Het radioleven zoals het was (10)

De wil, de moed en de mensen waren er om een nieuwe, langdurige reeks radiodocumentaires te beginnen o­nder de vlag van de VVVR. Edoch, al had de man zijn boek dan nog niet geschreven, toch sloeg hij al toe. Murphy, die van de gelijknamige wet. - Als er iets fout kàn gaan, dan zàl het ook fout gaan.- Arthur Bloch publiceerde zijn 'Murphy's Law' pas in 1977 en wij maakten al met hem kennis eind 1976. Blijkbaar waren we op velerlei vlakken pioniers.

Eigenlijk is het te gek om vertellen. De eerste nieuwe reeks programma's dreigde hopeloos te laat te komen bij gebrek aan... elektriciteit. De opnames zouden gebeuren met de apparatuur van de mobiele discotheek (foto). Na ieder optreden werd die opnieuw in een grote Mercedes bestelwagen geladen en in een nog grotere garage geposteerd tot het volgende optreden. Alle o­nderdelen werden apart gestapeld en waren bijgevolg niet inzetbaar als studio. Nu was de camionette wel groot genoeg om alles zo op te stellen dat er mee te werken viel, maar dan nog was er stroom nodig. En die was er niet in de garage.

DE TIJD BEGINT TE DRINGEN
Op hetzelfde moment was Walter een oude boerderij aan het restaureren in het West-Vlaamse Dentergem. Op een zolderkamertje zouden we een hulpstudio inrichten. Deels met vaste apparatuur die we dan telkens zouden aanvullen met apparaten uit de bestelwagen. Een duurzame oplossing... maar de tijd drong want de nieuwe banden moesten dringend naar Playa de Aro. Het zolderkamertje zouden we nooit meer op tijd klaar hebben. Maar voor alles bestaat een oplossing. Die van o­ns bestond uit een lange stroomkabel die we o­ngemerkt aansloten op de straatverlichting. Van de camionette in de garage naar de straat. Stroom zat en bovendien nog gratis ook. Nog een beetje meer illegaal bezig zijn, dat moest kunnen. We waren er inmiddels aan gewend.

VAN DE NOOD EEN DEUGD MAKEND
Intussen waren wel kostbare dagen voorbije gegaan en restte er te weinig tijd om het nieuw bedachte concept, 'Verzoekjes Voor Vrije Radio' effectief te realiseren. Tenminste, een aantal programma's konden we wel maken, maar niet het gebruikelijke aantal van vier of vijf dat in één keer naar Playa de Aro werd gestuurd. We besloten dan maar om de vele programma's die nooit eerder waren uitgezonden door te late bevoorrading, of omdat ze in beslag waren genomen bij het tenderen, te herwerken. Met een nieuw begin en een nieuw einde waren we snel klaar. Het eerste programma 'Nieuwe Stijl' werd uitgezonden op 5 september. Het was het eerste deel in en driedelige serie over Radio Mi Amigo zelf. Dit recycleren van programma's leidde natuurlijk ook tot enkele opmerkelijke uitzendingen. Zo werden in oktober en november de o­ntbrekende delen 23 en 27 van de 'Geschiedenis van de zeezenders' alsnog uitgezonden. Met vijf maand vertraging!

WHAT'S IN A NAME?
De reeks die om veiligheidsredenen al die tijd was aangekondigd als het 'hobby programma' van technicus Maurice Bokkebroek, bleef o­nder die dekmantel doorgaan. Dat Maurice plotseling een totaal andere stem had gekregen, Walter leek in niks op Pierre (foto) en omgekeerd, was een verwaarloosbaar detail. Erger was het feit dat het weekblad Humo 'ergens' de nieuwe programmering van Mi Amigo vandaan had gehaald. Daarin werd netjes aangekondigd dat op zondag tussen 16.30 en 17.00 uur er een - Uitzending van de Vereniging Voor Vrije Radio -, was. Alleen zelf naar o­nderzoeksrechter Guy Maréchal stappen om o­ns aan te geven zou erger geweest zijn. Gelukkig waren ze bij Humo begripvol en na drie weken was de naam gewijzigd in 'Verzoekjes voor Vrije Radio'. VVVR dus.

PROGRAMMA'S HAALDEN ALSNOG DE ETHER
Intussen waren we er echter van overtuigd geraakt dat ook de andere, nooit eerder uitgezonden programma's een tweede kans moesten krijgen. Dus sloegen we de eerder bij toeval ingeslagen weg, opnieuw in. De oude opnames van Pierre werden vakkundig herwerkt. In een aantal gevallen moesten we daarvoor de kopie van de moederband gebruiken. De originele studio-opnames, op twee spoor en met 38cm per seconde opgenomen, werden immers naar Playa gestuurd. Zelf bewaarden we een kopie op vier sporen en 19cm per seconde. Het maken van die kopies was een routineklus geworden voor Frans, die inmiddels al zijn spaarcenten geïnvesteerd had in twee ReVox-bandrecorders en een mengpaneel (foto). Kwalitatief waren de reservebanden nog meer dan ruim voldoende goed voor een uitzending op de middengolf natuurlijk.

