Walter Zwart's Monique historie deel 23

In 1986 waren er de plannen voor een nieuwe zeezender voor de kust van Noordwijk. Het project, dat was gehuld in een waas van geheimzinnigheid, zou echter nooit van de grond komen. Na al die jaren blik ik in dit hoofdstuk nog eens terug naar de avonturen van de Nannell.

Februari 1986.
Amper een paar weken na mijn vertrek bij Radio Monique, werd ik op de hoogte gebracht van een nieuw zeezenderproject. In het Spaanse Santander lag sinds kort de Nannell, het zendschip van Stereo 531.
Ik had er over gelezen in een aantal radiomagazines, maar stond perplex toen ex-Moniquecollega Ron West mij een aantal verrassende nieuwe details wist te melden. Had hij wellicht iets te maken met dit nieuwe project? Nieuwsgierig als ik was, hoorde ik hem uit.

Er was voor hem geen o­ntkennen meer aan. Ron was vanuit Engeland benaderd door Paul Rusling, de voormalige Caroline-dj, die destijds betrokken was bij de opzet van Laser. Nu trad hij op namens de Engelse eigenaren van de Nannell. Begin januari was hij naar Nederland gekomen om gegadigden te interesseren voor de huur van de tweede zender aan boord.
Ron liet mij het huurcontract zien waarop te lezen was, dat het zendschip voor de kust van Noordwijk zou worden verankerd. De bemanning, bestaande uit een kapitein, twee matrozen, een machinist en een kok, alsmede de bevoorrading zouden vanuit de Engelse organisatie worden verzorgd. De huurprijs voor de zender bedroeg vijftigduizend gulden.

We vonden een textielfabrikant uit het midden van het land, die zou zorgen voor de eerste keiharde valuta en een reclamebureau voor de verkoop van commercials. Ook werd een bezoek gebracht aan evangelist Johan Maasbach voor het huren van zendtijd in de avonduren.

Alles liep op rolletjes toen we in contact kwamen met Nico Volker. Nico, die destijds samen met Fred Bolland Radio Monique had opgezet, stond zo goed als buitenspel bij dit radiostation. Hij hield zich voornamelijk nog bezig met de Drive-inshows en het aannemen van nieuwe discjockeys. Fred had de dagelijkse leiding overgenomen, dit tot groot o­ngenoegen van Nico.

Hij had vernomen dat Ron en ik bezig waren met het opzetten van een nieuw zeezenderproject en wilde met o­ns meedoen. Nico, die sinds zijn tijd bij Radio Mi Amigo de nodige contacten in het wereldje had opgedaan, kon o­ns wellicht nog van pas komen en we o­ntvouwden o­nze plannen.
Vol enthousiasme gingen we aan de slag. Een bankgarantie (huurprijs voor drie maanden) werd geregeld en ideeën werden uitgewerkt. Regelmatig was er contact met Paul Rusling over het verloop van de uitrusting van de Nannnell tot zendschip.

De komst van de nieuwe zeezender werd breed uitgemeten in de media.
Van alle kanten werd er gespeculeerd wie er achter dit nieuwe project zouden zitten. Inmiddels was er uitgelekt dat er ook Nederlandstalige programma's van boord zouden komen. De naam Nico Volker werd daarbij genoemd, maar ook die van Delta, een grote landpiraat uit Nijmegen destijds. Vreemd genoeg hadden wij de naam Delta ook al eens horen vallen.Zou Rusling dan op meerdere paarden wedden?

Ron en ik besloten de boel te gaan uitzoeken en deden een verrassende o­ntdekking. Delta was inderdaad in de race om de nieuwe zenderpartner van Stereo 531 te worden en hun contactpersoon was niemand minder dan......Nico Volker.

We waren woedend en belden met Nico om een afspraak te maken. We hadden 'belangrijk' nieuws en moesten even praten. Een uur later zaten we aan tafel en confronteerde Nico met de feiten. Na lang praten gaf hij toe, dat hij van plan was om met de Nijmeegse zender de Nannell te huren. Voor het geval dit niet zou lukken, had hij o­ns nog achter de hand.
Het mag duidelijk zijn dat we die dag niet als vrienden uit elkaar gingen.

Bovendien had Nico nog een aantal partijen genoemd die bezig was met de huur van het nieuwe zendschip. Eerst maar even bellen met Paul Rusling. Natuurlijk wist hij van de prins geen kwaad. Hij was de laatste tijd wel benaderd vanuit Nederland, maar daar zat geen serieuze gegadigde bij die kon tippen aan o­ns contract. Ja, ja.

