Walter Zwart's Monique historie deel 25

Dit is deel 25 van het vervolgverhaal van Walter Zwart over de radiostations aan boord van het zendschip de Ross Revenge. Met in dit hoofstuk: de start van de nieuwe Nederlandse zeezender aan boord van de Ross Revenge wil maar niet vlotten. In juli 1988 gaan alle 819 discjockeys zelfs van boord.

Dinsdag 21 juni 1988.
In de vooravond stonden Leendert Vingerling en ik te wachten op de parkeerplaats van Hazeldonk-West. Hier hadden de afgelopen jaren al diverse overdrachten plaatsgevonden. Vlak voor de grensovergang met België kwam er nog even iemand platen, apparatuur of diskjockeys afleveren, om vervolgens de tocht te aanvaarden naar de haven van Nieuwpoort of Duinkerken, met als eindbestemming het zendschip Ross Revenge.

Leendert had mij een paar dagen eerder gebeld met het verzoek een reeds geplande tendertrip te begeleiden. Hij was sinds de opzet van Radio 819 weer gaan bevoorraden, maar hield het nu uiteindelijk toch voor gezien. Voor mij een uitgelezen kans om weer eens voet aan boord van het zendschip te zetten, wat tien dagen eerder door slecht weer niet was gelukt (hoofdstuk 24).

Het wachten was op een zekere Willem Kraaienbrink, een compagnon van Gert-Jan Smit. Deze laatste was al jaren actief met de verkoop van zendtijd aan radio-evangelisten, die hij o­nderbracht bij de zeezenders van weleer. Sinds kort trad hij meer op de voorgrond en niet zonder reden. Aan boord van de Ross Revenge had hij een kortegolfzender o­nder de naam World Mission Radio. De blijde boodschap vanaf zee voor de hele wereld. Dit station vormde een interessante bron van inkomsten en het was voor hem erg belangrijk om de zaak draaiende te houden. Met enige regelmaat stuurde hij Willem naar het schip om de Engelsen, die de banden van WMR startten, van instructies te voorzien.

Na een kwartiertje wachten kwam Willem opdagen. We maakten kennis en vertrokken richting Nieuwpoort, waar de tender Poolster in de haven lag. Het was dit schip waarmee we eerder die maand een poging hadden o­ndernomen om aan boord te komen tijdens o­ns pleziertochtje. Dat het nu ook werd ingezet als tender was nieuw voor mij.

Eigenaar Dany had good old Willy als schipper aan boord gezet. Het was na al die jaren een verrassend weerzien. Oude herinneringen aan de tijd van Monique werden opgehaald, o­nder het genot van een 'aantal' drankjes. Leen regelde o­ndertussen de financiële zaken voor de levering van diesel, bestemd voor het zendschip en ging weer huiswaarts.
Willem en ik sliepen die nacht aan boord van de tender omdat we de volgende dag vroeg zouden vertrekken.

Wat een verschil maakt het als tijdens zo'n tocht van acht uur de zon schijnt en de zee kalm is. Lekker uitwaaien op het dek met (alweer) een drankje. Willem en ik maakten nader kennis. Hij verbleef met grote regelmaat in België, waar Smit een aantal zenders had. Zeezenders waren nieuw voor hem, maar daarom niet minder interessant. Wat beweegt iemand om weken achtereen aan boord van een schip te zitten, zonder enig contact met de buitenwereld vroeg hij zich af.
Graag zou hij deze ervaring eens willen meemaken. Later in 1988 zou hij inderdaad voor langere tijd aan boord verblijven, maar nu loop ik op de zaken vooruit.

Mijn gedachten waren o­ndertussen bij mijn 'missie' die ik aan boord moest uitvoeren.
Vlak voor vertrek had ik contact met Nico Volker. Namens de Nederlandse eigenaar van Radio 819 vertelde hij me over een nieuwe fase die het station zou ingaan. Het fiasco met de glasfibermast had wederom tot uitstel geleid. Een nieuwe mast plaatsen was op korte termijn niet haalbaar.

Ronan O'Rahilly wilde de Ross er niet voor een haven laten binnenlopen uit angst voor schuldeisers, die het schip o­nmiddellijk aan de ketting zouden laten leggen. Het enige alternatief was bouwen op volle zee, maar in Nederland wilde men er niet op wachten. De nieuwe zender moest nu eindelijk maar eens in de lucht komen.

De organisatie zou aankomend weekend naar Londen vliegen voor spoedoverleg met Ronan. Caroline moest haar zendtijd overdag op de 558 KHz maar afstaan aan de Nederlanders, totdat de tweede middengolfzender aan boord een behoorlijk signaal zou produceren. Mocht men tot een overeenkomst komen, dan was het wel zaak dat de uitzendingen direct van start zouden gaan, mocht O' Rahilly zich weer bedenken. Het was nu mijn taak om de drie Nederlandse discjockeys, die al weken zaten te wachten op een signaal, over te halen om aan boord te blijven.
Ik werd daarbij in ieder geval niet gesteund door de inhoud van een enveloppe die ik op zak had, waarin slechts een fractie van hun salaris zat. De kans dat ze bij het uitbetalen direct hun spullen zouden pakken en naar huis zouden gaan, was bijzonder groot.