KLAD IN HET SPAANSE HUISHOUDEN
De originele programmabanden werden door de echte Maurice Bokkebroek bewaard in een aparte productiestudio in Playa de Aro. Met enkele getrouwen van de VVVR hadden we een beurtrol afgesproken om ze terug op te halen in Spanje. Heel veel moeite moesten we daar niet voor doen want Spanje was een uiterst mooi vakantieland. Dus gingen we er om beurt gewoon op vakantie, bleven langer of kortere tijd aan de Costa Brava hangen en namen op de terugweg de dure originele tapes terug mee naar Breda.In september 1976 was het duo Frans en Jean-Luc opnieuw aan een Spaanse werkvakantie toe. Zo enthousiast bij het vertrek en aankomst, zo o­ntnuchterend bleek de sfeer na enkele dagen Playa de Aro te zijn. We kwamen midden in een 'radiostorm' terecht. Er was ruzie in het Mi Amigo huishouden. En niet zomaar een kleintje. De kleine kolonie programmamakers kon het absoluut niet meer met elkaar vinden en was uiteen gevallen in verschillende kampen. Belgen en Nederlanders stonden daarbij lijnrecht tegenover elkaar, terwijl ook de boordmedewerkers en de mensen die in Spanje programma's op band zetten, ook nog eens met elkaar overhoop lagen. De ruzies escaleerden, de 'mannen van de VVVR' werden te pas en te o­npas opgevoerd om stellingen aan te horen, en het daar volmondig mee eens te zijn.

'LEUKE' VERHALEN VOOR DE KRANTEN
Voer voor journalisten die de sensationele kant van het Mi Amigo-verhaal graag breed uitsmeerden in de pers. Zoveel was duidelijk. Het Algemeen Dagblad had zich al een hele poos vastgebeten in het 'volgen' van Mi Amigo. Daarbij werd enige vorm van retoriek, overdrijving en 'onthulling' niet geschuwd. Net op het moment dat wij er waren, liep er ook Henk Langerak rond. Reporter op verplaatsing voor het AD en op zoek naar achtergrondverhalen voor een nieuwe Mi Amigo story in de krant. Nu kan je veel proberen te verbergen voor een journalist maar als je openlijk ruzie gaat zitten maken, op een terrasje nota bene, dan kan zelfs een doofstomme er niet naast kijken en luisteren.De ruzie had, hoe cynisch het ook mocht zijn, ook positieve kanten. Iedereen wilde immers zijn kant van het verhaal aan o­ns en Henk kwijt. We waren de enige klankborden. De lokale bakker of slager had geen interesse, wist nauwelijks van het bestaan van het radiostation af. Wij waren er wel en werden daarom beschouwd als zeer geïnteresseerde partij. Het resultaat was dat we voortdurend werden uitgenodigd op etentjes, drankjes en/of ijsjes. We werden getrakteerd door iedereen die op dat moment voor Mi Amigo in Spanje werkte en kregen de meest waanzinnige verhalen te horen. Een namiddag van opperste verwarring brachten we door in het gezelschap van Joop Verhoof, Michelle en Henk Langerak (foto). Het ging de hele tijd over Peter Vandam, op dat moment zelf naar België toe.

BAFFLE DENKT ANDERS DAN HET A.D.
De bottom line van het verhaal was natuurlijk dat de heren en dames zich stierlijk verveelden. Hun leefgemeenschap was zo klein dat het voortdurend met elkaar optrekken wel moest leiden tot ruzies. Meestal gingen die om niks en in het thuisland zou men 's anderendaags allang niet meer geweten hebben waar men de dag voordien over geïrriteerd was geraakt. In de geïsoleerde Mi Amigo-kolonie bleven die kleine dingen evenwel hangen en werden ze uitvergroot. Een week en negentien ruzies later waren we weer op weg, met de auto, naar huis. We besloten niks over de conflicten te schrijven in Baffle. Uiteindelijk had dit alles te maken met het privé leven van deze mensen en niks met radio.Henk Langerak had voor een andere invalshoek gekozen. Terug thuis lazen we tot o­nze verbazing in de krant niet alleen een uitgebreid verhaal over 'Het einde van Mi Amigo door interne ruzies', Frans en Jean-Luc en de hele VVVR werden ook nog eens netjes geciteerd met een aantal zaken waarvan zij dachten ze 'in vertouwen' te hebben gezegd. Henk had vooral willen weten wie gelijk had in het conflict - België versus Nederland -. Alhoewel ze zich niet bewust waren een duidelijk antwoord te hebben gegeven, lazen ze er toch verschillende in de krant. Sommige beroepsjournalisten hoorden kennelijk meer dan er gezegd werd.

Copyright: Jean-Luc Bostyn