Het radioleven zoals het was (3)
Het toeval en een goed geheugen snelden ter hulp. Enkele maanden eerder, eind april 1975 waren we de Mi Amigo kolonie in Playa de Aro gaan bezoeken. Het kuststadje aan de Costa Brava was nog totaal onbekend en de enige toeristen die er rondliepen waren gewoon verdwaald.
Stan Haag, Peter Vandam, Joop Verhoof, Bert Bennett (foto rechts), Maurice Bokkebroek, Sylavin Tack en hun respectievelijke ega's waren er enkele weken eerder halsoverkop neergestreken. Op de vlucht voor de Nederlandse en Belgische justitie. Nog steeds in de ban van hun grote avontuur, maar toch minstens even blij met bezoekers die Nederlands spraken en het over radio Mi Amigo wilden hebben. Je kan het je nauwelijks nog voorstellen, maar in 1975 was het contact tussen Spanje en de Lage Landen, beperkt, summier, zeldzaam. Telefoneren kon uiteraard, maar was niet aangeraden wegens heel duur. Een faxtoestel kenden we, maar vooral uit de film en van op het bedrijf waar we werkten. Kortom, bezoek van het luisterend thuisfront, werd met open armen ontvangen in Playa. We voelden ons vereerd. Het omgekeerde gold ook, maar dat zou pas later veel duidelijker worden.
SAMEN WONEN WAS ER NET OVER
De studio's van Radio Mi Amigo waren op dat moment ondergebracht in een ruime villa, halfweg de flanken van de Mas Nou. Iedere deejay had er zijn eigen kleine tempeltje. Het gebouw was eigenlijk van een vriend van Sylvain Tack. Zelf had de wafelbakker, muziekuitgever, bladenmaker en radio-eigenaar een nog grotere kast, helemaal boven op de berg. Sylvain wilde heel ver gaan met 'zijn' Radio Mi Amigo, maar dat de deejays ook nog eens bij hem in de kelder of op de zolder zouden wonen en werken, dat ging net iets té ver. Bovendien vond zijn toenmalige vriendin Jacqueline, het ook niet zo'n goed idee. Dan maar een andere villa. Minder indrukwekkend en met een minituintje. Net daar waren we Rob Ronder tegen het vege lijf gelopen.
LIVE PROGRAMMA'S UIT NOODZAAK
Rob (foto links) had eerder voor de concurrentie van Radio Atlantis gewerkt maar was na de close down van dat station bij Radio Mi Amigo terecht gekomen. Niet om programma's te tapen in Spanje, maar om ze live te presenteren vanaf het zendschip. Ook dat was een apart verhaal geworden. Toen de anti-zeezenderwet van kracht was gegaan op 1 september 1974, was Radio Mi Amigo eerst ondergedoken in de wafelbakkerij van Sylvain Tack en daarna in een kleine hoeve in het Vlaamse Opbrakel. Het illegaal opnemen ging een hele tijd goed, maar in februari 1975 kwam de BOB achter de locatie, viel de hoeve binnen en nam alles in beslag. Tack en co hadden hun plannen om de hele infrastructuur naar Playa de verhuizen nog niet helemaal rond op dat moment. Bijgevolg dreigde het zendschip zonder gepresenteerde programma's te vallen. Een oplossing bestond erin om enkele mensen naar de MV Mi Amigo te sturen die live van boord zouden presenteren. Op die manier werd Rob Ronder opgevist en per direct naar boord gestuurd.
BUREN onTMOETTEN ELKAAR IN PLAYA
Toen wij hem in het studiotuintje in Playa ontmoetten, was hij net terug van zijn wekenlange shift. Sylvain Tack (foto rechts) vond dat Rob een presentje verdiend had en dus mocht de jongeman op zijn kosten enkele dagen logeren in Spanje. En om bij te praten natuurlijk. Rob wilde graag verder voor het station blijven werken en daar zou programmaleider Joop Verhoof over beslissen. Omdat de wereld niet één keer, maar vele malen kleiner is dan we denken, bleek dat Rob eigenlijk in Ulvenhout woonde. Laat dit nu net op de spreekwoordelijke steenworp afstand liggen van Breda... waar Frans Schuurbiers woonde. Vlakbij het Nederlandse hoofdkwartier van de VVVR dus. Bovendien klikte het tussen ons, dus hielden we allemaal contact met elkaar. Radio kan vele gemeenschappelijke banden en vriendschappen smeden. Bovendien had Rob een hele knappe opnamestudio. Iets waar wij als VVVR dus dringend naar op zoek waren.
BELOVEN OP HET COMMUNIEZIELTJE
Het lag dus voor de hand dat Rob Ronder ons uit de nood zou kunnen helpen. Meer zelfs, eigenlijk hadden we van meet af aan met Rob in zee willen gaan voor de opnames van de 'zeezenderdocumentaires'. Als trio kenden we elkaar inmiddels bijzonder goed en logistiek was het gewoon de beste keuze. Maar tussen programmaleider Joop Verhoof en Rob Ronder klikte het op dat moment niet echt. Meer zelfs, toen we Joop het idee van de programma's aankaartten, was ons uitdrukkelijk gezegd dat zeker Rob Ronder niet de commentaarstem mocht doen. Waar een en ander werd gemonteerd, was een kleiner probleem, want dat kon toch niemand horen of te weten komen. Wij hadden Joop dus nadrukkelijk, op ons communiezieltje beloofd om uit te wijken naar de studio van Pierre Deseyn. En daar was er geen probleem mee.
WEL EEN STUDIO, MAAR NU GEEN SCRIPT
Fijne situatie dus. Het eerste 'zeezenderhalfuurtje' moest ten laatste op dinsdag 12 augustus verstuurd worden naar Playa de Aro. Via snelpost of wat daar toen voor doorging. Dan zou het er net op tijd zijn om de eindproductie te passeren en daarna mee te reizen met de rest van de vooraf opgenomen programma's naar het zendschip. Maar intussen was het zondagochtend 10 augustus. Na crisisberaad besloten we de mogelijke banvloeken of zelfs de boycot van Joop Verhoof te trotseren en Rob alsnog te vragen de documentaire op te nemen. Gelukkig was hij thuis al hadden we hem geen vijf minuten later moeten bellen, want Rob had eigenlijk andere zondagse plannen. Die werden uitgesteld. In allerijl ging het naar Ulvenhout. helaas zonder script. Want dat hadden we dan weer toevertrouwd aan Pierre. Wij schreven artikelen, gaven een blad uit, wij maakten geen radioprogramma's, laat staan documentaires. Dat was een vak apart. Pierre had het wel jarenlang gedaan bij Radio Northsea International met 'RNI goes DX'. Hij alleen kende het klappen van de zweep.
ALLEEN MAAR. PROBLEMEN
En daar stonden we dan. Op een zondagnamiddag. Een opnamestudio hadden we dus. De programmafragmenten die we in de uitzending wilden hebben, ook. Maar geen van ons allemaal die op dat moment wist hoe we het zouden aanpakken. En als we er al in zouden slagen om iets te maken dat op een documentaire leek, dan nog hing de mogelijke boycot van Joop Verhoof ons boven het hoofd.
Copyright: Jean-Luc Bostyn