Tegen de middag kwamen we bij het zendschip aan en klommen we aan boord. Terwijl werd begonnen met het overpompen van de diesel en het drinkwater, maakte ik kennis met de twee nieuwe Nederlandse diskjockeys Fred van Amstel en Lex van Zandvoort. Het was voor hun de eerste keer dat ze aan boord van het zendschip verbleven, helaas zonder ook maar één plaat op de radio te kunnen draaien. o­nder het toeziend oog van Ad Roberts, die ik na jaren weer terugzag, draaiden ze dan maar 'droog', om alvast teoefenen zeg maar......
Het mag op zijn minst gezegd een schok genoemd worden, om na twee jaar weer aan boord te zijn.

Het achterdek lag bezaaid met tuikabels, stekkerdozen, de restanten van de glasfibermast en kapotte railing. Dat laatste was nog een herinnering aan de nacht dat de 90 meter lange zendmast was afgebroken.
Het hele schip zat slecht in de verf waardoor het geheel een verloederde indruk maakte. Binnen in de messroom heerste een uitbundige stemming o­nder aanvoering van Caroline DJ Rob Harrison.
Met een krat bier op tafel, zat iedereen naar de Europese kampioenschappen voetbal te kijken en scholden hel en verdoemenis naar de spelers op het veld. Loving Awareness was die middag even niet aan boord (!)

Met Ad Roberts besprak ik de stand van zaken. Over het voorstel van Nico om aan boord te blijven tot na de meeting in Londen was geen sprake. Hij wilde van boord, had het inmiddels wel gezien en had weinig vertrouwen in de uitkomst van de gesprekken met Caroline eigenaar O' Rahilly. Lex en Fred, die zich inmiddels in het gesprek hadden gemengd vielen hem bij. Ze zaten er al (!) twee weken, dus was het tijd om naar huis te gaan. Ik kon er weinig tegenin brengen, terwijl de enveloppe met daarin het salaris voor anderhalve mankracht brandde in mijn binnenzak.
Even later vertrok een ieder naar zijn hut, om de koffers te pakken. In de tussentijd nam ik met zendertechnicus Peter Chicago een boodschappenlijstje door van de spullen die hij nodig had.
Smeerolie en filters voor de generatoren, het gebruikelijke dus. Over de gesprekken die zouden plaatsvinden in Engeland repte ik geen woord. Het eventuele slechte nieuws, inkrimping van de Caroline-zendtijd, mocht een ander ze vertellen. Nog even snel wat foto's maken en weer overspringen op de Poolster voor de lange terugreis.

En dan de enveloppe met inhoud. Het was duidelijk te weinig voor drie personen, die mij overigens al diverse keren hadden gevraagd waar het geld bleef. Nu kwam toch het moment van uitbetalen.
Nico, die waarschijnlijk al vaker met dit probleem had gezeten, had voor vertrek mij een truc verteld die iedereen tevreden zou kunnen houden. Nu maar afwachten of het zou werken.

Terwijl de Poolster richting België voer, wachtte ik het moment af dat één van mijn reisgenoten even alleen was en overhandigde hem een klein gedeelte van zijn tegoeden. "Ik weet dat het slechts een klein gedeelte is, van wat je zou moeten krijgen", blufte ik, "maar je bent de enige die ik alvast wat kan geven. Dus niet met de anderen hierover praten, want die krijgen het pas als ze aan land zijn van Nico".

Zo deed ik dat met alledrie, met één verschil, Ad kreeg iets meer, maar die kende ik al langer.
Wat voelde ik mij schuldig, tot de dag van vandaag moet ik bekennen. Welkom in de wereld van de zeezenders.

Terug aan land aten we nog een hapje in restaurant "De oude molen" in Nieuwpoort. De vaste locatie waar een verblijf of bezoek op het zendschip werd afgesloten en waar het steengrillen als specialiteit op de menukaart stond.
Ondertussen keken we naar het EK-voetbal, waar Nederland die avond een niet o­nverdienstelijke partij speelde. Maar goed, de finale zouden we toch wel weer niet halen.... (!)

Na het weekend had ik contact met Nico Volker over het verloop van de tendertrip en dat de Nederlanders naar huis waren gegaan. Hij was woest, want er was belangrijk nieuws te melden. Ronan was gezwicht o­nder de druk van zijn nieuwe huurder. De uitzendingen konden beginnen. Wat jammer nu weer dat er geen diskjockeys aan boord zaten........

© Tekst en foto’s Walter Zwart