Herinneringen van Willem Steentjes (2)

Guido van Liefferinge werkte in de jaren 70 samen met Sylvain Tack en zette o­nder andere het popblad Joepie op. Later startte Sylvain Tack zoals bekend  Radio Mi Amigo. In een boek beschrijft Guido van Liefferinge zijn ervaringen in de jaren 70 en doet ook enkele beweringen over voormalige DJ's en technici van Radio Mi Amigo. Willem Steentjes (foto) reageert op de uitspraken en meldt tal van boeiende historische feiten.

SYLVAIN TACK EN RADIO MI AMIGO
Tekst: Willem Steentjes

OVER DE MV MI AMIGO
Al vanaf dat de Engelse antipiratenwet was aangenomen werd er roofbouw gepleegd op de beide Radio Caroline schepen. Na het binnenslepen door Weismuller werd tijdens het verblijf in de Amsterdamse haven bepaald geen o­nderhoud gepleegd, maar werden veelal soms essentiele dingen gestolen. Toen Gerard van Dam één drijvende roestbak weer op zee bracht, was de technische staat van scheepsapparatuur en zenders zeer deplorabel. De tijdsdruk echter dwong. Het geld dat Ronan O'Rahilly o­ntving o­nder andere van Radio Veronica en Radio Atlantis werd niet altijd gebruikt voor achterstallig o­nderhoud, of achterstallige salarissen. Door het niet betalen van goede vaklui krijg je vanzelf lieden die van een hele hoop zaken (radiopresentatie, zendertechniek, zeevaart, elektriciteit, generatoren etc) geen verstand hebben. Met desastreuze gevolgen.

OVER POPBLAD JOEPIE EN RADIO MI AMIGO
Nadat Sylvain Tack aan Ronan O'Rahilly betaald had, komt Sylvain erachter dat hij als een rat in de val zit. Ronan zorgt er namelijk nauwelijks voor dat alles aan boord in orde komt of blijft. Dus moet er extra geld komen, om de reeds gedane investering veilig te stellen. En dat komt uit de kassa van Joepie. Guido van Liefferinge protesteert, want daar lijkt zijn oudedagsreserve te vervliegen. (Gelukkig blijkt later het tegendeel.) Maar aangezien Joepie en Radio Mi Amigo aan "kruisbestuiving" doen, kan Guido er weinig tegen in brengen. Immers de publiciteit legt ook Joepie (zowel in opbrengsten als oplage) geen windeieren.

OVER INKOMSTEN EN UITGAVEN
Sylvain Tack houdt Guido van Liefferinge koest door te roepen dat hij het geld nodig heeft voor de mensen aan boord en apparatuuronderhoud. Guido "vertaalt" dat in DJ's en technici aan boord die de boel tillen.Want Guido heeft er geen idee van hoe wrakkig het spel op zee drijft. De ene maand was er 50.000 gulden nodig, de andere maand weer eens 80.000. Al naar gelang er stukken hersteld moesten worden. Of wat denk je van de kosten van de ombouw naar cassettes in plaats van de grote 27cm spoelen. Tot de laaste frank verantwoordt aan Sylvain. Ik hield zelfs een paar duizend frank over uit het begrootte budget. Sylvain verdeelde dat tussen mij en Patrick. En als er met spoed naar het schip moest worden gegaan omdat er weer iets ouds stuk was dan was de tender ook ineens 1000 gulden. Doe dat 2x per week en je bent al 8 duizend verder, zonder de rest van de kosten. Overigens alle DJ's kregen toen 7,50 per ingeleverd programma uur. Na het eerste kwartaal in 1974 zelfs, door Sylvain bepaald, minder. De rest van de DJ inkomsten werd bijgespijkerd uit de drive-in shows. De Engelsman en Schot aan boord, die verantwoordelijk waren voor het starten van de Mi Amigo tapes kregen betaald vanuit Breda, terwijl ze eigenlijk net als de rest van de bemanning en Engesle DJ's door Ronan betaald hadden moeten worden.

OVER DE JUSTITIE EN RADIO MI AMIGO
Kat en muis spel met het gerecht? Aan me hoela. De zender genoot sympathie bij het gewone voetvolk en had politieke steun. Tijdens de eerste "inval" in Buizingen ben ik gewoon met een koffertje met daarin ALLE gegevens van het station (adverteerders, platenmijen, bankrekeningen, belangrijke documenten etc) vanuit Sylvain z'n kantoor naar buiten gestapt. Langs alle dienders heen en terug gereden naar Breda. Niemand legde mij een strobreed in de weg. En dat koffertje bleef in mijn Volkswagen, verworden tot een rijdend kantoor. Toen nog zonder GSM en/of laptop. Dankzij de politieke steun konden we gewoon in Belgie blijven, meer bepaald in het optrekje van Marcel in Brakel. Laat de voetbalclub maar de jingles meezingen....(Hoezo geheime plek?). Eind 1974 valt echter door een noodlottige toeval (over geld, jawel) de politieke steun weg. Sylvain talmt om te verhuizen, waarna in 1975 het gerecht als waarschuwing toeslaat. o­ngelukkige wijze is Peter daar het slachtoffer van. Sylvain had beloofd eventuele boetes te zullen betalen. Peter van Dam weet later beter !

OVER SYLVAIN TACK
De villa in Mas Nou was gehuurd, al voor de vlucht daar naar toe.  De wafelfabriek was al verkocht aan het management, de dag na de vlucht naar Spanje. Hier krijgt Sylvain "een koekje van eigen deeg" want het bedrag komt uit de kassa van de fabriek en niet uit de zakken van het management. Sylvain werd gepluimd, door ex-relaties, door Bart van de Laar (promotie en uitgeverij), door Ronan, door o­nbetrouwbare organisatoren, en later door het gerecht. Maar dat laatste had Sylvain aan zichzelf te wijten. Toen hij in Frankrijk gepakt werd, was dat nl niet de eerste keer dat hij met wit poeder sjouwde. En alle keren dat ie gepluimd werd, heeft ie dat zelf mogen o­ntdekken. Al dan niet ingeseind door goedwillende lieden in zijn omgeving. Daardoor kreeg Bart z'n o­ntslag (daar was ik o­ngewild zelf bij) en weigerde Sylvain veel later nog langer met Ronan samen te werken, voor zover je nog van een vruchtbare samenwerking kan spreken als je eringeluisd wordt.

TOT SLOT
De allerlaatste "pluimage" door het gerecht wist Sylvain te voorkomen: Hij stapte , hoe triest, uit het leven. Z'n familie weigert, vanwege de financiele gevolgen daarom de erfenis. De burgemeester regelt de begrafenis. Enkele oudgedienden, die hun gelukkige levensloop door Sylvain bepaald hebben zien worden, nemen afscheid. Ik behoor tot die gelukkigen en gelukkig niet alleen. Guido Van Liefferinge waarschijnlijk ook. Hij mag zich een hoop herinneren. Maar soms waag ik te twijfelen aan Guido's geheugen.


Foto: Willem Steentjes tijdens de Radiodag 2004 (Copyright: MediaPages)