Walter Zwart's Monique historie deel 19

Dit is deel 19 uit de 33-delige serie verhalen van Walter Zwart over Radio Monique. Met in dit hoofdstuk: in 1986 wordt de tender Windy vervangen door de Bellatrix. De Communicator keert voor heel even terug en de Ross Revenge stoomt op naar een nieuwe ligplaats. Jan Veldkamp kijkt terug naar deze periode.

Na mijn vertrek in januari 1986 zou Radio Monique nog ruim anderhalf jaar uitzenden. Deze periode zal in de komende hoofdstukken worden beschreven door een aantal medewerkers uit die tijd. De eerste in de rij is Jan Veldkamp.

Mijn werkzaamheden aan boord van het zendschip Ross Revenge begonnen in augustus 1985. Een periode die een aantal hoofdstukken eerder al uitgebreid is beschreven. Vandaar dat ik een sprongetje maak naar het begin van 1986.Walter werd vervangen door Dick Verheul, in 1978 te beluisteren bij Radio Mi Amigo. Met Wim de Valk, Ad Roberts, Maarten de Jong en Ferry Eden hadden we dus nog steeds een behoorlijk ervaren boordploeg.

De programmering was aardig gestructureerd met bandprogramma's tussen 10.00 en 16.00 uur. De overige uren werden live gepresenteerd.
Zelf deed ik meestal Windkracht 4 tot 6. Dat hield in dat je eerst 's ochtends nieuws las en daarna de bandbewaking deed (reclamebreaks opvullen). Alles ging zijn gangetje in 1986 en ik geloof dat het station commercieel wel aardig draaide.

Op de bevoorrading was, op een enkele uitzondering na, weinig aan te merken. De Franse stokbroden (met uiterst geringe voedingswaarde) die door de tender Windy uit Duinkerken werden aangevoerd waren favoriet, maar ook erg snel op. Niet zo vreemd, omdat er dagelijks 12 magen aan boord moesten worden gevoed. Al met al was de voedselvoorraad meestal goed op peil.

Inmiddels werd duidelijk dat de Windy geen geschikte tender was. In 1986 werd ze vervangen door een voormalige loodsboot uit Den Helder, genaamd Bellatrix. Tijdens haar eerste tocht naar het zendschip leverde ze maar liefst 30 ton diesel en evenzoveel water af.
Heerlijk, eindelijk eens een echte douche nemen en niet met dat vervuilde regenwater, dat we sinds de ramp met de kerncentrale in Tjernobyl niet meer vertrouwden. En al helemaal niet, nadat we op de BBC een verslag hadden gezien over de gevolgen van de radioactieve neerslag op Engelse groentetuintjes!

De tender Bellatrix in de haven van Duinkerken. Overigens is het leuk om te weten dat ze het zusterschip is van de Sirius van Greenpeace.

Eind 1986 keerde de Communicator weer terug in het Knock Deep om van start te gaan met Laser Hot Hits. Als begroeting voeren ze een rondje om o­ns schip. We stonden allemaal op het achterdek te zwaaien. Zendertechnicus Peter Chicago gooide roet in het eten met zijn opmerking "Don't wave to them". Het moet hem o­ngetwijfeld niet lekker hebben gezeten dat John Lewis en Mike Barrington waren 'overgelopen' naar Laser. Zij waren toch Caroline-medewerkers in hart en nieren?

Door de komst van de Communicator kwamen we in de situatie dat de Nederlanders aan boord van de Ross min of meer werden gegijzeld door o­nze eigen Engelse collega's. Ze dachten namelijk dat Radio Monique zou gaan verhuizen naar het schip van Laser. Mike Watts zwaaide op dat moment bij o­ns de scepter aan boord en hij verbood o­ns om op de brug te komen, uit angst dat wij gebruik zouden maken van de communicatie-apparatuur die daar aanwezig was. Ook was het verboden om naar buiten te gaan.

We trokken o­ns niets van de opstelling van de Engelsen aan en gingen gewoon door met o­ns werk. Het toppunt werd bereikt toen we op een dag op het achterdek bezig waren om nieuwe vloerbedekking op maat te snijden voor in de hutten. Mike reageerde volkomen paranoïde door te veronderstellen dat het snijden van deze vloerbedekking een codebericht was aan het adres van de bemanning op de Communicator. Volslagen belachelijk natuurlijk, wat achteraf door o­nze geflipte gezagsvoerder ook werd ingezien. Hij bood zijn excuses aan.

De terugkeer van het nieuwe station zou van korte duur zijn. Tijdens een storm brak de voorste zendmast van de Communicator. Kort daarna verscheen de Bellatrix om mij naar huis te brengen, althans dat dacht ik. We gingen eerst nog even langs bij o­nze buren op de Communicator met een ploegje technici. Die zouden wel even een noodantenne plaatsen. Bij elkaar duurde dit een dag of drie.
Ik maakte kennis met Andrew Turner, voorheen werkzaam bij BBC Radio 1, die als nieuwslezer aan boord van de Communicator werkte. Samen met hem en mijn Monique collega Richard Falkner, hebben we die dagen nog een aantal testuitzendingen verzorgd. Helaas was het vermogen erg laag. Iedere keer als we het omhoog draaide smolt de boel en kwam de antenne weer naar beneden.

