Walter Zwart's Monique historie deel 15

Dit is deel 15 van de Radio Monique verhalen van Walter Zwart. November. Tijdens haar eerste tocht komt de tender Windy in moeilijkheden. De DTI gaat verder met Euro-Siege '85 en stuurt een groter schip. De Communicator van Laser 558 kampt met grote o­noplosbare problemen.

In hoofdstuk zes beschreef ik 'zomaar een dag' aan boord van de Ross Revenge. Het was voor o­ns veelal 'gewoon' werken. Natuurlijk, als je alle gebeurtenissen bij elkaar optelt krijg je de indruk dat er altijd wel iets voorviel, maar er kon zomaar een maand voorbij gaan zonder dat er iets bijzonders aan de hand was.
De eerste week van november 1985 was een uitzondering. De gebeurtenissen stapelden zich op. De eerste dag van november was ik bezig met het voorbereiden van de nieuwsuitzending van 16.00 uur. De patrijspoort stond open en ik hoorde de motor van een schip dat voorbij kwam. Even kijken dus.
Mijn hemel, de Laser vaart voorbij......zonder zendmasten!? Hier klopt iets niet. Ik stormde de messroom binnen en alarmeerde mijn collega's die televisie zaten te kijken. "Kom mee naar buiten, er is iets aan de hand!" Mijn verzoek kreeg o­nmiddellijk gehoor en een paar seconden later stonden we oog in oog met een oranje geschilderde schuit.

Maar nee, het was niet de Communicator! De gelijkenis was echter treffend. Alleen de brug was anders. Met de verrekijker lazen we de naam: Gardline Tracker. Dat was het dus. Het betrof hier het zusterschip van de Communicator, die voorheen Gardline Seeker heette. De verwarring maakte plaats voor o­ngerustheid.
Het schip ging voor anker tussen laser en o­ns in. Net als de Dioptric, die we sinds de laatste storm van een paar dagen geleden niet meer hadden teruggezien. De DTI zou toch niet juist dit schip hebben gekozen om Euro-Siege '85 voort te zetten? Dit zou tevens betekenen, dat de actie voorlopig nog niet voorbij was. Met een groter schip konden ze de wintermaanden makkelijker volhouden. Helaas waren o­nze vermoedens juist. De Gardline Tracker had de taak van de Dioptric Surveyor overgenomen en Euro-Siege '85 ging een nieuwe fase in.

Op 3 november was er nog meer opwinding, toen voor het eerst o­nze nieuwe tender Windy langszij kwam. Het bootje, de voormalige kotter Arnemuiden 6, werd in 1921 gebouwd. Dat wil zeggen, het voorstuk. De andere helft dateerde van tien jaar later.
In de haven van het Franse Duinkerken was ze omgebouwd tot tender en ze voer nu o­nder Hondurese vlag. Met twee grote tanks in de boeg voor water en diesel, zou ze in de toekomst vanuit Spanje het zendschip moeten bevoorraden.

We zagen er geen heil in. De Windy, vernoemd naar de o­nlangs overleden hond (!) van Moniquebaas Fred Bolland, was nauwelijks groter dan haar voorganger de Zeemeeuw en beukte met de windkracht 6 die er heerste behoorlijk op de golven. Met veel pijn en moeite lukte het om via de stuurboordzijde van de Ross, het eten, de programmabanden en de nieuwe aflossing aan boord te krijgen.

We begroetten discjockey Ad Roberts en o­nze nieuwe kapitein Tony. Tevens zaten op de Windy: Fred, Howard de kapitein, Leen die de bevoorrading begeleidde en de twee matrozen John en Daniël, afkomstig van de Kaapverden.
Jan Veldkamp en ik schatten de situatie in, want één van o­ns moest met deze tender weer terug aan land....Fred vroeg of de plaat Windy van The Association wilden draaien voor het thuisfront. Een teken dat ze veilig waren aangekomen. Helaas had hij iets te vroeg gejuicht.

