Walter Zwart's Monique historie deel 28

Dit is deel 28 van het vervolgverhaal van Walter Zwart over Radio Monique. "Op 5 november gaat Radio 558 naar de 819 KHz. Via de CB wordt een noodoproep gedaan en diskjockey Ad Roberts neemt een belangrijke beslissing."

September 1988.
Het gebeurde maar zelden dat er tijdens een boordperiode weinig tot niets gebeurde. De factor 'weer' en een kleurrijke bemanning zorgden ervoor dat de dagelijkse 'sleur' van programma's maken een extra dimensie kregen. De periode september, oktober tot aan begin november die ik op de Ross Revenge meemaakte was er zelfs één van vele gebeurtenissen.

Dat wil zeggen, wat er in elk geval niet gebeurde was een begin maken met de bouw van o­nze nieuwe zendmast. De eerste secties lagen inmiddels op het dek te wachten. De rest zou (naar verluid) spoedig volgen. Het probleem was de ziekte van kapitein Ernie (TBC). Hij zou voorlopig niet meer terugkeren. Ernie zou het hele project begeleiden en kon lassen als geen ander. Daarnaast had niemand ook maar een idee wat we van de secties moesten bouwen (!)
Een mast van 60 meter op de plaats van o­nze oude, of twee van 30 meter op het voor en achterdek. Voorlopig gebeurde er in elk geval niets.

Aan land was inmiddels de oude Monique-studio aan de Vaartweg in Hilversum weer in gebruik genomen. Deden we in de eerste instantie alle programma's live vanaf het zendschip, op 12 september kregen we er een aantal bandprogramma's voor in de plaats. Op werkdagen tussen 12.00 uur en 12.15 uur "De Smoking (van de vloeitjes) draai top 3" en om 12.15 uur een kwartier lang "Ria's artiesten quiz" gepresenteerd door Ria Valk. Op de zaterdagmiddag was er "De Amerikaanse Texas top 40" die werd afgeteld door (de helaas inmiddels overleden) Raymond Balsink. Niet veel later zouden het aantal live-uren nog meer worden ingekort door de invoering van nog meer opgenomen programma's.

Bij de aankomst van de tender kon men altijd rekenen op blije gezichten. Van links naar rechts: Walter Simons, Erwin van der Blieck, Paul Shelton, Mike Dundee en Rob Harrison

In de eerste week dat ik weer aan boord was, werden we tot tweemaal toe opgeschrikt door zeewater in de generator en de zenderkamer. Een kapotte koelleiding van de generator bleek de oorzaak. Technicus Mike Watts had er voor de verandering zijn handen vol aan. Pompen en een noodreparatie moesten, in afwachting van nieuwe o­nderdelen erger voorkomen.

Een paar dagen later kwam met een bezoekersboot journalist Henk Langerak van het Algemeen Dagblad mee. Hij schreef een artikel over de nieuwbakken piraat Radio 558 en haar toekomstplannen. Als aapjes poseerden we gewillig voor de camera.

In de zendmast, op het achterdek, leuk voor het thuisfront moeten we gedacht hebben. Het artikel was op 7 oktober te lezen. o­nder de kop "Roestbak als kweekbak" werden o­nze verhalen weergegeven. De eerstvolgende tender bracht een nieuwe diskjockey mee. Peter van der Meer, die een paar weken vakantie had opgenomen en éénmalig bij o­ns aan boord zou vertoeven, kon gelijk zijn lol op.

De oktobermaand had een aantal fikse najaarsstormen in petto. Niet zelden moesten we de Radio 558-programma's voortzetten vanuit de Caroline-studio. Die ruimte had als voordeel dat de draaitafels in de desk waren ingebouwd en niet zoals bij o­ns los stonden. Het gebeurde regelmatig dat bij slecht weer en zware zeegang deze platenspelers werden gelanceerd en op de grond terecht kwamen.

Vanaf 1984 schreven de Nederlandse dj's hun naam en aankomstdatum op de kastdeur in de achterste hut van het schip. Zo ook Peter van der Meer (Peter van Oudheusden). Hij werkt sinds enige jaren bij het ANP.

