief aan een voor hem onbekende persoon een dergelijke mening te geven over Michael Lindsay: 'Ik denk dat hij capabel als stront is, maar toch mag ik hem wel. Hij is nooit een goede deejay geworden. We werkten samen tijdens diverse show in Londen en langs de Zuid Oost kust, totdat hij zijn eigen firma opzette en ik uiteindelijk ook voor hem ging werken.' Poging om bij Caroline te werken Vervolgens meldde Geg aan Graham dat Michael Lindsay het jaar daarvoor had geprobeerd hem te laten werken voor Radio Caroline: 'Helaas waren er ernstige technische problemen aan boord van de Mi Amigo. Ik besloot dat ik toch later iets had om op terug te vallen, dus heb ik besloten maar weer naar de universiteit te gaan. Ook het spelen van deejay in discotheken wordt er niet leuker op mede gezien de vele gevallen van geweld die plaatsvinden. Ik ben behoorlijk stevig gebouwd en groot in lengte maar ik heb toch een beetje afstand van dat wereldje genomen om niet al te betrokken te raken.'

Technische radio-opleiding
Het bleek dat Geg een technische radio opleiding had gevolgd op de universiteit, die hij in 1974 dus een vervolg wilde geven om daarna een plekje binnen de radio te krijgen. Hij zag wel in dat het steeds moeilijker zou worden om dit op zee te realiseren omdat de Nederlandse regering in 1974 een einde aan de zeezenders zou maken en bovendien dat het bij Radio Caroline zo ongeorganiseerd was dat hij daar ook niet voor een job zou gaan. Geg was op dat moment 23 jaar en had al het nodige afgereisd in zijn leven, ondermeer naar Australië, het geboorteland van Graham Gill. Hij ging vervolgens nogmaals terug naar zijn mening over deejays.

Toegeven
Geg schreef namelijk: 'Ik denk toch wel dat je me dient toe te geven dat de meeste van de jongens helemaal niet zo geniaal zijn maar gewoon egotrippers zijn. En sorry maar persoonlijk ben ik blij in het leven te staan. Hoewel iemand die zichzelf prijst niet is aan te bevelen. Ik vind mezelf echter geniaal en ik ben bang dat deze lieden eerst je schoenen willen laten poetsen voordat ze voor je iets willen doen. Ik blijf bij ze voornamelijk uit de buurt. Ik weet veel over ze en probeer zoveel mogelijk goed met ze om te gaan.' Je begrijpt, een boel gedraai in deze vreemde brief waarin een persoon zich op een enorme manier zelf wenste te promoten en daarbij een ander niet uit de weg ging. Na nog wat vragen betreffende stickers, die hij graag wilde, stak hij andermaal een lofzang over de Nederlanders af.

Talen
'Ik schreef de brief niet om het te laten voorlezen, maar als je er delen uit wil halen om te quoten mag dat wel. Ik denk dat de meeste van mijn landgenoten niet naar de Nederlandse service van RNI willen luisteren omdat het in het Nederlands is en ze het luisteren naar andere talen niet kunnen uitstaan. Ik heb gemerkt dat op de Engelse service andere platen worden gedraaid dan op de Nederlandse service van RNI en sommige van de vreemdtalige platen (tenminste voor de Engelsen) zijn zondermeer klasse. Het is eigenlijk schandalig dat we er niet meer van horen op de Engelse service, vooral als je bedenkt dat 95% van de Nederlanders uitstekend Engels spreken (Frans en Duits ook). Wanneer ik een radioprogramma zou hebben, draaide ik veel van de continentale platen. Tenminste als het mogelijk was in verband met de programmering.

Afsluitend
De brief van Geg Hopkins werd vervolgens afgesloten met de vraag of Graham een plaat wilde draaien voor zijn huurbaas en een excuus voor het gegeven dat de brief was getypt in plaats van geschreven. Opmerkelijk dat dit excuus wel met een pen werd geschreven. Als ik de brief lees en herlees komt bij mij toch het idee omhoog dat Greg iets wilde schrijven dat hij echter niet op papier zette. En wel of er misschien een plaatsje voor zijn talent was aan boord van de MEBO II. Ik besloot op zoek te gaan of de persoon die de brief van 26 april 1974 schreef, was te achterhalen. Hij heeft een redelijk unieke naam en in combinatie met het woord 'radio' diende er toch iets te vinden zijn op internet.

