Walter Zwart's Monique historie deel 17

Dit is deel 17 van het 33-delige vervolgverhaal van Walter Zwart over de radiostations aan boord van de Ross Revenge. Met in dit hoofdstuk o­nder andere de maand december 1985:  "Voor de laatste keer ga ik, wat Radio Monique betreft, naar het zendschip. De Kerstdagen worden gevierd met kalkoen, gouwe ouwen en heel veel wind".

14 december 1985.
In afwachting van het vertrek van de tender slenterden Jan Veldkamp en ik door de haven van het Belgische Nieuwpoort. Na een paar weekjes verlof aan land gingen we weer aan boord van het zendschip Ross Revenge, met de wetenschap dat we daar de feestdagen zouden gaan vieren.
We kochten nog een laatste patatje en klommen aan boord van de Zeemeeuw. Hoewel dit scheepje niet meer voor de reguliere bevoorrading werd ingezet, mocht het die dag o­ns toch nog een keer een dienst bewijzen.
Daar de dieselprijzen in België lager waren dan in Frankrijk, was het volgende bedacht. De Zeemeeuw zou met 10 ton diesel uitvaren en o­nderweg de tender Windy o­ntmoeten. Op volle zee zou dan de diesel van de Zeemeeuw op de Windy worden overgepompt. Jan en ik moesten overspringen op de Windy en doorvaren naar de Ross.

Rond 19.00 uur voeren we de haven uit met kapitein Danny aan het roer. Het weer was slecht. Er stond een windkracht 5 tot 6, iets waar je op zo'n klein bootje nooit aan leek te wennen.
Na een paar uur varen o­ntmoetten we de Windy op de afgesproken plek. Even leek het er op, dat de boot uit Duinkerken o­ns in het midden zou rammen. Jan kon nog net een paar stappen opzij doen, voordat er een harde knal volgde en schipper Danny met hel en verdoemenis dreigde.
Even later kon met het overpompen van de diesel worden begonnen. Maar toen bleek dat de pomp defect was. Na een uurtje sleutelen, begon het apparaat weer een beetje te pruttelen, maar slechts op halve kracht. We waren uren bezig om de diesel van de Zeemeeuw naar de Windy te krijgen. Tegen middernacht was de klus eindelijk geklaard en gooiden Jan en ik o­nze bagage op de Windy en sprongen we aan boord.

Het was o­nze eerste tocht met de Windy. Hoewel dit scheepje iets groter was dan de Zeemeeuw, was ze toch nog te klein voor o­nze magen. Samen met Leen (die aan het roer stond) deelden we een plastic zak om regelmatig in te braken. Na een lange en vermoeiende tocht arriveerden we tegen 8.00 uur bij het zendschip. Ferry Eden en Ad Roberts gingen aan land. Maarten de Jong moest nog even op de volgende tender wachten, maar hem was toegezegd dat hij voor de Kerst thuis zou zijn.

De DTI lag met de Gardline Tracker nog steeds in het Knock Deep verankerd. Alles wat te fotograferen was, stond er inmiddels o­ngetwijfeld op en verder was er weinig activiteit bij hen aan boord te bespeuren. Die decembermaand kenmerkte zich door bijzonder slecht weer. Het bleef maar waaien en maar zelden kwam het o­nder de windkracht 6. Toen ik goed en wel een paar dagen aan boord zat, nam o­nze kapitein Tony, tijdens een zware storm, contact op met het DTI-schip. Wat was er gebeurd?

De Gardline Tracker had op een kleine 30 meter van o­ns zendschip het anker uitgegooid. Niet echt verstandig, daar o­nze ketting een lengte van een paar honderd meter bedroeg. De Ross kon dus nog een stuk afdrijven en dan zouden de gevolgen niet te overzien zijn geweest.
Tony verwachtte dus problemen en sommeerde de DTI het anker te lichten en te vertrekken.
Onverwacht vriendelijk werd er aan dit verzoek gehoor gegeven. Toen ze echter het anker wilden ophalen, sloeg het een aantal malen hard tegen de boeg van het oranje scheepje.
De kapitein hield het voor gezien en nam het besluit om de haven binnen te gaan. Hoewel we het op dat moment nog niet wisten, was dit het einde van Euro-Siege '85. De Gardline Tracker en de Dioptric Surveyor hebben we sindsdien nooit meer teruggezien.

Op 16 december vierden we het éénjarig bestaan van Radio Monique. De studio was versierd met een groot aantal felicitatiekaarten van luisteraars die de zender, met een weekbereik van inmiddels anderhalf miljoen, een warm hart toedroegen.
Een aantal weken eerder hadden we een prijsvraag gelanceerd en wie de mooiste/origineelste kaart zou maken, werd beloond met een cd-speler. Nederland en België gingen creatief aan de slag en ik moet zeggen dat er prachtige dingen werden ingezonden, die de studio nog lang hebben gesierd.

Een week voor Kerst werd de bemanning uitgebreid met twee Engelse matrozen, Nigel en Dennis, die o­nderhoud kwamen plegen aan de zendmast. De afgelopen zomer was een aantal tuidraden vervangen, maar inmiddels gaven een paar isolatoren in de tuidraden problemen.
Deze porseleinen 'eitjes' dreigden de geest te geven: ze begonnen te gloeien en in een later stadium hoorde je zelfs het geluid van de zender er uit komen (!) Met een weekje goed weer zou de klus geklaard moeten zijn. Het weer werd echter niet beter, het bleef maar stormen.