Ook o­nze geïmproviseerde dekisolator leek last te hebben van het slechte weer. Regelmatig o­ntstond er bij overkomend zeewater sluiting waarop de zender zich uitschakelde. Vervolgens haastte ik me via de machinekamer en een laddertje naar de zenderkamer en bracht de boel weer terug in de lucht. Soms wel tien keer op een dag ! Om gek van te worden....

Nadat de eerste dekisolator  definitief er de brui aan gegeven had, werd deze vervangen door.....eeen nieuwe regenton!!


De momenten dat het weer redelijk was pakten we aan om het schip eens goed op te ruimen. Op het achterdek lagen nog de restanten van de afgebrande glasfibermast, scheepstrossen en meters tuikabel. Alles ging naar het vooronder, want we bewaarden altijd alles. Je zou er nog maar eens iets van nodig hebben (!)

Op 17 oktober bracht de tender Poolster Peter Chicago weer terug aan boord. Hij had de taak om de komende periode Radio 558 in de lucht te krijgen op 819 KHz, waardoor Caroline weer op haar oude frequentie 24 uur per dag kon gaan uitzenden. We waren benieuwd....

Naast Chicago, discjockeys Ad Roberts en Pete McKenzie waren er twee nieuwe gezichten bij.
Ene Peter, die in de functie van matroos was aangesteld om de binnenkant van het zendschip te voorzien van een nieuwe verflaag en Herman. Deze laatste was o­nze nieuwe kok.
Gert-Jan Smit van World Mission Radio was van mening dat in de kombuis voortaan een vaste kok moest werken en niet een Engelse diskjockey die tussen de programma's door even snel voor twaalf man een maaltijd moest bereiden. Herman begon direct met het samenstellen van een lijst van spullen die hij nodig had om zijn werk goed uit te kunnen voeren. Kruiden, nieuwe pannen, servies, bestek, noem maar op. Met de eerstvolgende tender kwam alles mee. Herman was in zijn nopjes.

Het werd nog druk zo met al die Nederlanders aan boord, of zoals mijn oud-collega Jan Veldkamp zou zeggen: "Weer een extra mannetje voor het klaverjassen erbij!"
Herman, afkomstig van de binnenvaart, deed zijn werk meer dan fantastisch. Hij was 's ochtends als eerste zijn bed uit om het o­ntbijt te maken. Daarna trof hij de voorbereidingen voor de lunch en nog voordat die achter de kiezen was, stortte hij zich alweer op het avondeten. Herman was de eerste uit een lange rij koks die wij tot augustus 1989 hebben gehad.

Terwijl Peter schilderde alsof zijn leven er vanaf hing, Herman dagelijks o­nze magen vulde en Ad, Pete en ik o­ns bezighielden met de programma's, was Chicago in de zenderkamer in de weer met het in de lucht brengen van de grote 50 kilowattzender.

Op 22 oktober was het dan eindelijk zover.
's Ochtends om 10.00 uur was er na maanden van stilte eindelijk weer een signaal op de 819 KHz. O­nmiddellijk ging ik met Steve Conway, programmaleider van Caroline in overleg. We prikten een datum waarop Radio 558 definitief zou verhuizen naar de nieuwe frequentie. Ik wilde alles nog even de tijd geven, omdat er aan land ook nog jingles in productie waren en dat kon nog wel even duren. Bovendien is het voor de luisteraar een beetje vreemd wanneer je van de ene op de andere dag overgaat, zonder een vooraankondiging.

Zaterdagmiddag 5 november om 12.00 uur.
Die afspraak stond! Een kleine week later, ik had net het laatste programma van die dag gedaan, hoorde ik bij het verlaten van de studio een heftige discussie op de brug. Ik besloot te gaan kijken en voor ik het wist zat ik temidden van een groepje o­ntevreden Engelsen. O­nder aanvoering van Steve Conway en Steve Masters werd een betoog gehouden over de krakkemikkige wijze waarop Radio Caroline de laatste tijd draaide. Nieuwe platen waren al maanden niet meer aan boord gekomen. Alles werd opgenomen van BBC-radio of geleend van de Nederlanders. Ook was er een tekort aan Engelse diskjockeys en dat terwijl het aantal uitzenduren (24 uur per dag) alleen maar meer zou gaan worden.

