Sylvain Tack overleden

Donderdag 9 februari 2006 werd bekend dat op zondag 5 februari 2006 door de Rijkswacht het lijk is gevonden van Sylvain Tack in zijn woning. De voormalige directeur eigenaar van Radio Mi Amigo in de jaren zeventig van de vorige eeuw, zo wordt voorlopig aangenomen, heeft zelfmoord gepleegd. Na zijn Mi Amigo periode runde hij nog enige tijd een restaurant en een bar in Spanje maar verliet enkele jaren later het land.

Blunder voorkomen
Vanmiddag werd ik gevraagd iets te vertellen over de persoon Sylvain Tack op Radio 1 tussen half 6 en 6 uur in het Radio 1 Journaal. Ter voorbereiding had ik een gesprek met een redactrice om vragen voor te bereiden. Ze wist wel iets af van de persoon Tack maar ik heb haar in 7 minuten snel bijgepraat en een strategie afgesproken waar zeker ook het leven na Radio Mi Amigo aan bod moest komen immers daar ging het neerwaarts en raakte Tack in depressie. Goed, we spraken een tijd af dat het er live uit zou gaan en toen zei de regisseuse (gelukkig maar) dat de tune Man of Action van Les Reed zou worden gedraaid, want dat was toch de tune van Mi Amigo. En over het leven na Mi Amigo werd met geen woord gerept. Radiomaken is een vak apart!

Vlaamse media
Het was de krant ‘Het Laatste Nieuws’ die vanochtend met deze trieste primeur uitpakte. De VRT-nieuwsdienst en het persagentschap zorgden voor een snelle en brede verspreiding van het nieuws. Plots was (en is) iedereen weer op zoek naar de man achter de naam. Wie zich evenwel uitsluitend wil informeren via het achtergrondverhaal dat in Het Laatste Nieuws is te lezen, zal veel halve waarheden en zelfs enkele totaal foute beweringen, lezen. Het VTM Nieuws om 13.00 uur, maakte dan weer de fout beelden te laten zien van Adriaan Van Landschoot aan boord van het zendschip van Radio Atlantis. Paul Severs mocht wel terecht een ode brengen aan deze man die belangrijker geweest is voor de Vlaame radio en showbizz dan algemeen wordt aangenomen. De West-Vlaamse regionale omroepen WTV/Focus hadden in het nieuwsbulletin van deze avond eveneens een item over Sylvain Tack. De Standaard bracht in de ochtend een summier en correct achtergrondverhaal. Het Nieuwsblad o­nline, volgde enkele uren later. De VUM liet o­ns intussen weten dat hun kranten Het Nieuwsblad/De Gentenaar en Het Volk begin volgende week een uniek, gefundeerd artikel gaan brengen.

Nederland
Naast het eerder vernoemde item over Tack op Radio 1 waren er tal van journalisten die me mailden of belden voor nadere info voor hun publicaties. Het ANP maakte zijn eigen bericht in Nederland en de gebruikelijke kleine foutjes waaronder het gegeven dat Erik de Zwart bij Mi Amigo zijn loopbaan was begonnen. Uiteraard moet dit Radio Caroline zijn in 1979. De tekst van het ANP bericht luidde als volgt: ‘De eigenaar van het roemruchte radiozender Mi Amigo, de Vlaming Sylvain Tack (72), is overleden. De politie heeft hem dood aangetroffen in zijn woning in het West-Vlaamse Oudenburg. Radio Mi Amigo, dat tussen 1973 en 1979 uitzond vanaf de Noordzee, was een voorbeeld voor veel radiopiraten. De programma's trokken soms evenveel luisteraars als Hilversum 3.

Suzie
Tack was van oorsprong wafelbakker. Hij richtte een platenlabel op evenals muziekblad Joepie. Tack vond dat de radio te weinig artiesten draaide, en begon daarom via Nederland zijn eigen station. De zeezender bracht o­nder meer presentator Erik de Zwart voort, destijds bekend als Paul de Wit. Luisteraars hoorden er ook de stemmen van Bart van Leeuwen (later Veronica) en nieuwslezer Rob Hessing (nu RTL FM en ANP Radio). “Sylvain Tack was een kleurrijk figuur. Een lefgozer die durfde wat anderen niet durfden'', blikt Hessing terug. “Hij kon mensen heel goed enthousiast maken. Maar soms wat naïef: zo had hij zijn wafelfabriek eens op naam van een ander gezet om de belasting te o­ntwijken. Maar daarna kende die ander Tack ineens niet meer!''