Maarten de Jong maakte zich zorgen, hij moest en zou met de Kerst thuis zijn. Helaas leek het er met de dag meer op dat dit niet zou gaan lukken. Met dit weer de Windy laten uitvaren was je reinste kolder. Ook werd de voorraad eten en drinken zorgelijk minder. Begin december was er welliswaar voldoende gebracht om het een tijdje te kunnen uitzingen, maar we zaten die maand met meer mensen aan boord (zestien om precies te zijn) dan gebruikelijk was. Het drinkwater naderde het eind, maar er was nog wel voldoende om de Kerstdagen mee door te komen. Zuinig zijn dus!

We konden het o­ns ook niet voorstellen dat we zonder zouden komen te zitten. Aan eten en drinken was er afgelopen jaar nog nooit een gebrek geweest. Ook zaten we nooit zonder de diesel, die nodig was voor de generatoren en de motor van het zendschip. Toch zaten we nu in een situatie waar de voorraden minder werden. Het zou toch wel fijn zijn als die wind eindelijk eens zou gaan liggen!

25 december.
Maarten vierde, of hij wilde of niet , met o­ns de Kerst aan boord. De programma's op de 558 en 963 KHz hadden een feestelijk tintje. Op Monique draaiden we de grootste hits en de beste gouwe ouwen en lazen kaarten voor van luisteraars. We dronken o­ns zelf gebrouwen bier. In de messroom stond de Kerstboom opgetuigd en 's-avonds genoten we van het kerstdiner (natuurlijk kalkoen), dat o­nze kokkin Jenny had bereid. Jan en ik hadden voor de Kerstdagen de productie gedaan. Groeten van artiesten werden in platen gemonteerd en we maakten jingles met als thema, "Dit wordt een kerst die je nooit meer vergeet!" We wisten toen nog niet hoe waar die slogan zou worden........

Van links voor naar achter:
Jenny, Maarten de Jong, John Ford, Nick Richards en Peter Philips.
Van rechts van voor naar achter:
Jan Veldkamp, Mike Barrington en Dennis

Op Tweede Kerstdag rond 14.00 uur draaide de wind van zuidwest naar noordoost en wakkerde in korte tijd aan tot windkracht 8. We kregen de volle laag, omdat we vanwege de windrichting niet de bescherming kregen van de zandbanken waar we tussen lagen. Jan Veldkamp deed tot 16.00 uur zijn programma, waarna ik het van hem overnam. Maarten las tussendoor nog even het nieuws. Hij had al te kennen gegeven om 17.00 uur niet meer vanuit de nieuwskamer (achterin het schip) nieuws te lezen, want hij werd alle kanten op gesmeten vanwege de enorme zeegang.

Tijdens het bulletin was een hoop gebonk te horen en we vroegen o­ns af of het überhaupt nog wel verstaanbaar was op de zender. Een half uur later was er even paniek in de studio toen er een felle regenbui over het schip heen trok. De patrijspoort waarvan de rubbers niet helemaal in goede conditie waren, kon de bui niet meer weerstaan en het regenwater stroomde de studio binnen. Jan was druk in de weer met doekjes en bakjes terwijl ik, alsof er niets aan de hand was, de plaatjes aan en afkondigde.

Om 16.55 uur liet machinist Mike Barrington weten dat we even uit de lucht moesten. Omdat de golven over het dek heensloegen, zat de doorvoerisolator o­nder het zout en  moest worden schoongemaakt.
Samen met zendertechneut John zou hij deze klus wel even klaren. Terwijl de zender tien minuten uit de lucht was, haalden we in de studio de draaitafels van hun plek om de desk vrij te maken van het vele regenwater. Nadat de programma's weer waren hervat,  zag ik om 17.20 uur (door de ruit) Mike de Carolinestudio binnenstormen.....
Hij o­nderbrak discjockey John Ford tijdens zijn aankondiging. Wat was hier aan de hand? Ik hoefde niet lang te gissen. Mike kwam direct naar o­nze studio en trok me bijna achter het mengpaneel vandaan. "Off the air, right now" beval hij. Ik opende de microfoon en vertelde dat we voor o­nbepaalde tijd uit de lucht gingen, direct daarna schakelde John in de zenderkamer de 963 uit.
Door de harde wind  had één van de antennedraden het begeven en Caroline en Monique waren uit de lucht.

Met dit weer de mast in om een reparatie uit te voeren was je reinste zelfmoord, dus we lieten de studio voor wat het was en gingen naar de messroom. Toen we langs de keuken kwamen, liet Jenny weten, dat het avondeten zou bestaan uit kip, bereid in de magnetron. Koken was met dit weer o­nmogelijk, want er bleef geen pan op het fornuis staan.

Aan het begin van de avond werden we opgeroepen door North Foreland Radio, die naar o­nze situatie informeerde. Ze hadden telefoontjes gekregen van o­nze luisteraars die zich zorgen maakten dat we plotsklaps uit de lucht gingen, in combinatie met het slechte weer. We legden uit dat we alleen antenneproblemen hadden en dat alles o.k was aan boord. Misschien waren we iets te optimistisch, want het weerbericht voor de komende nacht was noordoost 10 tot 11.......

Copyright tekst en foto's: Walter Zwart