Het radioleven zoals het was (6)
Na de zandbankaffaire hernam het 'gewone leven' heel snel zijn gang. Tot onze eigen verbazing was zelfs de opname van een wekelijkse radiodocumentaire een routineklus geworden. Een maand eerder, in oktober 1975, was er evenwel een nieuw hoogtepunt geweest in het bestaan van de VVVR. Frans en Jean-Luc waren opnieuw naar Playa de Aro getrokken.
En inderdaad, zoals we stiekem gehoopt hadden, de Mi Amigo-kolonie in Playa de Aro ontving ons met de armen nog meer gespreid dan een half jaar eerder. We waren nu immers zelf een heel klein beetje deel gaan uitmaken van het team. Het was alsof we een beetje thuiskwamen.... En we konden helemaal niks meer fout doen toen we ontdekten dat Radio Mi Amigo tot in... Playa de Aro te ontvangen was.
40.000 WATT VAN CONTINENTAL ELECTRONICS
Als rechtgeaarde radiofans sleepten we uiteraard overal onze eigen draagbare toestellen mee. Tunen, zappen, luisteren, stukjes opnemen. Een postzegelverzamelaar die naar Vaticaanstad gaat, koopt ook postzegels ter plaatse. Wij namen dus overal programma's op. Tijdens een van die zapmomenten waren we met de Grundig-ontvanger (met ingebouwde cassette!) blijven haperen op de 259-meter. En warempel we hoorden flarden van Stan Haag en zijn Juke Box. Niet zo verwonderlijk want 's avonds draagt een middengolfsignaal best ver. En de zender op de MV Mi Amigo, een Amerikaans kunstwerkje van Continental Electronics (type 317C) stuurde op dat moment een kleine veertig kiloWatt de ether in. Ook dat hielp. Mits enig kunst- en vliegwerk slaagden we er in om een heuse antenne te maken. We waren op zoek gegaan naar een lang stuk metaaldraad en hadden dat gevonden in de winkel onderin het hotelcomplex waar we logeerden
NIEUW KICK VOOR GEÏSOLEERDE PLOEG
Wij spraken geen Spaans, de aardige winkeldame geen enkele andere taal, maar toen we onze cassetterecorder lieten zien en het woord Mi Amigo stamelden, begreep ze wonderwel wat we bedoelden. Uit een berghok haalde ze een flink stuk elektriciteitskabel waarmee we aan het werk togen.
Het signaal vanaf de MV Amigo kwam versterkt binnen en we hoorden nog hoe Radio Caroline om 19.00 uur de uitzendingen overnam. s Anderendaags stond de hele Mi Amigo-ploeg in de plaatselijke 'Doe-het-zelf' zaak om metaaldraad, krammen en andere stekkers te kopen. Overdag was er niks te horen op de 259 meter, maar eenmaal het begon te donkeren, kwam ook de ontvangst. Het gaf de geïsoleerde Mi Amigo- Belgen en Nederlanders een nieuwe kick.
SYLVAIN, LEO EN DE MANNEN VAN RTL
Uit Playa de Aro hadden we niet alleen vele verhalen voor ons tijdschrift meegebracht, maar ook korte interviews met Bert Bennett, Joop Verhoof, Peter Vandam en Stan Haag. Ook Sylvain Tack had zij zegje gedaan. Enkele weken later zou hij evenwel laten weten dat we zijn 'mening over twee jaar Radio Mi Amigo' beter niet konden uitzenden. We hadden de cassetterecorder laten meelopen tijdens een diner met kikkerbillen en vooral veel rode wijn.
Sylvain Tack had uitgewijd over zijn connecties met Leo Tindemans (toen premier van België) en de grote bazen van Radio Luxemburg. Waar of een gevolg van de rode wijn? Misschien komen we het wel nooit te weten. De gesprekjes waren bedoeld om ze te gebruiken in een special rond de tweede verjaardag van het station. Zelf had de Mi Amigo-ploeg niet veel zin om daar een programma rond te maken. Dus hadden we afgesproken dat wij het zouden doen. Op 28 december zou het programma de ether ingaan. Drie dagen later, 1 januari 1976 werd Radio Mi Amigo twee jaar jong.
OPNAMECONCEPT WORDT TOTAAL OMGEGOOID
Het werd een hele aparte en uiterst gezellige opnamedag bij Pierre. Niet alleen de verjaardag maakte de opname speciaal, we hadden ook besloten dat we de documentaires in de toekomst helemaal anders zouden aanpakken. In plaats van lukraak thema's te kiezen, zouden we de geschiedenis van àlle zeezenders in chronologische volgorde verhalen. Een gigantische klus die ons door niemand was voorgedaan. Maar we hadden nu eenmaal alle noodzakelijke fragmenten om het verhaal te illustreren. Ook de data en de verhalen kenden we uit ons hoofd. Dat moest dus wel lukken. De opnames zouden ook op een andere manier gebeuren. Geen maandelijkse samenkomsten meer op de laatste zaterdag. Pierre wist wat hem te doen stond, wij hoefden niet voortdurend op zijn handen te staan kijken. Iedere keer er vier uur klaar waren, zouden we elkaar bellen, de afgewerkte band ophalen en naar de post in Breda brengen.
BAND TE LAAT WEGENS VLIEGENDE STORM
De laatste uitzending van 'Mi Amio duikt in de radiogeschiedenis' zou meteen ook de laatste worden die we als volledige VVVR samen zouden doen in Sint-Amandsberg. Het was dus ook een beetje het afscheid van een goede gewoonte geworden. Helaas werd het programma… niet uitgezonden op die bewuste 28 augustus.
Wintertijd is stormtijd op de Noordzee. De bevoorrading van de MV Mi Amigo was niet op tijd kunnen doorgaan, waardoor de tapes niet op tijd aan boord waren geraakt. Jammer maar helaas. Het zou een volle week in spanning afwachten worden op de volgende zondag 16.30 uur, of de eerste aflevering van het grootste zeezenderepos ooit, wel aan boord was geraakt. Stel dat de kick off ook niet zou doorgaan....
Copyright: Jean-Luc Bostyn