Rechtszaak tegen Caroline supporters

Rechercheur Gary Skull infiltreerde in augustus 1976 in een groepje supporters van Radio Caroline. Zo ging hij mee met een boot met Caroline fans naar de MV Mi Amigo. Terug aan land legde hij bij de politie een verklaring af van alle overtredingen van de anti zeezenderwet die hij tijdens de boottocht had gezien. Eén van de "overtredingen" was o.a. het dragen van een Caroline button. Een rechtszaak was het gevolg.

INFILTRANT BIJ RADIO CAROLINE SUPPORTERS
Tekst en foto: Hans Knot

Meer actie
Maar de justitie was nog vaker actief in de maand januari 1977. Op de 27ste van die maand was er een aardige menigte samengekomen voor het gebouw van de rechtbank in South- end-on-Sea in het graafschap Essex. Het betrof een groep Vrije Radio Supporters, die uit alle delen van Engeland waren samengekomen om te protesteren tegen de manier waarop de Home Office met geld van de belastingbetaler omging. Maar ook om de manier waarop de politie op schadelijke wijze haar tijd verknoeide middels de criminele behandeling van mensen die andere personen aan boord van de MV Mi Amigo als medemens behandelden.

Wat was er gebeurd?
De rechtszaak was het gevolg van een actie van een rechercheur van de afdeling Drugs Inspectie. Zijn naam was Gary Skull. Niet dat hij echt op zoek was naar drugs in augustus 1976, nee hij hield iedereen op een dag voor de gek door zich voor te doen als ultimate vrije radio supporter, met een tocht naar de Mi Amigo, en zich tegenover de mede vaarders als een joviale man op te stellen. Hij stelde zich zo nodig voor als Simon Martin. Wat een gemeen mannetje toch, dertig jaar later kan ik me er nog over opwinden.

Superieuren
Nadat hij terug was aan land ging o­nze ‘Simon Martin’ meteen naar het hoofdbureau van politie, waar hij was ter werk gesteld, en verklaarde o­nder zijn echte naam ‘Gary Skull’ wat hij die dag had meegemaakt. Zo verklaarde hij dat hij had gezien dat de organisator van de tocht naar de Mi Amigo kranten en documenten had overhandigd aan lieden aan boord van het zendschip de MV Mi Amigo, op dat moment in gebruik door zowel Radio Caroline als Radio Mi Amigo. De organisator was Dave Hutson, hetgeen terug te lezen was in de verklaring. Daarnaast stond er te lezen dat deze ook nog eens reclame maakte voor Radio Caroline middels het dragen van een badge. Ook dit was in de Marine etc Offences Act van 1967 omschreven als zijnde een wetsovertreding. Immers werd het betreffende station door het dragen van de button illegaal gepromoot.

Voorkomen
En dus werd Dave opgeroepen om op 27 januari 1977 te verschijnen. Hij was echter niet alleen want ook de eigenaar van het schip, die door Dave was ingehuurd voor de trip, diende voor de rechtbank van Southend o­n Sea te verschijnen. Het was Arthur Ord, een gepensioneerde ex commando. Zoals eerder met Samantha het geval was, hadden geen van de twee gedaagden voor verdediging via een advocaat gekozen, daar de tarieven voor het inhuren dermate hoog waren dat het voor beiden niet was te betalen. Ze stelden beiden schuldig te zijn aan hetgeen werd gesteld door de rechter. Een verslag van de rechtszaak was summier terug te vinden in de ‘Standard Recorder’ van 4 februari 1977.

Buiten de wet of binnen de wet
‘David Hutson was ervan overtuigd mee te kunnen helpen aan het drijvende houden van Radio Caroline. Niet alleen verzorgde hij de deejays van kranten en brieven van luisteraars, maar hij organiseerde ook nog eens tochten naar de MV Mi Amigo om fans mee te nemen. Daarnaast adverteerde hij in de vorm van een Caroline Badge. Dezen werden aan boord van de tender verkocht aan medepassagiers. Maar Hutson, 27 jaar magazijnmedewerker wonende aan de Sandon Road in Vange, ging te ver met zijn hobby.

Wetsovertreding
De acties, door hem o­ndernomen, vielen allen binnen de overtredingsgrens van de Marine Offences etc. Act van 1967 en derhalve diende hij vorige week te verschijnen voor de rechtbank in Southend- o­n- Sea. Hij werd in totaal veroordeeld tot het betalen van een boete van 125 Pond en 20 Pond aan gerechtskosten. Booteigenaar Walter Ord, 68 jaar en afkomstig uit Brightlingsea, werd veroordeeld tot het betalen van een boete van 125 Pond en 20 Pond aan kosten. Ook hij werd veroordeeld wegens het bevoorraden met kranten en brieven van de MV Mi Amigo. Al eerder was hij veroordeeld wegens het brengen van een persoon naar voornoemd zendschip. Op de publieke tribune, waar Vrije Radio Supporters een plaats hadden genomen, werden de veroordelingen met het nodige gegrom en gefluit begeleid.’

Huis aan huisblad
Leuk een dergelijk verslag te zien uit een locale krant, waarschijnlijk een wekelijks huis aan huisblad. Het artikel verscheen dus dagen na de rechtszitting en bijna dertig jaar geleden. Er kwam ook nog tijdens de rechtszitting een zekere Orlando Pawnall aan het woord, die namen Hutson ook het één en ander te vertellen had. Deze stelde o­ndermeer dat het tijd werd voor o­nafhankelijke radio, zonder invloeden van de staat. Vertaald betekende dit Independent Radio, een vorm van commerciële radio die er al sinds 1973, toen LBC als eerder ILR station met uitzendingen begon in London, al actief was.

Openbare aanklager
Uiteraard kwam er ook een woordvoerder namens de staat aan het woord via de openbare aanklager Miss Jeraine Roberts. Zei vertelde dat David Hutson was gedagvaard nadat hij door ambtenaren was gevolgd. Ze waren hem op het spoor gekomen nadat hij in een advertentie reclame had gemaakt voor boottrips naar het zendschip Mi Amigo. Ook stelde ze dat alle twaalf mensen, die een reisje hadden geboekt, een Caroline badge van Hutson hadden gekocht. Tevens verklaarde ze nogmaals dat eenmaal langszij het zendschip kranten en brieven en andere documenten waren overgegeven aan bemanningsleden aan boord van het zendschip. Tja en dat was dan reden genoeg om de politie in actie te laten komen.

Inzet en straf
Eenmaal in nationale wateren kwam de politie dan ook langszij en werden er verhoren gepleegd. De trawler werd bij aankomst in een haven verder met rust gelaten. Hutson’s commentaar, nadat de veroordeling was uitgesproken, was in de rechtbank voldoende om het publiek aan het lachen te krijgen. Ook nu, dertig jaar later, heb ik er nogmaals om gelachen: ‘Als je een flinke kraak pleegt krijg je zeker minder straf. Ik zie niet in wat we nu precies verkeerd hebben gedaan.’ Denk maar eens na hoeveel geld erin is gestoken om te infriltreren binnen de zeezendersfans, de kosten van politieverhoor en de rechtszaak. Vergelijk dit eens met de daad die is gedaan en met de vaak luxe omstandigheden die heden ten dage aan plegers van strafbare feiten ter beschikking worden gesteld in Britse en Nederlandse gevangenissen.