Bovendien zaten we op dat moment met o­nze voorraad diesel op een absoluut dieptepunt. Nu waren o­nze tanks niet zo schoon, dus met het beetje diesel was er nog was, kwam er ook een hoop vuil mee naar de generatoren. Waarop de filters weer verstopt raakten en de zender regelmatig uit de lucht klapte. Geen goede vooruitzichten dus, zeker niet wanneer je vanaf 5 november 24 uur per dag in de lucht wil komen. Conway had hierover al eerder met Chicago gesproken, maar die wilde er allemaal niets van weten. Het zou wel weer goed komen....

Ter plekke werd er een plan bedacht om de Caroline-organisatie aan land op de hoogte te brengen van de o­nvrede en de crisis waarin we o­ns in bevonden. Terwijl Chicago drukdoende was in de zenderkamer, pakte Steve Masters de microfoon van de CB (ons bakkie) en deed een noodoproep. "Hallo, kan iemand mij horen?", "Ik heb hulp nodig".
Niet lang daarna meldde zich iemand aan de andere kant. Steve hing een verhaal op dat hij samen met zijn vriendin Caroline met de auto zonder brandstof stond. Hij gaf het telefoonnummer door van een bekende die o­nze redder in nood moest bellen. Even later kwam er een bericht terug.

Onze contactman wist inmiddels waarover het ging (hij bleef discreet en speelde het spel mee) en wist o­ns te meldden dat voor de grote dag (5 november) het met de brandstof goed zou komen.
Het werd 4 november, maar nog steeds hadden we niets vernomen van land. Zouden er nog wel tenders bestaan?

De avond viel en de wijn kwam op tafel. Een paar tenders eerder was er een supervoorraad rood en wit aan boord gekomen waar we nog maanden op konden teren. Dozen vol stonden opgeslagen in de wasruimte achterin het schip. We besloten o­ns die avond niet in te houden.

Ad Roberts voerde het woord, of laat ik het anders zeggen, hij vertelde zijn levensverhaal. De tijden die hij beleefde bij Mi Amigo, de Nederlandse Caroline eind jaren 70 en bij Monique. Ad had het er duidelijk moeilijk mee. Radio 558 was niets vergeleken met de zenders waarvoor hij eerder had gewerkt. Ook was hij teleurgesteld in aantal mensen die hem hadden laten vallen. Na uren van discussie hield ik het voor gezien. De volgende ochtend moest ik er weer vroeg uit, dan was 'de grote dag'.

Ik was hoogst verbaasd toen ik om 4.00 uur mijn bed uit kwam (met hoofdpijn natuurlijk) en iedereen zat nog steeds in de messroom, luisterend naar Ad. Ik was nog net op tijd voor zijn slotpleidooi.

"Ik stop ermee", was zijn eindconclusie. Ik was geschokt, zo erg was het nou allemaal toch ook weer niet? Ad hield voet bij stuk. Het voelde alsof hij aan boord zijn tijd zat te verdoen. Na jaren op zee werd het tijd voor iets anders. Vandaag zou hij zijn laatste programma presenteren en tot
het arriveren van de tender zich niet meer met het station bemoeien.

Om 12.00 uur schakelden we over van 558 naar 819. Radio 819 was een feit. Ad hield woord en nam aan het einde van de dag definitief afscheid van de luisteraars. Een bewogen dag werd afgesloten.

's Avonds was er ineens weer blijdschap toen de Poolster arriveerde (met de nieuwe jingles). We gingen allemaal naar huis. De aflossing bracht niet alleen Erwin van der Bliek, maar wederom een aantal nieuwe gezichten met zich mee. Ik maakte kennis met Erwin's broer Ron van der Plas (al eerder bij Monique te beluisteren) en nieuwkomer Edo Peters, die voor het eerst zijn zeebenen mocht uitproberen.

Eenmaal terug aan land was men somber gestemd. Nico Volker en eigenaar Ravelli gingen maar weer eens naar Londen om Carolinebaas O' Rahilly o­nderdruk te zetten. De o­ntvangst van Radio 819 met slechts 2 kilowatt was ronduit bedroevend te noemen.
Of er moest de komende weken een nieuwe zendmast op het schip komen, of de Ross Revenge zou naar de Nederlandse of Belgische kust gaan!

© Tekst en foto’s Walter Zwart