Mi Amigo 31 jaar geleden gezonken

In de nacht van 19 op 20 maart 2011 was het 31 jaar geleden dat het zendschip MV Mi Amigo in 1980 tijdens een zware storm voor de Britse kust zonk. Ton Lathouwers zat die dag als Hans Verlaan voor de Nederlandstalige service van Radio Caroline aan boord van de Mi Amigo en voor de Engelse service was o.a. Tom Anderson aan boord. Ton Lathouwers vertelde zijn herinneringen in het Theater van het Sentiment en Tom Anderson aan Herbert Visser. Lees nu een gedeelte van deze herinneringen.

HET ZINKEN VAN DE MI AMIGO
Bron: Herinneringen van Ton Lathouwers in TVHS op Radio 2
Foto: Ton Lathouwers (Archief: RadioVisie)

Op 19 maart 1980 luidde een zwaar onweer het einde van de Mi Amigo in. Ton Lathouwers rook meteen onraad toen hij de boei die normaal op anderhalve mijl van de MV Mi Amigo lag, rakelings zag voorbij schieten. Voldoende om de Engelse bemanningsleden over het onheil te informeren. Er werd geprobeerd om het reserveanker te laten zakken. Een paar uur later keerde de rust even terug, het schip had blijkbaar een nieuwe positie boven een zandbank ingenomen.

Ton Lathouwers:
"De Engelse bemanningsleden reageerden in paniek, vooral omdat diverse pogingen om het vastgeroeste reserveanker in de zee te gooien steeds fout liepen. Kwam daarbij dat het vaartuig, na het sneuvelen van de pas aangelegde bodem, zeer snel lekte waardoor men noodgedwongen, bij windkracht twaalf een punt diende te plaatsen achter een boeiend avontuur."

Rond 22.00 uur begonnen de zwaarste moeilijkheden. Het schip werd door de golven voortdurend opgetild om daarna met een luide knal terug op de zandbank te belanden. Ondanks de functionerende waterpompen baande het kolkende water zich in ijltempo naar het ruim.  Vooral het achterste gedeelte van de 'MV Mi Amigo', waar in het verleden geslagen lekken waren gedicht, kreeg het zwaar te verduren. De normale uitzendingen van Radio Caroline maakten plaats voor het weerbericht en de vermelding van de noodnummers.

De gealarmeerde kustwacht stuuurde een patrouilleboot uit. Herhaalde verzoeken om over te stappen, werden door de DJ's aanvankelijk weggewuifd. Om 01.00 uur kwam de bekende 'Caroline tune' van The Fortunes nog een laatste maal voorbij. Caroline DJ's Stevie Gordon en Tom Anderson namen afscheid van de luisteraars, waarna Nick Richards de zender uitschakelde. Daarna stapten de bemanningsleden over op de reddingsboot.

Ton Lathouwers:
"Na heel wat herrie slaagden we er in om de zinkende Mi Amigo te verlaten. Maar door de niet in te tomen golven belandden we in het ijskoude water dat ons plots omhoog duwde."

De 'MV Mi Amigo' verdween nog diezelfde nacht in de golven, waarbij alleen de top van de zendmast boven de zeespiegel uitstak. In 1986 verdween dit laatste restant eveneens naar de bodem van de zee.


HET ZINKEN VAN DE MI AMIGO
Bron: Herinneringen van Tom Anderson in een interview met Herbert Visser
Foto: Tom Anderson (Archief: Offshore Radio Guide / Boudewijn Dom)

Ton Lathouwers, zat nog maar amper aan boord en twee Engelse bemanningsleden waren na een nacht Radio Caroline in de zeer vroege ochtenduren naar bed gegaan. Ikzelf was tegen middernacht gaan slapen. Alleen Hans Verlaan was die ochtend van de negentiende maart nog wakker om ervoor te zorgen dat er programma's uitgezonden werden. Wel hadden we tegen Ton gezegd dat hij ons wakker moest maken als er iets aan de hand was. Ik herinner me nog dat ik de laatste volledige nacht in het bestaan van de MV Mi Amigo heerlijk en vooral lang heb geslapen.

Tegen het middaguur zal het zijn geweest dat Ton op mijn deur klopte en riep: 'Tim, Tim, please wake up, I think there's something wrong!' Ik dacht nog 'Yeah, sure, nieuwe jongen, net aan boord'. Maar ik ging toch maar even kijken. Ik deed de deur naar het dek open, en zag de boei die normaal gezien op zo'n anderhalve mijl afstand lag, rakelings langs het schip voorbijkomen. Meteen realiseerde ik me dat we op drift waren geslagen. Daarop rende ik naar beneden om Stevie Gordon en Nick Richards wakker te maken. Stevie Gordon en Tom Anderson probeerden vervolgens in allerijl om het reserve-anker uit te gooien, dat vier jaar daarvoor na de voorlaatste driftpartij van de MV Mi Amigo aan boord was gebracht.

Wellicht was het beter geweest om eerst contact op te nemen met de kustwacht om hen onze positie te vragen, want we hadden geen idee waar we op dat moment waren. Feit is dat we er na zo'n twee uur in slaagden om het reserve-anker uit te gooien, maar op dat moment bevonden we ons bij hoog water amper een paar meter boven een zandbank. Iets waar we uiteraard geen weet van hadden. Pas nadat het schip weer goed stil lag, werd contact met de kustwacht opgenomen om gewoon even te vertellen dat de MV Mi Amigo was verplaatst. De kustwacht liet vervolgens weten dat het schip in gevaarlijk water lag, en dat er problemen konden worden verwacht.

