Walter Zwart's Monique historie deel 12
Deel 12 "Euro Siege 85: op 8 augustus wordt een tender van Laser 558 tijdens een bevoorrading op heterdaad betrapt. De Nederlandse en Engelse overheid kondigen aan, dat de piraten definitief moeten verdwijnen. Een schip wordt ingehuurd om de Ross Revenge en de Communicator continue te bewaken.
De achtste augustus 1985 begon niet anders dan alle andere dagen aan boord van het zendschip. Om 6.30 uur werd ik door Wim de Valk gewekt, die net klaar was met zijn programma en op het punt stond om het nieuws van 7.00 voor te bereiden. "Wakker worden Simons, over een half uur ga je de lucht in." Hij drukte een hete mok koffie in mijn handen en ik kan je verzekeren: dan ben je wakker (!)
Vanuit mijn hut liep ik eerst even binnen bij Johnny Lewis die in de Carolinestudio bezig was met zijn programma. "Morning", groette hij. "How is life today?"
Een vraag die ik niet kon beantwoorden gelet op het tijdstip van dat moment. Terwijl we het over ditjes en datjes hadden, zagen we door de patrijspoort dat er bij Laser werd getenderd. Een kotter lag langszij de Communicator met olie en water. Vervolgens ging ons gesprek verder over onze tender, zou die vandaag komen? Het weer was er goed genoeg voor. Zoals altijd bleef het bij gissen. We zouden het wel zien. 
De laatste minuten van de tape van Johan Maasbach draaide. Ik ging één deur verder de Moniquestudio binnen en pakte de stapel platen die ik de avond ervoor had uitgezocht.
Terwijl ik bezig was met het programma kon ik zien dat er een ander schip kwam aanvaren. De tender Zeemeeuw kon het in ieder geval niet zijn, want deze boot kwam vanuit Engeland. Toen hij dichterbij kwam trokken Johnny en ik dezelfde conclusie.
Het moest een boot zijn van de Home Office. Op zich niet iets om je zorgen over te maken. Regelmatig werden we bezocht door dergelijke schepen. Terwijl ze om ons heen voeren, dekten we de patrijspoorten in de studio's met handdoeken af, zodat we niet achter de microfoon gefotografeerd of gefilmd konden worden.
Na een uurtje keerden ze vervolgens weer huiswaarts. Hierdoor stond je wel weer even stil bij het feit dat werken aan boord van een zendschip illegaal was. Die dag was de blauw/witte patrouilleboot niet geïnteresseerd in de Ross.
De tender, die nog steeds langszij de Communicator lag was het doelwit. Op heterdaad betrapt! De kotter ging onder begeleiding van de patrouilleboot naar een Engelse haven waar het in beslag werd genomen.
Het voorval was het gesprek van de dag. Ging het hier om toeval of was de tender via de radar gevolgd? 's Avonds arriveerde de Zeemeeuw en kwamen Gert v/d Zee en Jan Veldkamp voor het eerst aan boord (zie hoofdstuk 11). Gelukkig was er tijdens deze bevoorrading niets ongewoons aan de hand.
De volgende dag verscheen de blauwe boot met witte opbouw weer in het Knock Deep. Na een paar rondjes te hebben gevaren om de Communicator en de Ross Revenge ging ze voor anker tussen beide schepen in. Wat was hier aan de hand? Werd er gewacht op de volgende tender? Duidelijk konden we een aantal mensen waarnemen met camera's, maar het zou nog een dag duren voor we officieel vernamen wat er aan de hand was.
Via een tekstpagina op "Ceefax" was te lezen dat het hier ging om een permanente bewaking van de zeezenders voor de Engelse kust. De bevoorrading werd in kaart gebracht en communicatie van en naar de schepen werd afgeluisterd. Het ging hier om een gezamenlijke actie van Engeland en Nederland. De zenders zouden storingen veroorzaken en het gebruik van hun frequenties was illegaal.
De schrik zat er aan boord goed in. Wat zou dit in de praktijk kunnen betekenen? Zou iedere boot die langszij kwam worden opgebracht, kunnen we er überhaupt nog wel vanaf, zitten we straks continue met geblindeerde patrijspoorten onze programma's te presenteren? Een hoop vragen waar we niet direct antwoord op konden geven. De toekomst moest het uitwijzen.
Wel werd er een aantal standpunten ingenomen. Op Caroline en Monique zou over de aanwezigheid van het 'spionageschip' Dioptric Surveyor, niets worden gezegd. Met provoceren schiet je immers niets op. En als je naar buiten ging, was het raadzaam om je gezicht te bedekken tegen klikkende camera's. Het laatste voornemen hebben we overigens maar een klein weekje volgehouden. Je kon je toch niet blijvend verstoppen?
Die zaterdag kwam voor het eerst sinds de komst van de DTI (Department Of Trade And Industry) onze tender Zeemeeuw met bezoekers. Ondanks de waarschuwingen van de Rossbewoners aan het adres van de schipper, zag hij geen problemen om met zijn bootje aan te meren en de trossen vast te maken aan het zendschip. Aan boord gaan mag, zolang je maar niet actief deelneemt aan het in stand houden van de zeezender. Dat moesten ze dan maar eerst kunnen bewijzen.
Aan boord van de Ross werd door reisleider Leen en tenderschippers Danny en Willie uitvoerig gediscussieerd over de aanwezigheid van de DTI. Spullen en personen aan boord brengen mocht geen probleem zijn. Het zat 'm meer in het overpompen van water en olie. De slangen die hiervoor werden gebruikt waren duidelijk zichtbaar. Een pasklare oplossing was niet direct voorhanden.Ze zouden wel bekijken hoe de situatie zou zijn bij de volgende bevoorrading.
Deze foto is genomen begin augustus. Slechts een paar dagen voor het begin van Euro-Siege'85. Caroline-, Monique- en Laserdiscjockeys en bemanning poseren op het achterdek van de Ross Revenge.
Van links naar rechts staan: Peter Philips, matroos, Dave Andrews, Wim de Valk, Walter Simons, Mike Barrington, Tommy Rivers, Jonelle, Charlie Wolf, Andy Johnson en Johnny Lewis.
Van links naar rechts zitten: Erin Kely, Fergie McNeill, matroos en Ad Roberts
De actie van de DTI was in die dagen groot nieuws. Journalisten van dagbladen en radio en zelfs de Engelse televisie kwamen aan boord om verslag te doen van de "Euro-Siege '85". Ook het NOS-Journaal besteedde aandacht aan de piraat Monique, die nog steeds in aantallen luisteraars groeide. Hoelang deze actie zou gaan duren werd in de berichtgeving niet vermeld. De bedoeling was echter wel duidelijk; de zeezenders moesten definitief het zwijgen worden opgelegd.
© Tekst en foto's Walter Zwart