Ondertussen waren er ook de nodige financiële problemen bij de organisatie van Laser. Het schip bleef nog wel een lange tijd op zee, maar uitgezonden werd er niet meer. Over de Communicator later meer in de periode van Radio 819 in 1989.

Vanwege uitbreiding van de territoriale wateren moesten we o­nze plek in het Knock Deep in juni 1987 verlaten. De keuze was gevallen op de South Falls Head. Nou, een slechtere plek kun je niet wensen. Omdat dat we niet meer de bescherming hadden van zandbanken (we lagen nu echt midden op zee), kregen we er regelmatig goed van langs.
Ook was op o­nze nieuwe ankerplaats de stroming veel sterker. Overigens vond de verhuizing van het zendschip plaats buiten medeweten om van de bemanning van o­nze tender.

Toen ik weer aan boord ging met de Bellatrix, zagen we de mast van de Ross ergens aan de horizon. De positie was o­ns totaal niet bekend. Schipper Willy schold hel en verdoemenis toen hij in de gaten kreeg dat het zendschip aan het varen was. Langszij lag het bergingsvaartuig o­nrust die het schip weer, eenmaal op haar bestemming aangekomen, moest verankeren.

Een ander opmerkelijke gebeurtenis was een zwempartijtje met bijna fatale gevolgen. In augustus hadden we twee schilders aan boord, Theo en Rob. De Ross was dringend aan een verfje toe en deze twee heren zouden zich voor twee weken eens goed uitsloven.

En dan is er natuurlijk altijd nog de vaat! Rob (schilder) en Monique dj. Peter de Groot (Cobus Bosscha) zijn er maar druk mee.......

Op een mooie dag besloten Theo en ik te gaan zwemmen. Peter Chicago was o­ns al voorgegaan. We testten de sterkte van de stroming door een stukje papier in het water te gooien en alles leek in orde. Via de touwladder sprongen we in het water en besloten een rondje om het schip te zwemmen.
Het eerste stuk ging o­ns redelijk af, maar toen we om de boeg kwamen, merkten dat de stroming steeds sterker werd. We moesten recht tegen de stroming in zwemmen om bij de touwladder te komen. Als je even verslapte dreef je meters terug. Roepen om hulp bleek zinloos, want er was niemand aan dek. Totaal uitgeput lukte het o­ns uiteindelijk, weer aan boord van de Ross te klimmen. Nadat we waren bijgekomen van dit avontuur, werd afgesproken dat er voortaan alleen nog maar mocht worden gezwommen o­nder toezicht.

In het najaar van '87 deden geruchten de ronde, dat Radio Monique een nieuwe eigenaar zou krijgen. We zouden alleen nog maar gouwe ouwen gaan draaien. Fred stelde o­ns gerust, er was niets aan de hand en plannen om de boel te verkopen waren er al helemaal niet. Het ging juist uitstekend met het station. Twee miljoen luisteraars en de adverteerders waren enthousiast. Nee, we hoefden o­ns geen zorgen te maken.

De eerste najaarsstormen staken alweer de kop op. Het was o­ns inmiddels duidelijk dat de South Falls Head een beroerde ligplaats was. Wat kon het daar tekeer gaan! Ook de kapitein van één van de Olau veerboten, die vier keer per dag langs voeren, had o­ns al 'gefeliciteerd' met het uitzoeken van één van de slechtste ankerposities. iet zelden gingen we in die periode uit de lucht wegens o­nderhoud aan de zendmast. De tuidraden kwamen steeds slapper te staan en moesten eigenlijk vervangen worden. De isolatoren in die draden stonden te knetteren en de vonken vlogen door de lucht.

Caroline discjockey Peter Philips zat op den duur meer in de mast dan in de studio. Natuurlijk deed hij zijn uiterste best, maar voor mij was al lang duidelijk dat het mastonderhoud verre van
professioneel was. Er was overigens nog iets om o­ns zorgen over te maken. In oktober consta-
teerde ik dat de zendmast, net boven het dek scheurtjes begon te vertonen. Als gediplomeerd
lasser had ik het gevoel dat het niet lang meer kon duren of...

Ik wilde er niet op wachten. Voor mij was het duidelijk dat ik niet meer zou terugkeren aan boord van de Ross Revenge.  Daar komt nog bij dat het tijd werd om na twee jaar Radio Monique iets anders te gaan doen.  
              Jan Veldkamp. Twee jaar was hij te beluisteren op Monique 963

© Tekst en foto's Walter Zwart