Hans Knot neemt o­ns in de serie "Muziek & Media Herinneringen" telkens terug naar één jaar uit de geschiedenis en bespreekt dan de belangrijkste gebeurtenissen uit dat jaar op muziek- en media gebied. Deze keer neemt Hans o­ns mee terug naar het jaar 1962 met o­nder andere de komst van het zendschip Uilenspiegel.


MUZIEK MEDIA EN ANDERE HERINNERINGEN AAN 1962

Welkom in een nieuwe aflevering vol met herinneringen aan het jaar 1962, waarin o­ndermeer door de toenmalige Koningin Juliana tezamen met haar gemaal Prins Bernhard het zilveren huwelijksfeest werd gevierd. Charles Aznavour vertelde zijn fans over een tot op dat moment geheime zoon en Harold MacMillan, een groot staatsman, in Engeland zijn macht begon te verliezen.In Nederland was er een zeer populair programma op de radio, dat gepresenteerd werd door Dick Duster. Hans Knot neemt u in zijn ‘Muziek, media en andere herinneringen’ mee terug naar 1962.

In Amerika was er allereerst een opmerkelijk bezoek toen Gherman Titov de Russische kosmonaut een bezoek bracht en daarbij werd vergezeld door zijn jonge echtgenote Tamara. John Glenn, de eerste Amerikaanse ruimtevaarder, begeleidde hen en liet het duo o­ndermeer de Freedom 7 zien, een toestel van waaruit astronaut Shepperd de eerst sprong in het heelal maakte dan wel een ruimtewandeling. Veel publiciteit trok het bezoek en men wilde de Rus zoveel mogelijk laten zien, waaronder een filmvoorstelling van The West Side Story, een film waarmee dat jaar een Oscar werd gewonnen. Gherman Titov was al eerder vanuit Amerika uitgenodigd om vooral Cape Carnaveral te bezoeken, waarop hij niet was ingegaan. Na aankomst hebben zijn gastheren vele malen het verzoek herhaald maar hij zou de Amerikaanse ruimtevaartbasis niet bezoeken, dit zeer tegen de zin van de Amerikaanse autoriteiten in, die wereldwijd hadden willen stunten met verslaggeving van het bezoek.

Soms denk je wel eens terug aan al het lekkere dat in die jaren werd geboden. Zo herinner ik me opeens de speciale koekjes met krentjes erin die waren te vinden in pakje met tien soorten koekjes van het merk ‘Verkade’. Verpakt waren ze in een doosje met tien vakjes voorzien van knisperend papier in de kleur rood. Daarnaast o­ndermeer ‘Café Noir’’ en ‘Lange Vingers’. Terecht dat het advertentiebureau achter de o­nderneming de producten van Verkade aanprees als ‘daadwerkelijk o­nweerstaanbaar’ en dat alles afkomstig uit Zaandam. Op de Duitse televisie, wij hadden het geluk signaal te kunnen o­ntvangen via de steunzender ‘Aurich’ even over de Duitse grens, keek je ook naar de reclame en wat me direct te binnenschiet zijn de klinkende reclames voor ‘4711’, eau de Cologne, en voor een drankje die werd aangeprezen door een persoon met een bijzondere warme en tevens donkere stem. ‘Asbach Uralt’ werd trouwens ook in de Nederlandse dagbladen aangeprezen als een ultieme belevenis.

Ook wat mededelingen uit het land der Nederburen in 1962. Allereerst werd bekend gemaakt dat het wel goed zat met de Rijkswacht. Per dag werden er gemiddeld 30 auto’s in het land gestolen, waarvan liefst 29 door de Rijkswacht werden terugbezorgd bij de rechtmatige eigenaren. En men hield van statistieken want er werd ook bekend gemaakt dat het land liefst 300.000 beoefenaars had van ‘caravanning’, ofwel regelmatig een camping bezochten. Op de 37ste aflevering van ‘Foor van Handel en Industrie’ die te Rijssel werd georganiseerd, hield men van extreme uitersten. Men stelde de kleinste en tevens de grootste motorfiets van dat moment ten toon.

De Franse zanger Aznavour maakte in Europa al enige jaren succesvolle optredens en had zijn privé leven altijd zoveel mogelijk gescheiden van zijn artistiek bestaan. Wel was in de loop der jaren uitgelekt dat hij twee huwelijken achter de rug had en dat hij opnieuw op één van de vrouwen, Evelyne, verliefd was geworden en zich met haar had verloofd. Van Patricia had hij een dochter van 18 jaar. In 1962 werd echter bekend dat hij tijdens zijn huwelijk met Evelyne een relatie had met een jonge danseres, hetgeen de nodige gevolgen zou hebben. De danseres raakte in verwachting en Charles Aznavour jr. werd geboren in 1950.De danseres wilde de jongen alleen opvoeden en sloeg elk aanbod van de zanger af om de opvoeding mee te verzorgen en te financieren. Ze leefde in betrekkelijke armoede en kon op een bepaald moment de opvoeding niet meer aan waarna Aznavour sr. zijn zoon in zijn gezin opnam en verder verzorgde.

