Walter Zwart's Monique verhaal deel 11
Dit is deel 11 van de serie verhalen van Walter Zwart over Radio Monique. In dit hoofdstuk ondere: "begin augustus komt de nieuwe lichting aan boord. Walter maakt kennis met de nieuwe lichting Radio Monique DJ's Wim de Valk, Jan Veldkamp en Gert van der Zee".
Gebruind door de Spaanse zon, zette ik eind juli weer voet aan boord van de Ross. Ik was weer thuis! Zowel bij Caroline als bij Monique waren er nieuwe gezichten. Ik maakte kennis met onze nieuwe kokkin Jenny en diskjockey Dave Andrews. Aan de Nederlandse kant waren Arie Swets en Wim de Valk nieuw. Arie ging van boord en zou pas veel later bij Radio Monique terugkeren.
Ik was benieuwd wie de kapitein aan boord was. Nadat Ian was vertrokken (geen salaris gehad) was het de beurt geweest aan James Day, die voorheen bij de marine had gediend. Een hele aardige jongen, die ook nog eens een goede dj bleek te zijn. Hij nam dan ook regelmatig plaats in de Caroline-studio. Ook James stapte na een tijdje op.
Toen kreeg John Lewis, die zijn kapiteinspapieren op zak had, het commando over het zendschip. Johnny was onze duizendpoot aan boord. Buiten zijn programma's hield hij zich verder nog bezig met het koken, schilderen, schoonmaken, het onderhoud aan de generatoren en de zenders. Een waardevol bemanningslid dus en altijd in een goede bui. 
Arie Swets gaat van boord. Later in 1989 zou hij de geschiedenis ingaan als de laatste Nederlandse zeezender-diskjockey.
Het was hoog zomer en dat betekende tussen de programma's door lekker zonnen op het grote achterdek. Regelmatig kwamen onze buren van Laser 558 op bezoek om even bij te praten of een paar videobanden te lenen. Aan boord van de Ross hadden we een ruime selectie van video's die ooit waren gehuurd, maar (natuurlijk) nooit waren teruggebracht.
Buiten de bezoekjes was er via de CB dagelijks contact tussen de Ross Revenge en de Communicator, voor het uitwisselen van de laatste nieuwtjes of voor technische adviezen.
Het was voor ons inmiddels duidelijk dat het station geen lang leven beschoren was. Laser draaide op plugplaten en kleine adverteerders. De grote jongens bleven weg vanwege de anti-zeezenderwet. Gedemotiveerde diskjockeys deden hun beklag over het niet, of te laat ontvangen van de salarissen. Jammer, want het station klonk als een klok en had een groot aantal luisteraars.
Programmatisch was er tijdens mijn afwezigheid een aantal veranderingen. Programmanamen als "Opstaan met Monique" en "Windkracht 4 tot 6" hadden hun intrede gedaan. In navolging van Laser noemde we de frequentie niet meer in meters, maar in kilohertz. Later zouden de rest van de Nederlandse radiozenders dit voorbeeld volgen. Monique 963 voerde die maanden de slogan: "Vier seizoenen zomer", ongetwijfeld tijdens een borrel verzonnen (!)
Reclamevliegtuigen met de tekst "luister naar Monique op 963 AM" vlogen op zonnige dagen over de Nederlandse stranden, maar ook tijdens het openluchtconcert van Bruce Springsteen en het NCRV "Los Vast" kuip-spektakel.
Er waren gratis stickers die luisteraars konden aanvragen en een kleurenposter van de Ross die tegen betaling werd toegestuurd. Media-aandacht was er voldoende. De rode boot kreeg alsmaar meer luisteraars en regelmatig verschenen er artikelen over de piraat Monique in dag en weekbladen. 
De Haagse Post, Aktueel en Panorama wijdden er uitgebreide artikelen aan. Fred Bolland vond het op een gegeven moment welletjes.
Natuurlijk was publiciteit meegenomen, maar veelal ging het over de achtergrond van het station. Wie was de grote baas en hoe gaat de bevoorrading in zijn werk. Alles werd onderzocht en opgeschreven. Na de opening van de zender waren er al kamervragen gesteld of dit allemaal wel kon. Conclusie: het mocht niet, maar er viel weinig tegen te doen. En dat wilden we graag zo houden. Monique moest niet te veel in het oog lopen.
Inmiddels zaten we nog steeds met een minimale bezetting. De ploeg van Wim, Ad, Maarten en Walter moest worden uitgebreid. Op acht augustus kwamen twee nieuwe medewerkers het team versterken. Jan Veldkamp en Gert van de Zee. De laatste was een bijzonder kleurrijk persoon. We hebben het hier namelijk over Ger Lammens. Tegenwoordig werkzaam bij het weekblad Weekend. Hij kende de hele showbizzwereld persoonlijk en was meesterlijk in zijn imitaties van Willem Duis en Philip Bloemendal.
Nieuwe medewerkers werden niet alleen beoordeeld op de kwaliteit van hun programma's. Het was ook van belang of de persoon zich goed kon aanpassen aan de groep. Ook moest iemand niet te beroerd zijn om het schip te onderhouden, schilderen, schoonmaken en af en toe eens koken.
Door de jaren heen zijn er dan ook discjockeys wegens gebrek aan deze eigenschappen naar huis gestuurd. Namen noemen doe ik in dit verhaal niet. Gelukkig hadden Wim en Jan wel de juiste mentaliteit en zouden Radio Monique tot de laatste dag trouw blijven. En Gert? Scheepshond Raffles wist het waarschijnlijk al na een paar dagen, toen hij zijn tandjes in Gert's arm zette. En dat deed hij anders nooit......
Links: Wim (Vriezen) de Valk. Na Monique ging hij naar Cable 1 en daarna bij Radio Nederland Wereldomroep, waar hij nu nog steeds werkt.
De zomer kon eigenlijk niet meer stuk. Het weer was prachtig en uit de studio schalden hits als Clouds Across The Moon, 19, We Are The World en Kayleigh. Het werd allemaal anders op 8 augustus 1985. Terwijl Communicator van Laser werd bevoorraad, verscheen er aan de horizon een boot van de Department of Trade and Industry.......
© Tekst en foto's Walter Zwart