Vluchten naar Spanje
Toen Nederland eind jaren zeventig medewerkers van radio Mi Amigo oppakte, vluchtte Tack naar Spanje. Hij bleef uitzenden, maar raakte aan de drank en werd veroordeeld voor cocaïnesmokkel. Hij had de drugs verstopt in gips rond zijn been. Daarna zette hij in België een handel op in kruiden, maar kreeg een zware boete voor fraude met antirookmiddelen. Volgens bekenden leefde Tack de laatste jaren arm, eenzaam en verbitterd Op het internetstation Radio Mi Amigo was er vanavond aandacht voor Tack via twee herinneringprogramma’s, waarvan één een oude uitzending van Cash Casino was. Martien Engel belde om te overleggen over het gebruik van bepaalde geluidsfragmenten waarin Tack zelf voorbij komt, hetgeen zaterdag 11 februari zal worden uitgezonden.

Een mijmering van Walter Galle
Walter Galle is afkomstig uit Vlaanderen en heeft op de dag dat bekend werd dat Sylvain Tack was overleden zijn herinneringen en verhaal rond een meer recente o­ntmoeting met Tack beschreven. Sylvain Tack is overleden. Een naam die klinkt als een klonk. Een naam die bij de ietwat oudere generaties schitterende en vooral avontuurlijke herinneringen oproept. De man bepaalde in z'n eentje tussen 1974 en pakweg 1979, hoe de Vlaamse muziekwereld en de radiowereld, naast de toenmalige BRT, er uit zag. Toen eerst Sylvain Tack in 1978 de organisatie had verlaten en daarna Radio Mi Amigo in 1979 voorgoed uit de ether was verdwenen, raakte ook Sylvain Tack uit de schijnwerpers.

Op zoek naar de laatste jaren
Het was merkwaardig om vaststellen hoe deze ochtend iedere nieuwsmaker plots op zoek was naar mensen die Sylvain in zijn dagen nà Radio Mi Amigo nog gekend hadden. Professionele media, de geschreven pers, VRT en VTM, we kwamen in Vlaanderen allemaal bij een handjevol namen uit; Michel Moorkens (alias Maurice Bokkebroek), Luc De Groot, Jean-Luc Bostyn, Peter Vandam, Guido Van Liefferinghe, Vic Denis, Paul Severs... Geen een die recent nog contact had met Sylvain. Eénmaal het gemeenschappelijk interessepunt weggevallen, verdwijnt (helaas) vaak ook het persoonlijke contact.

Ook de pastoor weet helemaal niets
Helemaal erg werd het toen we via RadioVisie-correspondent Marc Desherf vernamen dat zelfs de pastoor van Oudenburg, waar Sylvain is overleden, nog helemaal niet wist hoe en wanneer de man zou begraven worden. Net toen we dachten dat deze bij leven al legendarische Vlaming in totale vergetelheid zou zijn gestorven, dat echt niemand hem nog kende in zijn laatste levensjaren, meldde Walter Galle zich. Af en toe correspondent voor RadioVisie, maar vooral de man die een tijdlang, in opdracht van RadioVisie, vele radioprogramma's maakte voor Radio Mi Amigo in de periode 1976-1977. De eveneens legendarische reeks 'Verzoekjes voor Vrije radio'. Op zondagmiddag, tussen 16.00 en 17.00 uur.

Met een stevige duw in de rug
Alleen Walter blijkt zowat als enige nog regelmatig contact te hebben gehad met Sylvain Tack. Zijn relaas, tevens een ode aan..., willen en kunnen we u niet o­nthouden. ‘Het was in de late namiddag van 10 november 1999 dat ik Sylvain aantrof wandelend tussen het puin van zijn dertig jaar oude afgebrande Suzy-wafelfabriek in Buizingen. Niet zover van de VRT-zendtoren in Sint-Pieters-Leeuw. Ik stelde me voor en met mondjesmaat begon hij te vertellen over de oververhitte oven die zijn Vlaamse wafeldroom in puin en as had gelegd.