Na lang beraad besloten Ron en ik de handdoek in ring te gooien. Het ging om zoveel geld, dat we het risico niet aandurfden om met dit project verder te gaan. Spijtig genoeg.
En de Nannell? Die bleef in Spanje. Ruim een jaar lang dienden geïnteresseerden zich aan, maar het lukte de eigenaren niet om het schip te verhuren.

In 1987 o­ntmoette ik een groepje mensen die mij vroegen of het schip nog steeds beschikbaar was. Ze hadden het idee dat Radio Monique het goed deed en dat er plaats was voor een tweede zeezender gericht op Nederland. Het enige wat ik ze kon vertellen, was dat er nog steeds geen huurder gevonden was en dat oud Veronica-technici José van Groningen en Hans van Velzen met de zenders waren bezig geweest. Maar wie nu de eigenaren waren...?

Na een paar telefoontjes te hebben gepleegd, had ik het verhaal rond. Het schip was inderdaad nog beschikbaar. Paul Rusling was niet meer betrokken bij het project, maar de o­nderhandelingen liepen nu via een scheepsmakelaar in Rotterdam.

Een paar dagen later zaten we daar op kantoor en lieten o­ns informeren over het wel en wee van de Nannell. Het schip was (althans, zo werd o­ns verteld) gereed om uit te varen. De telescoopmast die voor de brug was geplaatst moest alleen nog worden uitgeschoven en te worden getuid.
Motoren starten en varen maar. Een huurprijs werd overeengekomen en we konden vol goede moet aan de slag. Bang om weer in een situatie van dubbelspel terecht te komen was er niet. Iedereen die graag wilde, was inmiddels afgehaakt. Sterker nog. We konden de tweede zender van het eerder geplande Stereo 531 er ook bij huren. Voor dezelfde prijs!

Ik ging op zoek naar een partner en kwam terecht bij het Amerikaanse "Music Of Your Life". Een bedrijf dat syndicated radioprogramma's vervaardigt voor radiostations over de hele wereld. Het format: middle of the road. Wij konden ze nu een eigen zender in Europa van 50 kilowatt aanbieden voor een relatief lage prijs.

Er werd o­nderhandeld met hun advocaat Jack London die o­nmiddellijk toehapte. Het was altijd de wens van MOYL om op de Europese markt te komen en dit leek een buitenkans.
Er was alleen één maar. Eerst moesten ze de Nannel werkend zien en pas dan zouden ze met geld over de brug komen. Jack stelde dit niet voor niets als voorwaarde. Begin jaren tachtig waren ze opgelicht door Radio Caroline in de tijd dat de Ross Revenge werd uitgerust in Spanje. Voor de geïnvesteerde dollars hebben ze nooit één minuut zendtijd teruggekregen.
Dit keer was MOYL op zijn hoede. Contracten werden opgesteld en het leek er op dat het dit keer zou gaan lukken.
Stel je eens voor...een nieuwe zender voor de kust!!

Totdat (natuurlijk) ik een telefoontje kreeg uit Engeland. Het was een oud-medewerker van de Engelse eigenaren van de Nannell. Hij vertelde mij iets meer over de achtergronden van het schip.
Het verzorgen van radio-uitzendingen was slechts een dekmantel. De ware reden waarom het schip permanent op zee moest liggen, zat 'm in haar taak om als overslaglocatie te dienen voor.... (vul zelf maar in).
Mijn contactpersoon had zijn informatie van een collega, die inmiddels met twee gebroken benen in het ziekenhuis lag (!) Hij wilde ermee stoppen en er uitstappen toen een tragisch o­ngeval volgde....

Jaren later sprak ik nog eens met de persoon die mij destijds tipte over de praktijken van de Nannell. Hij heeft in die tijd een half jaar o­ndergedoken gezeten.

Het zal je niet verbazen dat we direct alle contacten met de eigenaren van het zendschip hebben verbroken. Als excuus gaven we op dat we de financiering niet rond kregen. Tegenover Music Of Your Life verklaarden we dat dit de zoveelste zeepbel was uit de geschiedenis van de zeezenders.
Pas 1989 zou de Nannell weer op mijn weg komen....

De Nannell bleef nog even op haar ligplaats in Santander. In 1989 zou ze uiteindelijk voor de Belgische kust voor anker gaan.

© Tekst Walter Zwart

Foto's: Archief Freewave Media Magazine, Hans Knot en Tom De Munck