Surf succes
Ik kreeg, na de zoek termen te hebben ingevuld, meteen toegang tot een internet blog dat geschreven was door ene Geg Hopkins en stelde hem de vraag of hij misschien dezelfde persoon was als die in de jaren zeventig van de vorige eeuw contact had met Michael Lindsay en tevens verslaafd was aan het geluid van 'Radio Twee Twee Nul'. Ik heb hem daarbij ook genoemd dat ik werkte aan het brievenarchief van Graham Gill en graag antwoord wilde als mijn conclusie juist was.

Ver weg
Binnen een uur kreeg ik antwoord: 'Kom op Hans, je houdt me voor de gek? Jazeker, ik ben dezelfde persoon en inderdaad denk ik dat ik vele jaren geleden een brief schreef aan Graham Gill, een evenwichtig persoon, van wat ik over hem heb gehoord. In die jaren deed ik van alles om werk te vinden op een zeezender. En ik kwam vaak dichtbij (niet dat ik te slecht was maar ik had gewoon geen geluk. Het is onderdeel van mijn levensverhaal geworden. Ik heb echt mijn uiterste best gedaan voor de zeezenders te werken. Ik was helemaal aan de stations verknocht. Ik was nog jong in die tijd en ik verteld nog vaak het verhaal over Mike Lindsay. Waar woont hij nu. Hij zag er altijd goed uit en was tevens uitstekend opgeleid.

Foto: Michael Lindsay 1970

Contact met Ronan
Ook anno 2010 weet Geg Hopkins zich het nodige te herinneren uit die tijd: 'Lindsay belde met Ronan en andere betrokkenen om me een plek op Radio Caroline te verzorgen. Ik was er in geslaagd om een sponsor te vinden middels the London Rubber Company. Geen directe betaling maar wel beloften; zij produceerden ondermeer Durex Condooms. Ik ging bijna na het schip toen de Nederlandse regering maatregelen nam. Ik schreef in die tijd altijd lange brieven. Beschouw het als een grote fout. Ik schrijf tegenwoordig lange blogs; alle deejays doen dat volgens mij.' De mail was trouwens verstuurd vanuit de onderneming Admaze Media, dat gevestigd is in Bahrein, één van de Arabische  oliestaten.

Purple Records
In de mail van Greg zijn er veel herinneringen. Zo meldt hij nog vaak aan Mike Lindsay te denken en graag weer met hem in contact wenst te komen. Hij herinnert hem het laatst als werkzaam zijnde als labelmanager bij Purple Records. Daarvoor dienen we echt terug te gaan naar ongeveer 1973, toen inderdaad diverse producten van Purple Records werden gepromoot via Caroline, waaronder de soundtrack van 'Colditz' en het werk van Yvonne Eliman. Het was in de tijd dat Greg nog met zeer lang haar in de wereld stond: 'Maar ik kan me niets meer herinneren van de inhoud van de brief die ik aan Graham stuurde. Met jouw e mail heb je weer een schakeltje in mijn hersenen geactiveerd. Onvoorstelbaar dat de brief boven water kwam, hoewel ik ook nog uitgeschreven programma scripts en brieven van luisteraars heb, die ik dertig jaar geleden kreeg, dus dienen we allemaal een beetje gek te zijn in deze wereld.

Foto: Graham Gill, Peter en Werner Hartwig en Brian McKenzie (Archief: Graham Gill)

Nooit ontmoet
Tenslotte meldde Geg Graham Gill nooit te hebben ontmoet en gehoord heeft dat Graham al jaren op pensioen is. Maar dan heeft hij al meteen weer een mening want hij stelde: 'Maar een oude radioman kan helemaal niet op pensioen gaan. Kijk maar naar Alan Freeman, die ging ook door totdat hij niet langer kon. Het is wel heel toevallig dat ik enkele dagen geleden nog Graham's naam genoemd heb aan een van mijn investeerders, wiens herinneringen aan goede radio helaas niet zo ver gaan. Ondermeer heb ik gerelateerd aan het zingen van Graham dat hij destijds deed in zijn programma op de klanken van 'Way back home'. Afsluitend meldde Geg nog steeds binnen de radio industrie actief te zijn en samen met investeerders enkele Engelstalige stations te willen kopen. Gelukkig heeft hij een digitale kopie van zijn brief terug zodat hij, mocht er tijd over zijn, nog verder kan dromen over zijn tijd met de zeezenders.

KLIK HIER voor deel 1 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 2 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 3 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 4 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 5 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 6 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 7 van het Graham Gill archief

KLIK HIER voor deel 8 van het Graham Gill archief