Walter Zwart's Monique historie deel 16
Dit is deel 16 van de het 33-delige vervolgverhaal van Walter Zwart over de radiostations aan boord van de Ross Revenge. Met in dit hoofdstuk onder andere: "tijdens een bevoorrading komt het letterlijk tot een treffen tussen de opvarenden van de Ross Revenge en de DTI. Een boot levert wel een heel bijzondere vracht bij het zendschip af....".
Fred Bolland, die met onze nieuwe tender Windy voor reparatie in de haven van Harwich lag, wist niet wat hij zag. Daar kwam de Communicator de haven binnen, geëscorteerd door politieboten en het DTI-schip Gardline Tracker.
Aan boord van de Ross Revenge volgden we die avond elk nieuwsitem over de inbeslagname van onze voormalige buren. Eerder op de dag hadden we zowel op Caroline als op Monique in onze nieuwsuitzendingen aandacht besteed aan het binnenvaren van de Communicator. Er heerste een bedrukte stemming aan boord en ik besloot om die avond vroeg naar bed te gaan.
De volgende dag bleek dat zendertechnicus Peter Chicago voor het eerst in maanden weer aan boord was gekomen. Caroline had die nacht de 576 KHz verlaten en was verhuisd naar de 558 KHz, de oude frequentie van Laser 558. Er was die nacht hard gewerkt aan boord van ons zendschip.
Naast de aanpassingen van de zender, waren ook de antennedraden verplaatst. Ze liepen nu vanaf de zendmast naar het voorste gedeelte van het schip en over het dek naar de doorvoer- isolator. Uitkijken dus als je over het dek liep, want op deze koperdraden stonden enorme voltages en die wilde je niet aanraken. 
Deze foto is genomen in november 1985. Van links naar rechts: Nick Richards, Jan Veldkamp, Leen Vingerling, Andy Johnson, kapitein Tony en de zendertechnicus John.
Chicago was niet alleen aan boord gekomen. Hij had een oude vriend meegenomen in de persoon van Dick Palmer. Dick was begin jaren zeventig kapitein van het oude Carolineschip Mi Amigo toen het nog voor de kust van Scheveningen lag. Een prima vent, die gelijk aan de slag ging met ons reserve-anker dat sinds mei (hoofdstuk 9) aan stuurboordzijde was opgehangen. Alleen was de ketting niet op de juiste wijze aangebracht.
Dick ontfermde zich over deze klus, nog niet wetende dat we dit anker over een aantal maanden hard nodig zouden hebben.
Ondertussen zat Leen Vingerling nog steeds aan boord. Sinds hij met de eerste trip van de Windy bij ons was achtergebleven doodde hij de tijd met het lezen van het nieuws en presenteerde onder zijn pseudoniem Otto de Winter het ochtendprogramma tussen 5.00 en 6.30 uur. Daarnaast was hij regelmatig te vinden in de keuken! Hij bakte daar zijn overbekende pannenkoeken.
Na een paar dagen verscheen de -inmiddels gerepareerde- Windy onder het commando van kapitein Willy (voorheen op de oude tender Zeemeeuw). Hij haalde Leen van boord. Jammer, want met Leen was het altijd reuze gezellig. Bovendien was het een luxe geweest om de programmering met vier man te vullen.
De Gardline Tracker koos in de loop van die week weer positie in het Knock Deep. Euro-Siege '85 ging dus gewoon door, met de Ross Revenge als laatste doelwit. Had de DTI zich tot dat moment alleen bezig gehouden met het observeren en afluisteren, met de komst van een Engelse tender in die novembermaand kwam het tot een treffen tussen beide schepen. Terwijl de tender langszij kwam, probeerden twee rubberboten van de DTI het aanleggen te verhinderen door tussen beiden schepen te varen.
Woedend waren we! Natuurlijk ook nog vanwege het opbrengen van de Communicator en we lieten het er niet bij zitten. Uit de keuken werden aardappels, lege blikken en alles waar je maar mee kon gooien te voorschijn gehaald. Tegen alle regels van Loving Awareness in, reageerden we ons af op onze belagers. Machinist Mike Barrington ging nog een stap verder. Ik schrok me dood toen hij ineens met een geweer naast me stond. "This will do the job". En inderdaad, op de rubberboten was Mike zijn optreden niet onopgemerkt gebleven en de DTI liet het voor wat het was. De tender kwam langszij en de rust keerde weer terug. 
Nog meer opwinding was er toen er een (voor ons niet geheel onbekende) boot 's nachts een wel heel bijzondere vracht kwam afleveren.
De schipper had een partij smokkelwaar aan boord in de vorm van shag, bestemd voor Engeland. Het was de bedoeling dat deze op volle zee zou worden overgeladen op een ander schip.
Echter, dat andere schip kwam niet opdagen en met de partij de haven weer binnenvaren was te riskant. De oplossing lag in de buurt....ONS SCHIP! Of wij de partij even wilden opslaan totdat de ontvanger het weer zou komen ophalen. Geen probleem, maar het was wel jammer dat er geen vloeitjes bijzaten (!).
Tientallen vuilniszakken vol met pakjes shag werden overgebracht naar het voorruim en een klein weekje later weer opgehaald door een Brits motorjacht. 
Op 24 november ging ik met de Zeemeeuw, die nu uitsluitend nog dienst deed als bezoekersboot voor de SMC, weer van boord. Ik werd afgelost door nieuwkomer Ferry Eden, voorheen discjockey bij Radio Mi Amigo. Hij nam de plaats in van de inmiddels ontslagen Gert van der Zee. Een onstuimige boordperiode zat er op.
Ferry Eden (midden) komt aan boord. Links kapitein Tony en rechts Leen.
© Tekst en foto's Walter Zwart