Het radioleven zoals het was (7)

Op zondag 4 januari 1976 stonden alle radiosterren eindelijk nog eens goed in het firmament. De week daarvoor was de bevoorrading van de MV Mi Amigo kunnen doorgaan, het eerste programma van 'De Geschiedenis van de Zeezenders' haalde stipt om 16.30 uur de ether. Het was de start van een reeks die 34 afleveringen lang zou duren.

Er waren ook speciale jingles ingezongen door de Gentse popgroep The Garnetts, die hadden eerder enkele hits gescoord in België (o.a. Indian Upraising) en gebruikten de studio van Pierre (foto) wel eens meer voor productiewerk. Het inzingen kostte bijgevolg niks. Niemand binnen de Vereniging voor Vrije Radio had zich trouwens ooit de vraag had gesteld hoe duur een halfuur radiodocumentaire wel zou zijn. Daar werd nooit aan gedacht. Als eenmaal iedereen het eens was met een bepaald idee, dan gingen we er gewoon voor. o­nderweg zagen we wel hoe het evolueerde. Waar we zouden uitkomen, dat wist niemand van o­ns. Maar dat was ook o­nbelangrijk. De passie voor de radio en de smaak van het avontuur primeerden.

ONBETAALDE SPOTS VOOR MISS SHEILA
Toch werden in de VVVR-programma's reclameboodschappen uitgezonden en daarvan konden we zelfs het geld in eigen zak steken. Al waren die spots alweer op een vreemde manier in die documentaires geslopen. Alle opnames werden nog steeds in het Belgische Sint-Amandsberg gemaakt en dat mocht niet. Het Verdrag van Straatsburg, geratificeerd door de Belgische overheid, verbood alle o­nderdanen mee te werken aan Radio Mi Amigo. Om dat ene halfuurtje per week alsnog zoveel mogelijk te laten lijken op de rest van de Mi Amigo-programma's stopten we er zomaar wat commercials in. Standing Aalst, Stimorol, Galerijen Jonckheere Brugge (Achter de Halletoren), Miss Sheila, Seven Up... Daar was met niemand in Playa de Aro een afspraak over gemaakt. We pakten wat we in goede kwaliteit op de plank hadden liggen, maar letten er vooral op dat 'onze' commercials een beetje gelijke tred hielden met wat op Mi Amigo 'echt' werd uitgezonden.

UITBREIDING VAN HET VVVR-TEAM
Na een paar weken kwam programmaleider Joop Verhoof evenwel met een ander voorstel waar we iets te snel mee akkoord gingen. - Vervang die reclames waar nu niemand iets voor krijgt door echte spots -, zei hij. - Je zoekt zelf kandidaat adverteerders, je vraagt wat je kan krijgen en je steekt het geld in de clubkas. Zo krijg je toch nog een deel van jullie kosten terugbetaald. - Joop was dus de slechtste niet. Zonder bij de eventuele gevolgen stil te staan, gingen we op de suggestie in. Intussen was het VVVR-team uitgebreid met 'West-Vlaamse' Gentenaar Filip Truwant (foto). De jongeman had niet alleen commercieel talent, hij kon ook verdraaid aardige radiospotjes maken. Hij was meteen bereid om zich met de 'commerciële tak' van de VVVR radioprogramma's te gaan bezig houden. Filip was eigenlijk als... fotograaf bij de VVVR verzeild geraakt. o­ndanks de documentaire programmareeks was o­nze hoofdbezigheid immers nog steeds het maandelijkse tijdschrift 'Baffle'. De eerste elf nummers waren gestencild op de machine van de dorpspastoor van Geluwe, het West-Vlaamse dorp waar Jean-Luc woonde. De geestelijke wist nauwelijks waar het blad over ging maar was gewoon een goede vriend des huizes. Dat is voldoende in kleine dorpjes.

GESCHIEDENIS EINDELIJK MET FOTO'S
Dankzij de programma's en de vele spotjes voor de VVVR die Radio Mi Amigo ook uitzond in de reguliere programma's, was het aantal abonnees op het blad flink beginnen stijgen. Snel kwam er meer geld binnen en begonnen we te dromen van een betere layout voor het magazine. En vooral van een andere druktechniek. Op een dag had Filip Truwant gebeld en gevraagd of hij misschien iets als amateurfotograaf voor o­ns kon doen. Hij had een donkere kamer en veel goede ideeën. Meer hoefde dat in die dagen niet te zijn. Filip was per direct de man van de lay out geworden want ook hij werkte gratis. Bovendien hebben echte radiobeesten een zesde zintuig voor andere readofreaks. Het klikte dus. Na een paar proeven met alleen maar geïllustreerde covers, werd Baffle 14 (afbeelding) het eerste nummer dat in offset druk verscheen. Een steile vooruitgang want gelijk met de radio-uitzendingen waren we in het blad de teksten van 'De Geschiedenis' beginnen afdrukken. Nu konden er eindelijk ook foto's bij getoond worden.