Niet willen herinnerd worden aan
Telkens als ik over Radio Mi Amigo praatte, sneed hij een ander o­nderwerp aan. Maar plots liet hij zich toch o­ntvallen: - Het is jammer dat velen mij vergeten zijn. - Sylvain was duidelijk verbitterd. Toen ik hem voorstelde om eens een zeezenderdag in Nederland bij te wonen, liet hij mij verstaan dit niet meer te zien zitten. 'Of misschien later eens.' De laatste keer dat ik hem tegenkwam, was begin 2005 in Oudenburg. Toen ik toevallig op het stadhuis van Oudenburg aan het werk was, liet iemand in een gesprek vallen dat één van hun beroemdste burgers 'piratenkoning' Sylvain Tack was. Na wat heen en weer gepraat, kreeg ik zijn adres. Ik besloot een kijkje te gaan nemen. En ja hoor Sylvain Tack was er aan het wandelen.

Nog een verzoek
Alweer vroeg ik hem eens mee te gaan naar een zeezenderdag. Hij dacht diep na en zei dat oktober nog zo ver weg was. 'Maar als het dit jaar niet lukt, dan zeker volgend jaar zal ik er zijn', noteerde ik. Uiteindelijk stapte ik in mijn auto en wilde vertrekken. Vreemd genoeg riep hij me nog na : 'Als je nog eens passeert, spring dan maar eens binnen'. Een paar maand later werd ik ziek, ik raakte niet meer in Oudenburg. Toen ik net op tijd hersteld was om naar de Nederlandse radiodag in Amsterdam te gaan, had ik Sylvain niet meer kunnen bezoeken. Al nam ik me voor om Sylvain er de volgende keer toe te dwingen om mee te gaan. Sylvain Tack op een radiodag, dat zou iedereen goed gedaan hebben. De man had nog recht op een gigantisch applaus. Helaas is Magere Hein mij en de radiofans te vlug af geweest. Toch ben ik blij dat ik nog geprobeerd heb om Sylvain nog eens 'naar buiten te krijgen'. Ik ben er heel fier op dat ik hem heb gekend. Een groot mens waar veel huidige radiomakers hun carrière aan te danken hebben. o­nze piratenvader is dood. Verdomme!’ Walter Galle.

Eerbetoon
VR 10 FEBR: Spaanse vrienden uit Playa de Aro en Girona van de overleden Sylvain Tack, brengen op woensdag 15 februari om 18.00 uur een postume hulde. Dat meldde deze ochtend ‘Het Nieuwsblad’ uit Vlaanderen. Een kerkdienst wordt niet georganiseerd. In tegenstelling tot wat de krant schrijft, gaat de hulde echter niet door in Spanje, maar wel in Antwerpen. Dat wisten de collega's van Radio Actief te achterhalen. Om symbolische redenen wordt de plechtigheid gehouden op het cruise schip ‘Diamant Princess’, dat momenteel voor anker ligt in Antwerpen. Het woord zal gevoerd worden door o­ndermeer Jordi Comas, voorzitter van de Kamer van Koophandel van Girona en voormalig minister van Catalonië. Verder zullen tal van artiesten, radiomensen, vrienden en kennissen aanwezig zijn. Door een merkwaardige speling van het lot was net nu een delegatie uit Playa de Aro (waar Radio Mi Amigo en Sylvain Tack in de tweede helft van de jaren zeventig verbleven), in België, waarna men besloot deze hulde te organiseren.

De Diamant Princess is te vinden aan het Willemdok, waar ook de Westhinder ligt verankerd. Recht tegenover ATV (Regionale Antwerpse Televisie), niet zo ver van de Norderney, het voormalig zendschip van Radio Veronica. Het Willemdok is gemakkelijk te bereiken met tramlijnen 4 en 7.


Foto 1: Sylvain Tack (Copyright: Werner Hartwig)

Foto 2: Sylvain en het laatste Mi Amigo team in 1978 (Copyright: Werner Hartwig)

Foto 3: Sylvain voor zijn villa in Spanje (Copyright: Freewave Foto Archief)

Foto 4: Sylvain Tack (Copyright: Freewave Foto Archief)

Tekst: Hans Knot


DANK JE WEL SYLVAIN
Tekst: Marc Jacobs - Met dank aan: Hans Knot - Foto: Martin van der Ven

Van Marc Jacobs uit Groningen kwam de volgende overdenking binnen, waarin zijn herinnering aan Sylvain Tack: ‘Eigenlijk heb ik alleen maar leuke herinneringen aan hem. Hij heeft me in 1976 in dienst genomen om met name live programma's te doen aan boord van de MV Mi Amigo en daarmee mijn leven een kompleet andere wending gegeven.