Drie uur later was het laag water. En de MV Mi Amigo bleek plots op een zandbank te liggen. De zee kolkte om ons heen, maar wij lagen helemaal stil. Dat was nog de meest vreemde gewaarwording die dag. Ondertussen was er druk verkeer met de kustwacht op 2182 kHz. Die wilde meteen na het bekend worden van de nieuwe positie een reddingsboot sturen, maar dat aanbod werd door de vierkoppige bemanning afgeslagen. De problemen begonnen pas goed toen het water tegen een uur of tien 's avonds weer begon te stijgen. Bij elke nieuwe golf klapte de MV Mi Amigo op de zandbank. Lange tijd bevond zich slechts een halve meter water onder het schip. Een golf tilde het op, en vervolgens knalde de schuit weer tegen het zand aan. Alle pompen waren aangezet, en om het kwartier werd het ruim van het schip geïnspecteerd.

Men merkte dat tussen twee checks in, vijftien minuten dus, er ook een halve meter water het schip was binnengedrongen. En alle pompen stonden aan, dus was het duidelijk dat het water sneller binnenkwam dan dat het er weer uitging. De noodpompen werden vervolgens ook maar aangezet. Op dat moment bleek tevens de reddingsboot te zijn gearriveerd. Die was weliswaar afgeblazen door de Caroline-bemanning, maar de kustwacht stond erop dat hij toch uitrukte. Dit bleek de redding voor de vier opvarenden van de MV Mi Amigo. Nu ja, ze hadden ook nog in de zendmast kunnen klimmen, die boven water uit bleef steken. De achtersteven van de MV Mi Amigo kreeg de meeste klappen. Juist dit deel knalde tegen de zandbank op dat het een lieve lust was. In het verleden had men op dit gedeelte ook al enkele lekken gehad, en de wand van het schip was er nog maar een paar millimeter dik. Er kwamen snel nieuwe gaten, en eerder gedichte gaten, werden opnieuw opengereten.

De bemanningsleden begonnen ondertussen flink moe te worden. Het was ook noodzakelijk dat iemand de wacht hield op de brug. Dus werden de reguliere programma's stopgezet, en noodbanden met nonstop muziek gestart, waarop overigens alle bekende 'Caroline-hits' stonden. Er werd besloten om op het hele uur wel het weerbericht live te presenteren, en tegelijkertijd van de mogelijkheid gebruik te maken om de nummercodes door te geven, zodat ook de Caroline-organisatie aan land wist wat er gebeurde.

Tegen middernacht CET gaf de bemanning van de reddingsboot een ultimatum aan de Caroline-bemanning. Volgens de lifeboat was er sprake van een levensbedreigende situatie, en liep ook de bemanning van de reddingsboot zelf gevaar indien men nog langer in de nabijheid van de MV Mi Amigo zou blijven zwalken. Aan de Caroline-mensen de keuze: - Of je verlaat het schip, of we vertrekken nu! Na ampel beraad en met inmiddels al behoorlijk wat water in de generatorruimte werd unaniem besloten om de MV Mi Amigo te verlaten. We realiseerden ons dat indien het water iets hoger zou komen, de generatoren zouden uitvallen en we geen stroom meer zouden hebben. Niet echt een prettige gedachte als je op een zinkend schip zit.

Ik denk dat we op het allerlaatste moment de juiste beslissing namen, zucht Tim. Stevie Gordon en Tom Anderson besloten om netjes uit de lucht te gaan. Tegen 01.00 uur werd 'Caroline' van The Fortunes gedraaid. Waarna beide deejays uitlegden dat ze van boord gingen, en de mededeling werd meegegeven dat Radio Caroline hoe dan ook weer terug in de lucht zou komen. Nick Richards zette kort daarop voor de allerlaatste maal de zender van de MV Mi Amigo uit.

Vervolgens begon de reddingsoperatie voor de bemanningsleden. Vanaf de zijkant van het schip moesten zij een voor een overspringen. De reddingsboot manouvreerde zich telkens opnieuw vrijwel geheel tegen de MV Mi Amigo aan, maar zou het schip geen enkele keer ook echt raken. De opvarenden van het zendschip werd toegeschreeuwd wanneer ze exact moesten overspringen. Ton Lathouwers deed het als eerste, gevolgd door Nick Richards, samen met... Wilson de kanarie. Vervolgens sprong Tom Anderson en uiteindelijk duurde het nog een volle twintig minuten voordat men ook Stevie Gordon van de boot af had gehaald. 

Binnen het half uur daarna gingen de lichten uit, en verdween de MV Mi Amigo langzaam onder de golven - zo vertelt Tim. Het enige dat overbleef van de MV Mi Amigo was de microfoon. Stevie Gordon had kans gezien die te ontkoppelen en in zijn binnenzak te stoppen, voordat hij als laatste het schip verliet. De Zweedse, Britse, Belgische en Nederlandse regeringen ondernamen alles wat tot hun mogelijkheden behoorde om het zendschip te stoppen, maar uiteindelijk bleek het de machtige Noordzee zelf die daar in slaagde.

Tom Anderson over het zinken van de MV Mi Amigo op YouTube