Eurosiege
In 1983 kwam Radio Caroline terug vanaf de Ross Revenge. Nadat in 1984 ook Laser 558 en Radio Monique waren gestart besloot de DTI om vanaf 9-8-1985 de zendschepen middels "spionageschepen" in de gaten te gaan houden. Dat is vandaag alweer 20 jaar geleden. Leen Vingerling brengt ons een boeiend verhaal over "de strijd" tussen de Ross Revenge bemanning en de DTI.
EUROSIEGE 1985
Tekst: Leen Vingerling
(Leen Vingerling verzorgde onder andere de bevoorrading van de Ross Revenge)
Enkele uren voordat de Dioptric Surveyor haar anker tussen beide schepen uitgooide zetten we een sportieve 'rossige' Vlissinger op de Ross af. De zeezendercarrière van Radio Monique DJ Jan Veldkamp kon beginnen.
De hele operatie EuroSiege gooide overigens veel roet in het eten. Een situatie die zich nog nooit eerder in de geschiedenis van de zeezenders had vooorgedaan. De bevoorrading werd daardoor erg moeilijk en risicovoller.
En dat moest betaald worden. Het werd een periode vol met avonturen van te kleine boten kopen, inbeslagnames, Kaapverdiaanse matrozen, vliegtuigjes inzetten, met eieren gooien naar politieambtenaren en vooral listen verzinnen.
Toen in november 1985 de Communicator het had opgegeven in de haven van Harwich lag, bleef het "onderzoeksschip" Gardline Tracker toch op zee. Ze bleef daar om de bewegingen rond de Ross Revenge vast te leggen. Op een zeker moment legden we bij het krieken van de dag met de Windy aan en begonnen daarna met het overzetten de levensmiddelen, water en olie.
Niet lang daarna verscheen er een klein Engels tendertje. Die wilde naast de Windy aanleggen , maar kreeg daartoe niet de gelegenheid. De bemanning van de 'spyboat' had maar liefst twee rubberboten uitgezet en die voeren snel heen en weer om het aanleggen te belemmeren. Ze naderden zelfs op tien meter afstand de Windy en filmden en fotografeerden alles. De grote schijnwerper lampen maakten dat mogelijk in de nog donkere ochtendmist.
Op zee moet je een zekere mate van veiligheid in acht nemen. Eén van de regels is dat je niet zonder toestemming van de kapitein binnen een cirkel van 200 meter van een voor anker liggend schip mag komen (vanwege de ankerketting). De kapitein van de Gardline Tracker lapte dit volledig aan zijn laars. Het schip naderde op nog geen 50 meter. Ondanks het gebruik van een megafoon om te sommeren weg te blijven, bleef ze liggen. Waarschijnlijk om in geval van nood snel assistentie aan de varende rubberboten te kunnen bieden.
De spanning was te snijden. Dit was pure provocatie. Het werd Wij tegen Zij. Koren op de molen van enkelen die met zojuist overgeladen aardappelen begonnen te gooien. Als een kettingreactie stonden in een mum van tijd de dekken van de Ross en Windy vol met 'rebellerende' platendraaiers die alles wat los en vast zat pakten en daarmee mikten op de rubberboten. Het had iets weg van een supportersrel, of van de Palestijnse stenengooiers uit de Gazastrook. Beelden die je slechts op TV ziet.
Maar dit overtrof alles. Gemaskerde radiomedewerkers maakten het feest helemaal compleet toen er eieren tevoorschijn kwamen. Die vlogen als geleideprojectielen naar de mannen in de rubberboten. Een ei trof een filmcamera en een ander een politieman op het achterhoofd. Bij iedere treffer werd er luid geklapt en gescandeerd. Zelden heb ik zoveel opgefokte agressie gezien als bij de toch doorgaans 'bange' deejays'.
Het deerde de mannen in de rubberbootjes blijkbaar niet. Alsof ze het ook wel leuk vonden, bleven ze in weerwil van de projectielen heen en weer varen. Pas toen engineer Mike Barrington met een jachtgeweer ten tonele verscheen, kozen de rubberboten het hazenpad en kon het Engelse tendertje eindelijk langzij leggen.
Maar al te graag zou ik de filmbeelden van de DTI eens willen zien...
Foto 1: Caroline zendschip de Ross Revenge (Copyright foto: Hans Knot Foto Archief)
Foto 2: Afgeloste ploeg: Arie Swets, Ad Roberts, Leen Vingerling & Ferry Eden (Copyright foto: Leen Vingerling)