Het radioleven zoals het was (9)
Soms ligt een oplossing zo voor de hand dat je ze niet ziet. In onze zoektocht naar een nieuwe opnamestudio en spreekstem was het niet anders. Eind 1975 waren we Walter Galle tegen het vege lijf gelopen. Tenminste, Walter was ons komen opzoeken in Geluwe. Hij kwam een reeks naamjingles voor Mi Amigo-deejays laten horen die hij eigenhandig geproduceerd had. 
Hij wilde ze naar Playa de Aro brengen, je moet ergens op vakantie gaan, en wilde eerst onze mening horen. We waren aardig onder de indruk. Walter beheerste feilloos de opnametechniek die 'fasing' heet. Je neemt daarbij, tegelijk, twee keer hetzelfde geluid opnieuw op. Die twee opnames lopen echter niet totaal synchroon. Tussen beiden is er een voortdurende verschuiving van 'fase'. Van voor naar achter en omgekeerd. Dat levert hele aparte resultaten op. In de muziekwereld werd en wordt dit trucje wel vaker toegepast. Daarbij denken we spontaan aan Status Quo en 'Pictures of a Mastick Man' en The Doobie Brothers met 'Listen to the music'. Voor zover wij wisten was dit trucje nooit eerder toegepast voor naamjingles. Ze kregen in ieder geval onze zegen mee. Walter had zijn entree niet gemist.HET ZESDE ZINTUIG IS DAAR WEER
Eigenlijk waren we elkaar al veel eerder tegengekomen maar hadden elkaar nooit echt gezien of gesproken. Walter (foto) had de radiomicrobe al te pakken gekregen in 1968. Toen de beide zendschepen van Radio Caroline werden binnengesleept in de haven van Zaandam, was hij er al gaan fotograferen. Sindsdien was hij overal opgedoken waar er 'iets te doen' was in verband met radio. Meetings, drive in shows, radiodagen, trips naar de zendschepen.... Nog voor er sprake was van de Vereniging voor Vrije Radio, dweilden ook andere latere medewerkers diezelfde plaatsen af. Vergelijk het met wielersupporters die naar diverse grote koersen trekken. Je bent steeds op dezelfde plek maar alleen bij toeval ontmoet je elkaar ook echt. Zeker als er veel volk op af komt. Het bleek algauw dat Walter en Jean-Luc heel vaak op dezelfde plaatsen waren opgedoken maar elkaar nooit hadden gezien. Geen nood, het was voldoende voor een band die steeds nauwer zou worden. Bovendien, en we schreven het eerder: - Radiomensen hebben een zesde zintuig voor elkaar. -HET FENOMEEN DRIVE IN SHOW
Walter had bovendien meer te bieden dan het kunnen maken van jingles. Zaken waar wij als Vereniging Voor Vrij Radio iets mee konden doen. In de tweede helft van de jaren zestig was het fenomeen 'drive in show' razend populair geworden in Nederland. Een soort mobiele studio werd in een grote zaal neergepoot, waarna de populairste hitmuziek de zaal werd ingeslingerd door bekende radiodeejays. De Veronica Drive In Show was op korte tijd een monument geworden. Maar ook die van Radio Noordzee en zelfs Radio Caroline waren aardig populair. In België was dat een stuk minder. De nationale omroep hield het nog steeds stijf, deftig en opvoedend. Een mobiele discotheek was er echt niet aan de orde. Twee Belgen hadden niettemin begrepen dat er net daar een gat in de markt zat.
IN HET SPOOR VAN MIKE EN ZAKI
Mike Verdrengh en Zaki (foto boven) maakten eind jaren zestig, begin jaren zeventig deel uit van de 'popsectie' van de BRT. Zij mochten enkele uren 'moderne plaatjes' presenteren op de radio in beste Nederlandse deejay-traditie. Hun programma's en zijzelf werden razend populair. Waarna Mike en Zaki met een gelijknamige mobiele show de boer op trokken. Een unicum dat meer dan volle zalen trok. Gespeend met dezelfde ondernemingsdrang was Walter in 1972 eveneens gestart met de Free Radio Road Show. Een naam die bijzonder commercieel gekozen was en meteen ook twee passies van de jongeman in een enkele hobby samenbalde. Radio en muziek. Neem daarbij dat ene Peter Vandam (foto rechts) een tijdlang 'draaide' voor de Free Radio Road Show, dan moge het duidelijk zijn dat Walter uit het juiste hout was gesneden. Gezonden door de radiogoden dus.HET BEGON VOOR PETER BRIAN BIJ 199
Peter Vandam (foto) had in 1972 in Wieze de eerste (en enige) Belgische Nationale deejaywedstrijd gewonnen. Radio Veronica had mee helpen organiseren. De winnaar mocht er een gastprogramma maken. Maar zover is het nooit gekomen. De kersverse winnaar kwam in Nederland al heel snel terecht bij het pas heropgestartte Radio Caroline waar hij zichzelf Peter Brian noemde. Om volledig te zijn moeten we ook nog even vermelden dat Caroline toen eerst als Radio 199 uitzond. Maar die naam hield niet lang stand. Het station had ook al een eigen drive in show, Peter draaide er om de eindjes aan elkaar te knopen. Walter ging kijken... En een paar gesprekken later draaide Peter Brian dus ook voor de Free Radio Road Show. Inmiddels, we zijn in het najaar van 1975, was Peter bij Radio Mi Amigo terechtgekomen in Spanje...
VERZOEKJES VOOR VRIJE RADIO GEBOREN
Alle stukjes van de puzzel waren dus prima in elkaar gevallen. Walter had een mobiele studio waarmee je net zo goed een radioprogramma kan opnemen als met een vaste studio. Monteren, teksten inspreken was zijn hobby. En hij was bekend in Playa de Aro via zijn eerdere avonturen met Peter Vandam (foto). Kon het nog mooier? Walter zou de nieuwe 'verantwoordelijke' worden voor de programma's van de Vereniging voor Vrije Radio. Hij werd voorgesteld aan Joop Verhoof, die zonder morren zijn zegen gaf. De serie 'De Geschiedenis van de zeezenders' liep intussen nog vele weken door. Er was lang vooruit opgenomen en Pierre, met iets meer angst in het hart en veel meer beveiligingsmaatregelen, maakte de resterende delen toch nog op in Sint-Amandsberg. Op 29 augustus 1976 zou de laatste aflevering worden uitgezonden. Dat gaf ons de ruimte en de tijd om een nieuwe invulling te bedenken. Het zou 'Verzoekjes Voor Vrije Radio' worden. De naam dekte de lading want luisteraars zouden hun favoriete programmafragmenten mogen aanvragen. Naar analogie met een muziekverzoekprogramma dus. Bovendien, als je van de programmanaam een letterwoord maakte, kwam je uit bij VVVR. Gevaarlijk doen, dat konden we dus niet afleren.
Copyright: Jean-Luc Bostyn