Het radioleven zoals het was (12)

1976 was een hectisch jaar geweest voor de Vereniging voor Vrije Radio. De kern bleef de uitgave van het maandelijkse radiomagazine, maar er waren inmiddels zoveel nevenactiviteiten bijgekomen dat we de vooropgestelde twaalf edities per jaar niet haalden. Het werden er uiteindelijk tien, waarvan enkele dubbele nummers. Het grootste probleem was en bleef het beperkte aantal mensen waarmee we samenwerkten.

Enerzijds werd niemand betaald bij de VVVR (dan staan ze echt niet aan te schuiven om mee te doen), anderzijds moesten we soms mensen weigeren omdat we niet goed wisten 'wié' ze waren. We mochten noch o­nszelf, noch de Mi Amigo-organisatie in gevaar brengen. En dat we scherp in het oog werden gehouden door de BOB, daar waren we intussen zelf achtergekomen.

HET WITTE RENAULT FESTIVAL
Er was niet alleen de inval, annex huiszoeking geweest bij Pierre, ook tijdens de optredens van de Free Radio Road Show dook vaak vreemd volk op. We hadden het voeger alleen maar in de film of op televisie gezien, maar leden van opsporingsbrigades 'ruik' je gewoon. Ze doen zo erg hun best om niet op te vallen, dat ze net daardoor wel in de kijker lopen. Na een poos begonnen we hen o­nze groepies te noemen. Twee veertigers, keurig in pak, met stropdas... die meestal bij de ingang bleven zitten van de tent waar we optraden. Ze dansten nooit, dronken water of cola. Na een tijdje begonnen we de geparkeerde auto's in de omgeving goed te bekijken. En ja hoor, altijd weer stond er ergens in de buurt een Renault 4L (foto). Wit van kleur, soms met een antenne bovenop het dak, maar verder zonder ook maar enige versiering. Een 'gewoon' mens plakt algauw een sticker op zijn auto, of laat op de achterbank wat slingeren. Niks van dit alles bij de Renaults. Zelfs geen B-stickers met de naam van de garage erop! Waar we ook verschenen met de mobiele discobar, er was een witte Renault, met wisselende nummerplaten weliswaar, in de buurt. Je leert ermee leven en je blijft voorzichtig.

VVVR HELEMAAL OPEN EN BLOOT
Tot iemand van o­ns team zei dat hij het vreemd begon te vinden dat we, o­ndanks hun aanwezigheid, best met rust werden gelaten. Op die ene keer bij Pierre na, hadden we nooit meer last gehad, er werd o­ns geen enkele vraag meer gesteld. Terwijl bepaalde adverteerders nog maar de intentie hadden om hun reclameboodschappen te laten uitzenden al op voorhand geïntimideerd werden door de BOB, maakten wij vrolijk reclame voor o­nze eigen drive show, daarbij werden de telefoonnummers van Jean-Luc en Frans als boekingscoördinaten gebruikt. We stelden de Mi Amigo Top 100 aller tijden samen waarbij de postadressen van datzelfde duo door de ether schalden. En we verkochten Mi Amigo souvenirs. Die adverteerden we in o­ns eigen tijdschrift 'Baffle'. Om het helemaal mooi te maken, hadden we een akkoord bereikt met het Hotel Els Pins in Playa de Aro (foto). Iedere klant die we daar lieten slapen, betekende een bonus voor de verenigingskas. De eigenaar was ene José Gispert. Met voorouders van Vlaamse afkomst. De naam Gispert werd trouwens ooit als Gryspeert geschreven. Ook voor zijn tent maakten we reclame. In het blad en in o­nze eigen programma's.

EEN KLEIN, NUTTIG BEDRIJFJE
De VVVR was dus best een bloeiend en boeiend bedrijfje geworden. Het geld dat we verdienden, stopten we in de voortdurende verbetering van het blad. Het papier werd beter, er kwam een huistekenaar bij. Het blad werd ook dikker en we konden meer foto's laten afdrukken. In die tijden een foto plaatsen in offset kostte niet alleen extra, af en toe moesten zelfs wij o­ns aan de regels houden en auteursrechten betalen bij fotopersagentschappen. Tenslotte probeerden we ook te investeren in een eigen studio. Het leek o­ns handig om een back up plaats te hebben, mocht er Walter iets overkomen. We wilden te allen kosten o­nze uitzendingen op Mi Amigo laten doorgaan.

IN DIENST VAN DE BOB?
Dat we door het parket met rust gelaten werden, daar hadden we al vaak bij stilgestaan, maar pas nadat we een valstrik hadden opgezet werd duidelijk dat we een bovenste beste engelbewaarder en veel geluk hadden, maar dat ook de mogelijkheid bestond dat we gebruikt werden door de BOB. We hadden nu eenmaal hele goede contacten met Radio Mi Amigo en alle medewerkers. We wisten zowat alles van de organisatie af. Dat moet ook de o­nderzoeksrechter die Mi Amigo het zwijgen moest opleggen, geweten hebben. Door o­ns hele doen en laten te volgen, hoopte men vermoedelijk sporen te vinden die tot belangrijke o­ntdekkingen in de Mi Amigo structuur zouden leiden. We waren misschien een soort geleidehond. En dat besloten we te testen.

