Walter Zwart's Monique historie deel 7
Dit is deel 7 uit de 33-delige serie verhalen van Walter Zwart (Walter Simons) over de radiostations aan boord van de Ross Revenge. In dit hoofdstuk onder andere: "Caroline bestaat 21 jaar en het schip wordt opgeknapt. Wat een doos met Goudhaantjes al niet los kan maken bij de mens".
Inmiddels vier maanden in de lucht en Radio Monique draaide lekker. De zender die in het begin nog wel eens door een aantal Engelsen als 'indringer' werd beschouwd, had zich met de Nederlandse discjockeys ingeburgerd aan boord van Ross Revenge.
Vanuit de politiek was al vernomen dat ingrijpen niet direct mogelijk was, iets waar we in het begin natuurlijk nog erg huiverig voor waren. De affaire met de Magda Maria in 1981 lag ons allemaal nog vers in het geheugen. Met de Communicator van Laser 558 enkele mijlen verderop leek het wel een beetje op de situatie zoals die was tot aan augustus 1974.
Onder leiding van kapitein Ian werd er aan boord volop geschilderd en geklust. Met zijn marineverleden en deelname aan de Falklandoorlog in 1982, hield Ian de boel strak in het gareel. Zo waren er bijvoorbeeld geregeld brandoefeningen: hoe kom je bij calamiteiten in het donker vanuit je hut weer bovendeks.
Een lijst moest voortaan worden bijgehouden wie in welke hut lag en de alarmbel werd gerepareerd. Eén keer bellen stond voor tender, twee keer bellen brand en continue bellen: allemaal verzamelen en het schip als de sodemieter verlaten.
Boven de windkracht 8 moest de scheepsmotor draaien, voor het geval de ankerketting zou breken. Machinist Mike Barrington had het er moeilijk mee. "Zonde van de diesel, die hebben we hard nodig voor de uitzendingen"!
Het hart van onze kapitein lag echter niet bij de radio, maar bij de veiligheid van de opvarenden. Mike had het al eerder met Ian aan de stok gehad. Zo werd hij op een middag (!) uit zijn bed gehaald voor inspectie van de machinekamer. Alles moest schoon zijn en het gereedschap op zijn plaats liggen.
Toen dit niet het geval bleek te zijn volgde een fikse woordenwisseling. Mike kon alsnog aan de slag. Het was duidelijk, Ian wilde het schip tiptop op orde hebben voor de eenentwintigste verjaardag van Radio Caroline. Eigenaar O'Rahilly werd verwacht met de pers en alles moest werken, schoon zijn en strak in de verf zitten.
Pasen,7 april 1985.
Het was feest aan boord. De verjaardag van onze oudere 'zus' was een feit. Met 18 personen zaten we aan boord en er werd gefeest. Eindelijk konden we kennis maken met Johnny Lewis zijn zelfgebrouwen bier. Maanden lang had het staan gisten in de zenderkamer op een geheime plek en nu was de primeur. Een grote pan stond in de messroom waaruit je zo kon scheppen met je glas. Sterk spul dat bier, maar eigenlijk best te drinken. En dat deden we dan ook. Er was champagne en het eten was voortreffelijk. De luisteraars vierden op afstand mee via de radio.
Johnny Lewis doet verslag vanaf het dek. menig bootje met bezoekers kwam die Pasen langs.
Regelmatig werd er vanuit de studio overgeschakeld naar de mess, waar een heuse dartscompetitie werd gehouden onder de bemanning.
Grote afwezige tijdens het feest was Jay Jackson (Crispian St. John). Hij hield niet van feesten en sloot zich voor twee dagen op in zijn hut. Alleen voor zijn programma en het avond eten kwam hij eruit. Nu lag Jay toch al niet zo goed bij de Rossbewoners. 
Zelf had ik het eens met hem aan de stok toen hij mij verbood een doos Goudhaantjes Goudhaantjes (jawel, van Herman Kramer) open te maken, die ik als tussendoortje wilde nemen. Jay claimde dat deze niet als snack aan boord waren gekomen, maar moesten worden bewaard voor het avondeten. Johnny Lewis greep in. Jay kreeg hutarrest en de Goudhaantjes konden de pan in.
Fiona Jeffries en Mike Barrington openen de champagne.
Meerdere incidenten deden zich voor. Jay werd steeds dominanter totdat 'iemand' een mes greep en hem duidelijk maakte dat de volgende tender voor hem was. Hij vertrok en we hebben hem aan boord nooit meer teruggezien. Jaren later sprak ik met hem in Londen over het wel en wee destijds aan boord. De tijd heelt zullen we maar zeggen..... Achteraf best nog wel een aardige vent.
© Tekst en foto's Walter Zwart