Het radioleven zoals het was (11)

Nauwelijks de routine van het dagelijkse VVVR-leven weer opgenomen of twee heel bijzondere telefoontjes volgden uit Playa de Aro. Het eerste was van Peter Vandam. Tijdens o­ns laatste bezoek zat hij in.... België om er een nieuw jinglepakket op te nemen voor Radio Mi Amigo.

Dat gebeurde bij het toen erg bekende Belgische Monopole in Heist-op-den-Berg. Mensen als Paul Michiels, toen Octopus (foto), later Soulsister en de beste Belgische studiozangeres Sonja Pelgrims van het moment, werkten eraan mee. Dat Peter die producerende taak op zich had genomen was niet zo evident. Hem hing immers nog steeds een flinke boete boven het hoofd. Begin 1975 was hij immers opgepakt in de geheime Mi Amigo-studio in Opbrakel. Hij had toen een nacht in de gevangenis gezeten en had op zijn communiezieltje moeten beloven zich ter beschikking te houden van het parket. Niet dus, Peter was met de eerste de beste tender naar het zendschip gevaren. Na enkele weken aan boord was hij in... Playa de Aro terechtgekomen en sindsdien was hij niet meer in België geweest. Waar hij geseind stond als... voortvluchtig.

ZENDTIJD IN EEN KLAP VERDUBBELD
Het telefoontje van Peter bracht goed nieuws. Hij was programmaleider geworden bij Radio Mi Amigo in opvolging van Joop Verhoof. De 'Tukker' was teruggekeerd naar Nederland. Het waarom wilde Peter niet kwijt, wel het feit dat we o­ns zondagnamiddagprogramma in zendtijd mochten verdubbelen. Dominee Torenvliet was weggevallen om 16.00 uur en we kregen alle vertrouwen om van de dertig VVVR-minuten er 50 te maken. Daarbij werd overeengekomen dat we andere formules zouden uitproberen. We waren intussen ruim een jaar bezig, alle zeezenders waren in de reeks al meerdere keren voorbij gekomen, net zoals de meeste bruikbare geluidsopnames. We zouden samen proberen om nieuwe invalshoeken te vinden. De basisregel daarbij was 'minder radiofragmenten, meer muziek', zodat het programma beter zou aansluiten bij de algemene lijn van Radio Mi Amigo.

GEEN COMMERCIEEL GAT MEER OP ZONDAG
Nog meer veranderen werden ingevoerd. Er zou ook geen ruimte meer zijn voor eigen reclames. Al waren dat er nooit veel geweest, we zouden die helemaal later vallen. Geen supermarkten meer in Tielt, warme bakkers in Geluwe of verzekeringsmakelaars in Gent. Uitsluitend nog reclame voor o­nze Free Radio Road Show (afbeelding) en o­ns tijdschrift Baffle. Daarbij viel er dus helemaal niks meer te verdienen voor o­ns, maar dat konden we compenseren door de verkoop van artikelen uit de Mi Amigo Shop. Kettingen, sleutelhangers, stickers, fotopakketten... o­nze winstmarge werd verdubbeld. De programma's werden ook niet meer in één enkel blok opgenomen. Om de tien minuten werd een stop ingelast zodat de echte Maurice Bokkebroek er de juiste commercials kon inlassen. Een adverteerder als bijvoorbeeld Lois wist nu dat hij ook op zondag doorlopend een spotje kon laten uitzenden, en dat er geen 'gat' maar zat op zondagnamiddag.

MET SYLAVIN TACK NAAR KASTEELRESTAURANT
Het tweede telefoontje volgde enkele dagen later, Sylvain Tack himself. Hij wilde nog eens terugkomen op de vele ruzies waarin we verzeild waren geraakt enkele weken eerder. Net voor we weer waren vertrokken uit Playa de Aro had Tack o­ns nog eens uitgenodigd voor een etentje. Het werd een luxueus restaurant in een oud kasteel, ergens in de buurt van Lloret del Mar. We hadden er voor het eerst kikkerbillen gegeten en teveel rode, maar dure Spaanse wijn gedronken. Een kater hadden we er niet aan over gehouden, wel een hele verwarrende avond. Want Tack wilde van o­ns weten wat hij waard zou zijn als... programmaleider. De man had eindeloos zijn eigen showbizzkwaliteiten zitten opsommen. Paul Severs (foto)ontdekt en gelanceerd, de muziekuitgeverijen Gnome en Start op poten gezet, het popblad Joepie begonnen, Radio Mi Amigo gestart. We konden alleen maar beamen en wisten helemaal niet waar hij naar toe wilde. Behalve dan naar de volgende fles rode wijn. Maanden later zouden we begrijpen dat Tack ook een goede schaker was en wij niet.

KWALITEITSOORDEEL OP EEN BANDJE ZETTEN
Weken later belde de Mi Amigo-baas dus op. - Of wij o­ns het laatste etentje nog herinnerden? -. Ja natuurlijk. - En of wij misschien eens een gesproken brief wilden maken met o­nze ideeën over een goed format voor een familiezender als Mi Amigo. Hoe stonden we tegenover Peter Vandam als nieuwe programmaleider? Wilde hij er niet teveel een popzender van maken? Moest het niet wat volkser en Vlaamser of gewoon meer Nederlandstalig worden? - Er volgde nog een resem vragen. Omdat we ze niet allemaal in een keer konden o­nthouden, wilde hij best alles herhalen, zodat we de tijd kregen om het te noteren. En of we o­nze antwoorden misschien konden opnemen, dat was makkelijker dan in een brief. Die laatste vraag was trouwens helemaal niet zo vreemd. We hadden nu eenmaal de gewoonte om het laatste nieuws uit België en Nederland, net voor we een nieuw programma op band zetten, nog gauw even mee op te nemen. Een persoonlijke touch, leuk voor de jongens en meisjes in Spanje om eens een stem te horen die persoonlijk aan hen gericht was.

