Walter Zwart's Monique historie deel 14

Dit is deel 14 van de Radio Monique verhalen van Walter Zwart. Het is najaar 1985. Aan boord van de Ross Revenge wordt alles voorbereid om het schip te 'verdedigen' bij een entering. Een bezoekersboot komt met een speciale missie.....

ENTERING, BINNEN 24 UUR.
Dat was de melding die we via de CB van land hadden binnengekregen. Wat de bron van dit bericht was bleef gissen, maar we namen het natuurlijk wel serieus. Temeer omdat er een paar dagen eerder een aantal zaken was voorgevallen.

Zo hadden we van land het verzoek gekregen om "Panama" duidelijk achter op het schip te schilderen. We hebben o­nze kok Fergy met een touw de achtersteven van de Ross laten afzakken. Kwast en een pot verf erbij en schilderen maar. Na twintig minuten was de klus geklaard en werd Fergy weer aan boord gehesen.

De volgende opdracht die we van land moesten uitvoeren, was het hijsen van de Panamese vlag. Deze lag in de kaartenkamer, achter de brug. Na enig verstelwerk met naald en draad, hees ik samen met machinist Mike Barrington de vlag. In eerste instantie verkeerd om. De atlas uit o­nze nieuwskamer, waarin alle wereldvlaggen stonden afgedrukt, bracht echter uitkomst. Even later wapperde ze fier in o­nze vlaggenmast.
Een historisch moment. Mike en Walter hijsen de Panamese vlag.

En dan was er nog iets o­ngewoons. De DTI-boot Dioptric Surveyor was, zoals altijd op vrijdag, de haven binnengegaan, maar nog steeds niet teruggekeerd. Zou er iets op handen zijn?

Ik kan je verzekeren dat de schrik er aan boord goed in zat. Allereerst probeerden we te analyseren hoe een entering in zijn werk zou gaan. We stelden o­ns voor dat er zou worden gevraagd om de scheepspapieren. Deze moet je op zo'n moment kunnen overleggen. Helaas, zoals eerder vermeld in hoofdstuk 4 waren deze al lang verlopen. Al zou het zendschip inmiddels zijn o­ndergebracht bij een ander land of staat, dan kon men alsnog optreden vanwege het voeren van een valse vlag: kansloos dus!

Besloten werd om ONS schip niet zonder slag of stoot op te geven. Op de brug stond Nigel Roberts te zwaaien met een moker. "I'll give them a piece of Loving Awareness" schreeuwde hij. De toon was gezet.
Alle stalen buitendeuren werden afgesloten. Jan Veldkamp en ik zochten in de Moniquestudio naar correspondentie van land. Alles waarin namen, adressen en ook de links naar het cassettebedrijf MMI werd vermeld, ging overboord. In het Engels en Nederlands namen we een S.O.S. op, dat continue op beide frequenties zou worden gedraaid als de inval zou plaats vinden.

Voor de zekerheid pakte iedereen alvast zijn koffer in. Het was niet o­ndenkbaar dat in de chaos tijdens een de entering, spullen zouden worden vergeten. En de kans dat je ooit nog terugkwam aan boord was klein. We zochten contact met de buren van Laser en stelden ze op de hoogte van de situatie. Tevens vroegen we of ze hun radar (die van o­ns was als sinds lange tijd overleden) in de gaten wilden houden. Mocht er een schip het Knock Deep binnenvaren, dan zouden ze o­ns direct inlichten.

Het was een spannende avond en nacht. Terwijl iedereen zich op de brug had verzameld werd er wisselend wachtgelopen. Er gebeurde echter helemaal NIETS!
's Ochtends om 5.00 uur kwam Monique weer in de lucht en leek het leven weer z'n normale gang te gaan. De Dioptric liet zich in de loop van die zaterdagochtend weer zien. Alléén, zonder andere schepen. Je zou er bijna blij van worden! Was dit alles dan berust op een misverstand?
We zijn er nooit achtergekomen......

Euro-Sieg 85 op zijn best! Begin september hadden we de hele dag gezelschap van deze Nederlandse Marineboot de Makkum.
Tegen de avond namen ze contact met o­ns op. "Jullie zullen wel in spanning zitten, maar we zijn bezig met een oefening. Draai maar een leuk plaatje voor o­ns." (In the Navy).

Een andere bewogen dag was zondermeer de vijftiende september. Die avond ging (natuurlijk weer net tijdens het eten) eenmaal de scheepsbel.....TENDER! Hiervoor lieten we graag o­ns bord staan en we liepen naar buiten.

Het bleek geen tender te zijn maar een Engelse bezoekersboot. Slechte timing dachten we nog. Bij het overstappen aan boord van de Ross pakte ik van een vrouw een paar bossen bloemen aan. LEUK, die hadden we nog nooit gekregen. Ik ging op zoek naar een emmer, want waar vind je nou aan boord van een zendschip een vaas?
Lang hoefde ik niet te zoeken. De bloemen waren namelijk niet voor o­ns. De reden van het bezoek werd al gauw duidelijk.

Aan boord van de bezoekersboot zat de familie van een zekere Ian West. Ian zou aan boord van de Ross Revenge als technicus gaan werken. Zover is het echter nooit gekomen. Hij overleed in december 1984 op vierentwintigjarige leeftijd.
Hij had laten vastleggen dat na crematie zijn as moest worden uitgestrooid vanaf o­ns zendschip.

Aan de Caroline-organisatie en de DTI was toestemming gevraagd voor deze plechtigheid, alleen wij wisten van niets. Iedereen verzamelde zich op het achterdek waar een urn uit een groen rugzakje werd gehaald. Om 20.00 uur ging de zender voor een paar minuten uit de lucht en volgden er een paar toespraken. Mike Barrington sprak geïmproviseerd namens de bemanning van de Ross, waarna de as gedeeltelijk in zee en -door de harde wind- over o­ns (!) werd uitgestrooid.
Daarna werd er namens de familie van Ian een scheepsbel overhandigd als aandenken. Die kreeg een plaatsje in de messroom. Uit respect voor Ian werd afgesproken dat deze bel niet mocht worden geluid. Iets waar nieuwkomers aan boord nog wel eens mee de mist ingingen.......

Ook in de maand oktober bleef de Dioptric Surveyor actief met het fotograferen en afluisteren van de twee zendschepen. Het kleine bootje was niet altijd opgewassen tegen de eerste najaarsstormen en moest zo nu en dan bij slecht weer noodgedwongen de haven binnenlopen.

De DTI zou wel even hebben opgekeken toen Greenpeace met de Sirius o­ns een bezoek bracht.  Aan boord was een cameraploeg van het Veronica-programma "De grote verwarring".

's Avonds om 23.00 uur luisterden we in de nieuwskamer van Monique naar de programma's van Laser DJ Charlie Wolf, die de bemanning van de Dioptric op de hak nam. Vervolgens gingen wij via de CB met de Laserjocks in discussie over zijn provocaties.

Hoewel de bevoorrading bij Laser steeds slechter ging, lukte het de Zeemeeuw telkens weer om diesel en water af te leveren bij de Ross. Kapitein Danny wist dat hij iedere keer een groot risico liep. De kans om op heterdaad betrapt te worden was groot. Het zat er in dat hij vandaag of morgen met bevoorraden zou stoppen.

Moniquebaas Fred Bolland wilde niet wachten tot het zover zou komen en schafte zelf een tender aan. Met deze boot zou voortaan vanuit Spanje worden bevoorraad......

© Tekst en foto's Walter Zwart