Het radioleven zoals het was (5)
31 augustus 1975. Precies om halfvijf klonk de stem van Jacques Vandenbroek via de 259 meter van Radio Mi Amigo. Maanden eerder had deze oud-schoolvriend van Frans een infospotje gemaakt over de Vereniging Voor Vrije Radio. We hadden het op goed geluk meegenomen naar Playa de Aro tijdens ons eerste bezoek in de maand april.
We schreven het al eerder: - Tussen de VVVR en het Mi Amigo-team klikte het prima -. onze reclameboodschap was sindsdien erg regelmatig te horen geweest in de programma's. En dat leverde prima resultaat op. Het ledenaantal van de Vereniging voor Vrije Radio doorbrak op enkele maanden de, voor ons, magische grens van 1.000 abonnees.
GROTE VERWARRING AAN BOORD VAN DE MV
Die Jacques Vandenbroek opende dus het allereerste VVVR-programma. Er volgde een montage met jingles, de tune startte en toen kwam Rob Ronder. Frans en Jean-Luc keken elkaar aan, slaakten een zucht van opluchting en bleven luisteren alsof ze het programma nooit eerder gehoord hadden. Niet te geloven dat na die opeenvolging van problemen, mankementen, halve voorbereidingen en foute afspraken er alsnog een memorial uitzending over de zeezenders te horen was. In Playa de Aro had men geen seconde gewijzigd. Het merkwaardige 'moment' duurde tot vijf uur. Aan boord van MV Mi Amigo hadden ze blijkbaar net zo geconcentreerd zitten luisteren dat er na het programma... niks meer kwam. Geen nieuws, geen muziek, alleen een draaggolf. De stilte duurde bijna twee minuten. Pas dan hervond de techneut met dient z'n positieven. Het nieuwsbulletin werd overgeslagen omdat het toch al te laat was.
LEDENAANTAL MAAKT GIGANTISCHE SPRONGEN
Radio Mi Amigo, de enige resterende Nederlandstalige zeezender, via de zware zender te ontvangen in heel Nederland en Vlaanderen, had in de zomer van 1975 dagelijks ruim vier miljoen luisteraars. Op de zondagnamiddag waren dat er weliswaar een pak minder, zeker als Dominee Torenvliet een half uur lang de luisteraars toesprak. Niettemin waren de reacties op 'onze' eerste uitzending imposant. De telefoon bleef voor de rest van de zondag en de maandag maar doorrinkelen. Vanaf de dinsdag stortten lokale postbodes in Breda en in Geluwe, waar respectievelijk de VVVR-Nederland en de VVVR-België hun adres hadden, honderden brieven naar binnen. Familie en vrienden werden de volgende dagen ingeschakeld om iedereen een infobrochure van de radioclub terug te sturen. Het ledenaantal zou de volgende weken doorgroeien tot ruim drieduizend!
FEESTJES BOUWEN TIJDENS DE OPNAMEDAGEN
Intussen waren de opnames voor nieuwe afleveringen van 'Radio Mi Amigo duikt in de radiogeschiedenis' gestart. Pierre (foto rechts) was eindelijk teruggekeerd uit vakantie en samen waren we er eens goed voor gaan zitten in Sint-Amandsberg. Pierre had er niet alleen zijn studio, hij woonde er ook. In een prachtig verbouwd fabriekspand. Een reuzeloft. 'Dat goed gaan zitten', moet trouwens nogal letterlijk genomen worden. We hadden met z'n allen afgesproken dat we om de vier weken evenveel documentaires zouden maken. Frans en Jean-Luc zochten de programmafragmenten bij elkaar en schreven een summier script. Daarna was het vierwekelijks feest bij Pierre. De opnamedag groeide uit tot een meer dan gezellig samenzijn. Iedereen bracht zijn vriendin mee en algauw kwam ook Filip Truwant opdagen. De notoire Gentenaar met West-Vlaamse roots zou later nog een aparte rol gaan spelen binnen de VVVR.
EENTJE NIET EN EEN ANDERE TWEE KEER
Op 7 september ging het fout. Aflevering twee werd gewisseld met nummer drie. Geen documentaire dus over Britain Radio, Swinging Radio England en Radio Caroline. Wel de uitzending rond Radio London die een week later moest komen. Best een dramatische fout, want alle moeite die wij en Rob Ronder zich getroost hadden om toch maar op tijd klaar te zijn met de eerste opnames, was voor niks geweest. Een week later, het was inmiddels 14 september, had men aan boord wel beter naar de nummering op de cassettes gekeken en bijgevolg werd aflevering 3... nogmaals uitgezonden. Het zou inderdaad logischer geweest zijn indien men de afleveringen gewoon gewisseld had, maar dat gebeurde dus niet. Frustrerend, maar anders was het niet. Wij konden het zendschip niet bereiken. Aan boord hadden ze geen communicatie-apparatuur met het land. Ook niet met het Spaanse hoofdkwartier.
BEMANNING SCHIET ZEILJACHT TER HULP
Ook de derde keer dat de VVVR het zondagse halfuurtje na Dominee Torenvliet inpalmde bleef niet zonder geschiedenis. Vlakbij het zendschip verkeerde die namiddag een zeiljacht in ernstige moeilijkheden. Het vaartuig dreigde te zinken. Er kon geen noodoproep worden uitgezonden omdat alle communicatie-apparatuur was uitgevallen. De bemanning van de MV Mi Amigo had de problemen opgemerkt en zag zich genoodzaakt om de VVVR-uitzending regelmatig te onderbreken om zelf een noodoproep uit te zenden bestemd voor de Britse reddingsdiensten. Het avontuur liep uiteindelijk goed af.
MV GEPARKEERD OP VERKEERDE ZANDBANK
De volgende weken slaagden we er in om steeds netjes op tijd de banden via de Nederlandse post naar Playa de Aro te versturen. Ook aan boord reed men een foutloos parcours en toen sloeg het noodlot wel zwaar toe. Begin november brak het anker van het zendschip tijdens een razende storm. De MV Mi Amigo kwam vast te zitten op een zandbank. Toch begon men kort nadien opnieuw uit te zenden. Volgens de Engelse justitie lag die zandbank binnen het Britse territorium en de marine kreeg opdracht om de MV Mi Amigo te enteren. Vier Engelse deejays werden gearresteerd, de bemanning mocht blijven. Op 16 november verliet de Engelse marine het zendschip. Ze hadden echter nogal wat beschadigd tijdens hun raid en het duurde een hele poos vooraleer Radio Mi Amigo, op zwak vermogen, opnieuw in de lucht was. Vanaf een nieuwe ankerplaats. Pas op 23 november was de VVVR er weer, met aflevering dertien.
Copyright: Jean-Luc Bostyn