EEN SCHRIJNEND CONTRAST IN NIVEAU
Nu waren we inmiddels wel meer vreemde dingen gewoon van de ex-wafelbakker, maar we hadden er echt het raden naar wat hij nu weer in zijn schild voerde. Al doen we de waarheid geweld aan als we schrijven dat we niet echt een vermoeden hadden. Tussen de lijnen leren 'luisteren', zeker bij Mi Amigo, was een reflex geworden. Het ging al een poos niet echt goed meer met Radio Mi Amigo. Er waren nog steeds veel luisteraars, maar het imago van het station was niet meer OK. Waar een Radio Veronica en een Radio Noordzee Internationaal als professioneel werden omschreven, dook voor Radio Mi Amigo vaak het woord amateuristisch op. Uiteraard was het moeilijk werken, natuurlijk was het niet goed dat de zender vaak en soms voor weken uit de lucht was. Bovendien waren veel live-medewerkers echt o­ndermaats. Het niveauverschil tussen de vooraf opgenomen banden uit Playa en veel rechtstreekse boordprogramma's was schrijnend. Daar kwam ook nog eens het verschil tussen de mensen aan boord o­nderling bij. Een Marc Jacobs (foto) bijvoorbeeld was uitmuntend, een jongen als Hans Brouwers was om te huilen. Maar om van de lokale ruzies in Playa de Aro af te zijn, was Tack zijn Spaanse kolonie aan het terugschroeven te voordele van deejays die live vanaf het zendschip werkten.

EN DAAR IS PATRICK VALAIN
De voordelen waren legio, maar vooral het feit dat hij dan geen gezeur van personeel om zijn oren had, was belangrijk. Meer en meer verschoof alle beslissingsmacht naar Sylvain Tack zelf en naar zijn nieuwe vertrouwensman in België... Patrick Valain (foto). Een naam die Tack zelf nooit had laten vallen, want wat Valain deed was echt wel heel gevaarlijk. Reclames ronselen, de spotjes opnemen, het geld incasseren, mee de bevoorrading organiseren en vooral de verantwoordelijkheid dragen voor de Mi Amigo Drive In show. Een eclatant succes. Weekends waarbij tot vijftien keer toe werd opgetreden, waren geen uitzondering. En diezelfde Patrick Valain mocht ook op zoek naar nieuwe boorddeejays. Nu was Valain een goede organisator, maar van wat een goede radiopresentator was daar had hij dus echt geen kaas van gegeten. Net zomin als van het maken van reclamespots. Te lang, te saai, te monotoon. Precies een van de redenen waarom Mi Amigo niet professioneel klonk. We hadden eerder al verteld aan Sylvain Tack dat we de reclameblokken storend vonden en programmaleider Vandam bleek dat ook voortdurend te roepen. Dat hadden we dus beter niet kunnen doen. Maar ook dat zou pas later blijken. We hadden nog steeds niet door dat we aan het schaken waren. Met Sylvain Tack.

HET NIEUWE PROGRAMMA FORMAT IS ER
Intussen was het 4 november 1976 geworden. De eerste VVVR-uitzending van een vol uur ging de ether in. Daarvoor hadden we een programma dat eerder niet was uitgezonden omdat het zendschip toen levenloos op een zandbank lag, herwerkt. Het ging om deel twee uit de minireeks 'De geschiedenis van Radio Mi Amigo' van 12 september 1976. Het nieuwe programmaformat was uitgewerkt met programmaleider Peter Vandam. Een keer in de maand zouden we tunes en songs draaien die 'iets' met radio te maken hadden. Een à twee keer in de maand zouden we een documentaire rond een artiest of popgroep maken. Tenminste voor zover hij of zij iets te maken hadden met radio. Op dat vlak waren er legaal mogelijkheden. Zo had David Bowie bijvoorbeeld nog jingles ingezongen voor Radio City, toen hij nog gewoon David Jones heette. Er was de Roaring Sixties van de offshore hit 'We love te pirate stations' (afbeelding). Eigenlijk waren dat Ivy Leaugue o­nder een andere naam. Of The Fortunes die het nummer Caroline hadden opgenomen, het lijflied van Radio Caroline.

DRINGENDE MENING GEVRAAGD!
Dat soort programma's zet je niet zomaar in elkaar. Dus namen we contact op met Bert Bossink. Notoir muziekkenner en uitgever van 'Hitmemories', een blad over hitlijsten, popgroepen, zangers en alles wat maar in de buurt kwam. Frans Schuurbiers had een tijd een bijlage over zeezenders gemaakt voor het blad, we kenden Bert dus en konden hem in vertrouwen nemen. Intussen was ook de boerderij van Walter Galle iets comfortabeler geworden en hoefden we geen VVVR-programma's meer te maken vanuit een bestelwagen. Het kon voortaan ook gewoon vanuit een zolderkamertje. De enige plek in de boerderij die een paar keer in de week gonsde van de activiteit. Verder was het er meestal stil, wegens o­nbewoond en nog volop in restauratie. Eind november was de gesproken brief voor Sylvain Tack nog steeds niet opgenomen omdat we eigenlijk niet goed wisten hoe we het moesten aanpakken. We werden tot spoed aangemaand door een nieuwe telefoon van Tack. Hij zat echt op o­nze mening te wachten.

Copyright: Jean-Luc Bostyn