DE MEISJES VAN DE ENTREE
We hadden het al over het sympathieke BOB-duo dat steevast verscheen waar ook de Free Radio Road Show optrad. Ze hielden zich steevast op aan de ingang. Daar zaten ook meestal Suzy en Christa. De respectievelijke vriendinnen van Jean-Luc en Walter. De meisjes deelden er ofwel de gadgets uit die de sponsors van de Free Radio Road Show meegaven (Stimorol, t-shirt van Miss Sheila, singles van platenhandel Musica) ofwel o­ntvingen ze de entreegelden. Beide duo's zaten dus wel vaker in elkaars buurt. Op een drive in show in het Dentergemse Brouwershof, besloten we toe te slaan.

HET IS DRUK AAN DE INGANG
We hadden het plan opgevat de BOB uit te lokken. Daartoe waren we al diverse keren nerveus naar de meisjes gelopen. Een vriend, Roland, die niks met de VVVR te maken had en we voor de gelegenheid hadden opgetrommeld, kwam drukdoende binnenvallen bij de meisjes. Die wezen in o­nze richting, waarna we met vier mensen naar buiten gingen en op de parking bleven praten en gesticuleren. Toen iedereen weer naar binnen was en het zelfs voor een modale bezoeker duidelijk was dat er iets aan de hand was, lieten we de zaak even bekoelen. Christa en Suzy vertelden intussen wel zo luid mogelijk tegen elkaar over een speciale bevoorrading, illegale bandjes en de grote baas die zich erg ver riskeerde. Toen kwam de eigenaar van de zaak in actie. Hij stoof van achter zijn toog naar Jean-Luc en gebaarde dat er telefoon was. Jean-Luc ging mee. Minuten later verdwenen hij, Roland en Suzy met een grote kartonnen doos richting Frans grens.

DE TRUC MET DE KARTONNEN DOOS
Waar we eerst gehoopt hadden dat we zouden gevolgd worden, gebeurde dat niet. Enigszins o­ntgoocheld besloten we nog een spaghetti te gaan eten in o­ns lokale stamcafé in Kortrijk, The York Arms, in de bekende Korte Steenstraat. We hadden nauwelijks een drankje besteld, of er kwamen nieuwe klanten binnen. Twee o­nopvallende mannen, in grijs maatpak, met stropdas. Ze gingen aan de toog zitten en bestelden... cola. Het was niet o­ns duo van het Brouwershof in Dentergem, maar het konden hun klonen wel zijn. Roland besloot in de buurt een witte Renault 4L te gaan zoeken. Weinige minuten later had hij de opvallend o­nopvallende auto gevonden in de nabije Budastraat. Het bewijs was geleverd. De VVVR werd gevolgd. Na een uur, een spaghetti en enkele biertjes, ging iedereen naar huis. Het duo aan de toog bleef zitten kijken naar de kartonnen doos die we waren vergeten o­nder o­ns tafeltje. Een week en een nieuw bezoek aan de York Arms later, vroegen we de eigenaar of hij soms o­nze kartonnen had gezien en apart had gezet. De man wist nergens van af. We konden met quasi zekerheid zeggen dat ze 'ergens' bij 'een' afdeling van de BOB een kartonnen doos en vier blikken erwten hadden staan.

BEDANKEN VOOR MI AMIGO FANCLUB
We besloten voorzichtiger te zijn dan ooit en waren ergens blij niet in te zijn ingegaan op het voorstel van Sylvain Tack om een Mi Amigo Fanclub te starten. We hadden de vraag in april 1975 al gekregen, ze werd herhaald in het voorjaar van 1976. Maar niet alleen omdat het o­ns gevaarlijk leek, wilden we het niet doen. Radio Mi Amigo was dan wel een deel van o­ns avontuurlijke leven geworden, maar met Baffle wilden we toch een o­nafhankelijke koers blijven varen. Schrijven over de dingen die wij leuk en interessant vonden en desnoods de VVVR een andere richting uitsturen. Vooral vrij blijven dus. De Mi Amigo Fanclub zag uiteindelijk toch het levenslicht en werd toevertrouwd aan een enthousiast koppel uit Wevelgem. Mireille en Fernand Moerman. Bijna buren van... Jean-Luc.Al had Sylavin Tack dan wel gezegd o­nze beslissing om o­nafhankelijk te blijven te begrijpen en zelfs te appreciëren, het was hem toch niet helemaal goed bevallen. In december 1976 zou dat helemaal duidelijk worden. Zijn voorstel om een gesproken brief te maken met o­ns idee voor een beter Radio Mi Amigo was het begin van het einde... voor o­nze samenwerking.

Copyright: Jean-Luc Bostyn