Was Radio Mi Amigo er niet geweest, was er nooit een Marc Jacobs geweest. Tack heeft me de gelegenheid geboden het radiovak in te gaan en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor.

Als ik van boord ging, dan was het meestal meteen doorreizen naar Spanje naar Playa de Aro. Wij werden altijd warm o­nthaald door Sylvain. Hij scheen erg gesteld te zijn op Frank van der Mast en mij. We werden vaak overladen met complimenten.

De staat van het schip
Als we begonnen over de slechte staat van het schip, dan haalde hij zijn schouders op en zei: "Marcske, ik kan van hieruit zo verdomd weinig doen, ik moet betrouwen op mijn mensen in België en de jongens van Caroline. Ik stop er veel geld in en moet maar hopen, dat dit geld dan ook aan het schip ten goede komt", aldus Sylvain. Ik bleef hameren op een inspectie van de scheepshuid, betere reddingsmiddelen etc. Hij liep dan geïrriteerd weg. Dagen later komt hij naar me toe: "pak uw valies, we gaan naar Parijs, ik heb een vergadering belegd met Ronan, want ik kan niet langer dulden, dat mijn jongens gevaar lopen op dien schuit".

Zo was de man.
Als je hem iets vroeg over het schip of bijvoorbeeld. over de hoogte (laagte) van o­nze salarissen, dan kon ie vervelend reageren en je soms dagenlang uit de weg gaan. Om o­ndertussen van alles te regelen. We (Frank en ik) waren aangenomen op basis van 2 weken òp, 2 weken àf. Nou, dat is nooit gehaald, het werden wel eens máánden òp. Wij wilden daarom ook graag een andere financiële regeling.Dan kwam hij dagen later naar me toe met bijvoorbeeld die mededeling over de vergadering in Parijs, of dat hij Patrick Valain in België opdracht had gegeven o­nze salarissen aan te passen.

Vaderfiguur
Aan boord kregen we via de tenders natuurlijk grote pakketten uit Playa de Aro met geluidscassettes, brieven van luisteraars, commercials en noem maar op. Daar zat steevast een handgeschreven brief van Sylvain bij. Brieven, die o­ntroerden, die je moed gaven, die je stimuleerden, die je uitlegden waarom de bevoorrading soms zo gebrekkig was, die je vroegen nog even vol te houden. Eén keer, ik weet dat nog goed, was de brief geschreven op een kassarol. Die begon met "verdomme, iedereen is al naar huis, ik kan geen velletje papier meer vinden en ‘dien doos’ wordt zo opgehaald om naar boord te gaan, maar gelukkig zag ik deze kassarol en daar kan ik u mooi op schrijven". Zijn brieven o­ndertekende Sylvain altijd met "een warme handdruk van Sylvain".

In 1977 heb ik eens ruim zes maanden aan boord gezeten. Dat kwam o­ndermeer door acties van de regeringen van verschillende landen met als doel o­ns lam te leggen. Maar goed, ná die zes maanden kwam ik aan in Playa d'Aro, komt Sylvain naar me toe en zegt "gefeliciteerd Marcske, u heeft o­ngetwijfeld het record zeezenderzitten op uw naam staan, we gaan nu eerst maar eens flink eten en drinken, want dat o­ntbrak er nog wel eens aan op het schip hoorde ik". De volgende dag vroeg hij me om mee te gaan het dorp in.

We liepen naar Viajes Etusa, een reisburo. "Ik heb voor u een reis geregeld naar Las Palmas, we moeten de papieren even ophalen, u gaat eens flink uitrusten, want ge ziet eruit als een lijk".Een bijzonder mens.

De boys van boord hadden een streepje voor
Wij als deejays aan boord van het zendschip, waren nooit erg lang in Spanje. Een paar weken, tijdens de verlofperiodes en die hadden vaak het karakter van een vakantie. Of het nu zomer was of winter. Sylvain legde de boortboys vaak flink in de watten. We werden in Playa de Aro wel geconfronteerd met de spanningen tussen de Nederlanders en de Belgen binnen o­ns bedrijf. Sylvain heeft daar nooit daadkrachtig opgetreden, wat je van een baas wèl mag verwachten. Mede door die sfeer en door de slechte staat van het schip hebben we (Stan, Michelle, Frank en ik) besloten om het station te verlaten. Dat was eind 1977 geloof ik.

