Documentaire film Sylvain Tack

Het is al weer vijf jaar geleden dat Sylvain Tack als een berooid man kwam te overlijden. Zijn leven heeft vele ups en downs gekend. Een variatie aan beroepen heeft hij uitgeoefend, waaronder die van wafelbakker, muziekproducer, eigenaar van een radiostation, kruidendokter en drugsbaron. De Vlaamse scenarioschrijver Erik Lamens heeft nu de opdracht gekregen tot het schrijven van een scenario voor een documentairefilm die over het leven en werk van Sylvain Tack zal gaan.

Voor diegenen die de Vlaamse muziekindustrie en de zeezender Radio Mi Amigo in de jaren zeventig van de vorige eeuw hebben gevolgd weten dat Sylvain, die in oktober 1973 een contract tekende met de Ier Ronan O'Rahilly om een deel van het zendschip van Radio Caroline in handen te krijgen, een enorm grote rol in voornoemde industrie heeft gespeeld.

Namen
Even een opfrissertje? Namen van artiesten die groot werden dankzij de input van Sylvain zijn ondermeer Paul Severs, Ivan Heylen, John Terra en Samantha, om zo maar een paar te noemen. Ze werden via de productie- en platenmaatschappij van Tack in de Benelux begeleid en in de markt gezet. Ondertussen was ook het radiostation Mi Amigo er gekomen en vanaf 1 januari 1974 kon hij via dit station zijn muziek, zijn tijdschrift Joepie en zijn Suzy Waffels promoten. Nadat de anti zeezenderwet in Nederland, in september 1974, haar intrede had gedaan verhuisde Radio Mi Amigo, dat op dat moment op drie locaties in Nederland haar studio's had, naar Vlaanderen om op een landelijke locatie de opname van radioprogramma's voort te zetten.

Jaren volgehouden
Vanuit Vlaanderen werd de aftocht geblazen en andermaal een nieuwe locatie voor de studio's van Radio Mi Amigo gevonden en wel in een winkelcentrum van het Spaanse Playa de Aro. Naast de al lopende commercials op het station waren lokale en regionale bedrijven in Gerona vaste klanten op het commerciële station. De streek en ook Playa de Aro leefde enorm op met een grote aanwinst binnen de toeristenindustrie. Met Tack waren ze daar een aantal jaren erg blij. Totdat in september 1978 de eerste berichten kwamen dat de Spaanse regering een vergelijkende anti zeezenderwet zou gaan invoeren. Radio Mi Amigo bloedde dood en Tack besloot zijn leven elders voort te zetten.

Verliefd geworden
Tack, die in Spanje de bijnaam feestnummer kreeg en vaker met als zonder glas werd gezien, vertrok naar Haïti, nadat hij verliefd was geworden op een Zuid Afrikaanse schone, die hem maar graag in haar armen ontving. Immers hadden zij en haar vriendjes hem nodig voor het transport van cocaïne naar West Europa. Na een paar transporten en een te breed aangemeten gipspoot werd de voormalige succesvolle Tack gepakt en achter de tralies van een gevangenis in Frankrijk gezet, waar hij vier jaar op kosten van de Franse staat zijn leven mocht voortzetten. Daarna is hij de alternatieve kruidenwereld ingestapt maar nooit weer succesvol geworden. In 5 februari 2006 kwam de toen 73-jarige Sylvain Tack geheel berooid te overlijden.

Ideevorming
Het idee voor het maken van de documentairefilm ligt bij Jean Luc Bostyn, die al sinds het midden van de jaren zeventig het Vlaamstalige RadioVisie runt, en Noël Cordier. Zij namen contact met Erik Lamens, maker van de film 'SM rechter' met het verzoek een scenario te gaan schrijven, mocht het benodigde geld beschikbaar komen. Inmiddels is er een subsidie aangevraagd en toegewezen door het Vlaams Audiovisueel fonds en kan Lamens met het werk beginnen. Lamens verwacht niet dat de filmdocumentaire voor 2015 in de bioscopen is te zien. Productie is ook geheel afhankelijk van geld, dat zal moeten worden binnengehaald. Een bedrag van 2 miljoen zal dus ergens vandaan dienen te komen om het project geheel te realiseren.


Lees hier de berichten over het overlijden van Sylvain Tack op MediaPages en bekijk hier een krantenartikel (pdf) over de documentaire over Sylvain Tack.


Tekst: Hans Knot

Scan: Jean-Luc Bostyn

Foto: Sylvain Tack (Copyright: Werner Hartwig)