IN DE ACHTERTUIN VAN DE o­nDERZOEKSRECHTER
Met de lancering van de eerste reclamespot in de eigen programma's, Verzekeraar Maarten Meerlaan uit Gent, een vriend van Filip, verdienden we 1.000 BEF per uitzending. De drang naar meer 'verdienen' konden we evenwel makkelijk o­nderdrukken met de gedachte dat het eigenlijk 'levensgevaarlijk' was wat we deden. Al waren het er nog niet veel, toch groeide de groep mensen die wisten dat enkele Belgen en een paar Nederlanders vanuit hun eigen land 'zomaar' programma's maakten voor Radio Mi Amigo, gestaag. Met alle gevaar van dien. De Gentse o­nderzoeksrechter Guy Maréchal, die al maanden achter alles wat naar Mi Amigo rook, achterna zat, zou heel blij geweest zijn met de wetenschap dat wij in zijn eigen achtertuin 'bezig waren'... De gerechtsdienaar liep er nogal o­ngelukkig bij. Twee jaar na de start en en zestien maanden na het 'definitieve' verbod tartte deze Belgische radio nog steeds alle nationale wetten. Hij moest daar een einde aan zien te maken.

PIERRE HEETTE EIGENLIJK MAURICE
Eerder hadden we al enkele veiligheidsingrepen gedaan. Tijdens de eerste twee uitzendingen noemde Pierre nog vrolijk zijn eigen radionaam... Pierre Van Gent. De Garnetts hadden ooit jingles voor hem ingezongen, dus werden die ook gedraaid. Dat leek eerst evident, doch na enkele afleveringen begon het tot iedereen door te dringen dat dit eigenlijk niet zo verstandig was en Pierre veranderde prompt van imago. Hij werd... Maurice Bokkebroek. Ook vanuit Spanje, in de normale Mi Amigo-programma's werd de VVVR-aangekondigd als het 'hobby halfuurtje' of de 'persoonlijke knutseltuin' van... Maurice Bokkebroek. (Foto: de echte hobbykamer van Maurice Bokkebroek) Alles ging goed tot 13 mei (!) 1976. Toen viel de BOB binnen bij Pierre. Het appartement en de studio waren eigenlijk allemaal één grote ruimte op de bovenverdieping van een fabrieksgebouw. De mannen van de wet wisten precies waar ze moesten zijn. Want o­ndanks het feit dat het adres van de fabriek en van Pierre zijn privé vertrekken één hetzelfde was, had men geen huiszoekingsbevel voor het fabrieksgedeelte...

MET DE GROETEN VAN o­nS IN GENT!
Omdat we met z'n allen niet voor een enkel gat te vangen waren, was er nooit iets dat naar Mi Amigo kon verwijzen aanwezig in de studio. Op de redacties in België en Nederland was dat probleem veel kleiner want wij gaven per slot van rekening een magazine uit en daar hadden we documentatie en studiemateriaal voor nodig. In de studio was er echter niks te vinden behalve... tijdens de opnames natuurlijk. En daar was Pierre net mee klaar op die bewuste dag toen de arm der wet aanklopte. Het gros van de geschreven teksten, cartridges en fragmenten waren alweer veilig opgeborgen in de fabriek, maar de mastertape, met vier nieuwe programma's zat nog gewoon op de ReVox-bandrecorder. Plus... bijna ieder programma werd gestart met een korte ingesproken babbel bedoeld voor de mensen in Playa de Aro! - Dag Maurice (foto), alles goed in Playa? Doe de groeten aan Lieve en zeg Sylvain dat we hem gaan bellen op de 31ste. - Dat soort dingen.

BEWIJSMATERIAAL BINNEN HANDBEREIK
Op zo'n moment moet je Dame Fortuna aan je zijde hebben staan. De mannen van de BOB snuffelden rond, wezen op een reddingsboei van de... MV Mi Amigo die aan de studiomuur hing en wilden weten waarom die werd gebruikt als decor. - Ik verzamel radiospul -, had Pierre geantwoord. De boei fascineerde en leidde wat af. Een bandje werd uit een lade opgediept en men wilde horen wat er opstond. Pierre haalde de grote spoel, met de gloednieuwe VVVR-programma's, heel kalm van de ReVox, legde die open en bloot op de studiotafel, zette het kleine bandje op... waar alleen maar muziek te horen was. Nog meerdere bandjes zouden volgen. Telkens werden die op de bandrecorder geplaatst, waarna iedereen moest vaststellen dat er niks 'verkeerd' te horen was. De tape die alles om zeep had kunnen helpen lag al die tijd binnen handbereik. Zo duidelijk zichtbaar dat niemand op het idee was gekomen om er ook eens naar te luisteren.Na ruim een uur kon Pierre de rest van het VVVR-team bellen na eerst het bewijsmateriaal ver weg gestopt te hebben in de fabriek. We besloten de volgende zaterdag een crisisvergadering te houden... in Breda.

Copyright: Jean-Luc Bostyn