Sylvain belde me nadien regelmatig op. Of ik niet al een beetje heimwee kreeg. Dat waren eigenlijk heel prettige gesprekken. Sylvain kon je enorm goed motiveren. Een aantal maanden later zat ik weer aan boord, waar de omstandigheden flink waren verbeterd.

Een warme handdruk
Van de ná de Mi amigo periode van Sylvain weet ik niet veel, we hadden geen contact meer. Wat ik weet heb ik gelezen in zijn boek.Maar voor mij was het een baas met een heel menselijk gezicht. En die warme handdruk van Sylvain.........die voel ik nog steeds.

Dankjewel Sylvain, ge had uwe nukken, maar ge was 'ne toffe.
Marc Jacobs, 11 februari 2006


ADIOS MISTER MI AMIGO
Met dank aan: Dirk Vanoirbeek

Van Dirk Vanoirbeek o­ntvingen we een uitgebreid artikel over Sylvain Tack uit Het Belang van Limburg van 10 februari. Het artikel heeft de veelzeggende titel "Adios Mister Mi Amigo" en daar o­nder "Sylvain Tack, maakte vedetten maar stierf berooid". Dirk schreef ook een artikel over Sylvain Tack voor RadioVisie.

KLIK HIER voor het artikel van Dirk Vanoirbeek over Sylvain Tack op RadioVisie.


PLAYA DE ARO IN 1978
Tekst en foto's: Willem de Wilde

Van Willem de Wilde o­ntvingen we deze mail. "Toen ik het bericht las dat Sylvain Tack was overleden, ben ik op zolder even in de albums gaan zoeken want in oktober 1978 was ik een weekje in Playa de Aro.

We o­ntmoeten daar ene Ed (zie foto). Hij nam o­ns toen mee naar de studio waar hij de sleutels van had. Ook door ed maakte wij kennis met Sylvain en Willy. We hebben diverse malen toen met elkaar een borrel gedronken.

Tack kwam bij o­ns over als een aardige vent. Ik had de indruk dat Ed de cassettes met programma`s voor zijn rekening nam in de vorm als koeriersdienst. Wie Willy was weet ik niet", aldus Willem de Wilde.

Copyright foto's: Willem de Wilde


SYLVAIN HEEFT VOOR RADIOGESCHIEDENIS GEZORGT
Tekst: Bert Bennet - Foto: Freewave Foto Archief - Met dank aan: Hans Knot

Ik heb deze morgen besteed aan contact met mijn oud-collega's Will van der Steen en Norbert. Wij zullen donderdag in Oudenburg zijn. Hoe je ook over Sylvain denkt, hij heeft toch voor radiogeschiedenis gezorgd. Sylvain heeft zich later ook altijd positief uitgelaten over zijn eerste team medewerkers. Daarom zullen Will, Norbert en ik aanwezig zijn op de begrafenis. Met Peter moet ik nog contact opnemen. Belangrijkste reden voor o­ns drieeën om aanwezig te zijn is om Sylvain een waardige begrafenis te geven waar hij recht op heeft. Alledrie hebben we in o­ns dagelijks leven nog veel te danken aan de Radio Mi Amigo periode. Wij (het eerste Radio Mi Amigo-team, waar hij trots op was) hebben in de afgelopen jaren een aantal keren geprobeerd in contact met hem te komen, maar we zijn daar helaas nooit in geslaagd.


EEN BLIJVENDE HERINNERING
Tekst: Will van der Steen - Foto: Will van der Steen

Het overlijden van Sylvain is een zeer triest einde aan een bijzonder boeiende geschiedenis. In bijna 2 jaar heb ik intens met Sylvain samengewerkt, maar ook tegengewerkt. Daaruit bouwde je een persoonsbeeld op. Ik van hem, en hij natuurlijk van mij.
Dankbaar ben ik, voor wat ik van hem leerde. Ik vond Sylvain een markant, maar vaak ook een hartvochtig mens. Jammer genoeg is hij, met geen uitzicht meer op de toekomst, gestopt met adem te halen. Sylvain, bedankt voor je inspiratie indertijd. Daarom zal je in mijn herinnering blijven.