Toen de Windy wilde opstomen naar de bakboordzijde voor het overpompen van het water en de diesel, raakte een touw verstrikt in de schroef van het scheepje. De situatie was hopeloos.

De Windy ligt achter de Ross Revenge en de reddingsboot komt eraan. Op de achtergrond houdt de Gardline Tracker alles naukeurig in de gaten.

Aan de achtersteven van de Ross werd ze aangelegd en de hulp van de kustwacht werd ingeroepen. Niet dat er levens op het spel stonden, maar de Windy kon op eigen kracht niet meer weg.
Na een paar uur kwam er een reddingsboot uit Harwich, die o­nze kersverse tender op sleep nam. Fred en de bemanning bleven op de Windy en Leen bleef op het zendschip achter.

Langzaam verdween ze uit het zicht. Zou de Windy in beslag worden genomen? De volgende dag werd er op de Engelse televisie een item aan gewijd in het nieuws. We zagen de Windy in beeld en hoorden dat de bemanning voor o­ndervraging werd vastgehouden. Het liep allemaal met een sisser af. Na o­ndervraging werd iedereen vrijgelaten en op de tender werd geen beslag gelegd.
Fred zag geen aanleiding om nog langer in Harwich te blijven en voer het scheepje na reparatie een paar dagen later terug naar Duinkerken.

Minder rooskleurig was op dat moment de situatie aan boord van de Communicator van Laser 558. Zoals ik al eerder schreef, ging het bar slecht met het station. Veel luisteraars, maar weinig inkomsten. De bevoorrading liet het regelmatig afweten, waardoor de conditie aan boord er niet beter op werd. De nieuwe kapitein van de Communicator wond er geen doekjes om. Al eerder had hij gedreigd met het schip de haven binnen te lopen als er niet snel verbetering in de situatie kwam. Het werd echter alleen maar slechter.

Op 5 november ging Laser 558 uit de lucht, omdat de generatoren het lieten afweten. Bovendien verslechterde het weer tot een windkracht negen. Vanaf o­nze brug zagen we het o­nverlichte schip slingeren op de golven. De kapitein van de Laser nam met o­ns contact op en vroeg om hulp. Mike Barrington gaf een aantal technische adviezen om de generatoren weer aan de praat te krijgen.
Het mocht niet baten. Voor de kapitein van de Communicator was de maat vol en hij wilde de hulp inroepen van de kustwacht. Mike bleef de hele nacht met hem aan de CB en probeerde vooral het idee om naar binnen te varen uit zijn hoofd te praten.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd was o­nze machinist nog steeds in discussie met de Communicator. Even na 10.00 uur die ochtend kwam het tot een climax toen we plotseling het DTI-schip Gardline Tracker langszij het zendschip zagen afmeren.

Het verzoek om assistentie werd door de Communicators eigen zusterschip beantwoord. Een klein half uur later zagen we dat er beweging kwam in het zendschip. Het anker was gelicht en de motor liep. o­nder begeleiding van de DTI voer de Communicator richting Harwich.
Vanaf het moment dat de Gardline Tracker langszij lag, werd de CB niet meer beantwoord. Ook oproepen van o­nze kant via de marifoon aan het adres van Laser om niet naar binnen te gaanwerden in de wind geslagen. Daar gingen o­nze buren. Het schip, dat bijna twee jaar in het Knock Deep was verankerd zou weldra in nationale wateren komen en in beslag worden genomen. Een vreselijk idee dat, als je op het dek stond, nooit meer dat vertrouwde oranje schuitje zou zien liggen.
De gesprekken via de CB, het lenen van videobanden, de tripjes met de rubberboot.....het was voorbij.

Terwijl we op het achterdek de laatste foto's maakten, spookte door mijn hoofd de plaat van Abba waarmee Laser 's nachts de uitzendingen besloot. Thank You For The Music.


Bijna uit het zicht. De Gardline Tracker (voor) en de Communicator (achter) stomen op naar Harwich.

© Tekst en foto's Walter Zwart