Walter Zwart's Monique historie deel 8
Deel 8: "de SMC vaart met u mee". De boottochten van de Stichting Media Communicatie uit Amsterdam zijn legendarisch te noemen. Hoe de bewoners aan boord van het zendschip dit hebben ervaren lees je in dit hoofdstuk.
Bijna legendarisch, zou ik de titel van dit verhaal willen noemen. Maar dat geldt ook voor de boottrips zelf, georganiseerd door de Stichting Media Communicatie van Rob Olthof.
Reisleider Leen Vingerling (destijds ook in dienst van Radio Monique) kan er een boek over schrijven. Zeezenderfans van verschillende pluimage brachten in de jaren tachtig een kortstondig bezoekje aan boord van de Ross Revenge. Op internet kun je verschillende van deze reisverslagen lezen, dus ik wil me beperken tot de ervaringen zoals wij die aan boord hebben beleefd.
Dat Radio Monique gebruik maakte van de tender Zeemeeuw uit het Belgische Nieuwpoort, was niet helemaal toevallig. Het scheepje werd al voor de start op 16 december 1984 ingezet om boottochten mee te maken voor de zeezenderaanhang. Sporadisch werd er ook wel eens voor Caroline (toen nog de enige zender aan boord) mee bevoorraad. Met de komst van Radio Monique bleven de SMC-boottrips gewoon doorgaan en werd daarnaast de Zeemeeuw als vaste tender ingezet.
Was het vroeger bij Veronica en Noordzee bijna uitgesloten dat met dergelijke trips bezoekers aan boord kwamen (meestal bleef het bij rondjes varen om de schepen heen), bij ons kwam men 'gezellig' een kijkje nemen op het schip. Bij goed weer kon je de klok erop gelijk zetten.
Zaterdagochtend 7.30 uur. Na acht uur varen schuurde de Zeemeeuw tegen de autobanden aan de zijkant van de Ross en klikten de fotocamera's. Altijd weer spannend was het aan boord klimmen via de touwladder, wat gelukkig altijd goed is gegaan. Zelfs met visueel gehandicapten, die door de jaren heen een aantal keer de overtocht ondernamen.
Een drukte was het wel. Zat je zes weken met gemiddeld twaalf mensen aan boord, werd het aantal plots verdubbeld. "Met de deur in huis vallen" heet dat. Of zoals wij dat zeiden: "Het is leuk als er bezoek komt, maar het is nog leuker als iedereen weer weg is"! Op zo'n moment liepen er toch vreemde mensen in je 'huis' rond. Of nog erger, je werd wakker door het geflits van een fototoestel. GOEDEMORGEN!
Hutten waren verboden toegang voor bezoekers, maar er wilde er wel eens één ontsnappen uit de groep. Ook mocht men niet zonder begeleiding de zenderruimte en machinekamer betreden. Klassiek blijft natuurlijk het incident met SMC-opperhoofd Rob Olthof die spontaan één van de deuren van de Moniquezender opentrok. De beveiliging sloeg aan en het werd stil op de 963. Zendertechnicus Peter Chicago heeft Rob vervolgens........ 'toegesproken'
Na jaren laat Hans Knot (rechts) nog even zien wat er is misgegaan. Nooit de deuren van een zender openen als deze in bedrijf is. Rob Olthof (links) kan er gelukkig om lachen.
Onder de Rossbewoners was er vaak verdeeldheid over dergelijke boottrips. Natuurlijk is het leuk om na lange tijd weer eens anderen te zien. Voor de fans een unieke kans om het allemaal mee te beleven en de discjockeys te spreken. "Is Caroline North nog steeds in de lucht"? "Ja meneer, 259 meter middengolf"! "Ik heb jou niet gezien tijdens de trip". "Klopt meneer, ik zit hier al drie weken".
Aan de andere kant wist je natuurlijk nooit wie er op een trip meekwamen. Ook justitie kon een mannetje sturen om de boel eens rustig in kaart te brengen. Het mes sneed aan twee kanten. Terwijl de fans namelijk in de messroom aan het bijkomen waren van de lange reis, werden vanaf de Zeemeeuw tassen met bandprogramma's, platen, post en commercials aan boord van het zendschip gehesen. Eten, water en diesel kwamen in die tijd met dergelijke trips niet mee. Dat zou teveel in het oog lopen.
De fans bleven tot een uur of 11.00. Daarna was het tijd om te gaan en ging men nog even onze buren van Laser 558 verblijden met een bezoekje.
Ook vanuit Engeland werden trips naar het zendschip georganiseerd. In een weekend kon je dus meerdere boten verwachten. Een keer heb ik het meegemaakt dat er wel vier tegelijk kwamen. Johnny Lewis vertelde mij eens een verhaal van twee Engelse bezoekers die geen idee hadden waar ze op terecht waren gekomen. "Tja, wel een grote mast, maar die heb je natuurlijk nodig om op zee televisie te ontvangen"(!)
De boottrips waren volgens de wet niet verboden. Aan boord gaan was toegestaan, zolang er maar geen goederen of direct betrokken personen van Monique en Caroline van of aan boord gingen. In de praktijk gebeurde dat natuurlijk wel.
Met het afbreken van de zendmast in 1987 kwam er een eind aan de SMC-boottochten. Natuurlijk bleven er nog wel bootjes komen, maar niet meer zo frequent als voor die tijd.
De zaterdagmorgen zou nooit meer hetzelfde zijn........
© Tekst en foto's Walter Zwart