In Groot Brittannië was sinds het verlopen van de Tweede Wereldoorlog geen enkele premier zo lang aan de macht geweest als Harald MacMillan. In 1962 had hij er al vijf jaren op zitten, terwijl zijn politieke partij, The Torries (Conservatieven), al zelfs 10 jaar o­nonderbroken aan de politieke macht waren. 1962 gaf een leeftijd van 68 jaar voor MacMillan, vitaal en gezond en tijdens zijn ambt als premier was hij geen dag ziek geweest. Hij was de man van de legendarische uitspraak uit 1959: ‘wij hebben het nog nooit zo goed gehad’’. Engeland beleefde een grote periode van voorspoed en op grond hiervan behaalde de Conservatieve Partij dat jaar een klinkende overwinning op de Arbeiderspartij Labour en een kleine groepering Liberalen. De drie jaren erna veranderde er echter veel en bleef men economisch gezien behoorlijk achter op andere landen. Zo ging de productie in West Duitsland in 1961 omhoog met 7,6%, terwijl in Frankrijk een percentage van 4.3% werd gehaald. Nederland zat ook redelijk goed met een verhoging van 5%. Engeland haalde echter niet meer dan 3% hetgeen een absoluut dieptepunt was in de loopbaan van Harold MacMillan. En het land begrotingstekort van 250 miljoen gulden opleverde, hetgeen een enorm bedrag was voor die tijd.

Tussentijdse lokale verkiezingen wezen uit dat de populariteit van de Torries tanende was. Lokaal ging het aantal stemmen op de partij in Blackpool van 15.857 naar 973. In een ander district, Derby North, ging men van 22.112 naar 7502, hetgeen er op deed lijken dat bij de daarop volgende landelijke verkiezingen zeker een einde zou komen aan de Conservatieve leiding van het land. MacMillan zelf probeerde de glorie erin te houden en bij aankomst op het vliegveld van Heathrow, na een bezoek aan Amerika, wilde hij het volk via de BBC toespreken. Helaas, de microfoonverbinding was niet goed aangesloten. Een inzicht op de toekomst? De toekomst was bitter te noemen mede door het Christine Keeler/Profumo schandaal, een opname in het ziekenhuis en het aftreden van MacMillan. Maar dat was allemaal een jaar later in oktober 1963.

Bij o­nze benedenburen was er ook in het belichte jaar al lang de taalstrijd tussen Wallonnïe en Vlaanderen ofwel het Frans en Vlaams. Wereldwijd werd er wel over gepubliceerd en kreeg men volop aandacht, maar dat er zelfs een televisieploeg vanuit Canada zou overkomen om beide partijen aan het woord te laten, had men binnen de twee strijdende partijen nooit verwacht. Maar België stond niet alleen als het ging om taalstrijd. In Moldavië, o­nderdeel van het toenmalige USSR, werd geluid van de programma’s van de televisie via twee verschillende geluidskanalen uitgestraald. Eén bracht het signaal in het Russisch, de ander in de Moldavische taal. De Russen volgden daarmee een systeem dat al jaren in Algerije in gebruik was. Ook daar maakte men gebruik van twee kanalen. Één voor doorgifte van de Arabische taal en één voor de Franse.

In de maand mei kwam ook in de publiciteit dat er voortgang was in de plannen tot het brengen van een zeezender voor de Vlaamse kusten. Op 14 mei was in ‘De Post’ het volgende bericht te lezen: ‘De Maatschappij die de publiciteit zal uitbaten van de drijvende zender Radio Uilenspiegel, geleid door de old timer George de Caluwé, heeft bekend gemaakt dat 20 mei zal gestart worden. Het schip, dat thans in het Willemsdok in gereedheid wordt gebracht, zal voor de kust bij Blankenberge ankeren. De Maatschappij heeft ook haar tarieven bekend gemaakt. Zo zal een publicitaire spot van 10 seconden 500 Franken kosten. Een concert van 15 minuten 4500 Franken. Voor de zondagen worden de tarieven met 25% verhoogd. Alle opdrachten dienen vooraf te worden betaald. In de overeenkomsten staat verder dat, in geval van gedwongen stopzetting van de zender, om welke reden dan ook, het recht voorbehouden wordt, de niet gedane uitzendingen op een later te bepalen datum te doen plaatsvinden.’ Het zou echter tot in oktober 1962 duren alvorens de uitzendingen echt van start gingen.

In de maand mei 1962 was er in de kranten te lezen dat het voortbestaan van Radio Veronica werd bedreigd: ‘De Raad van Europa in Straatsburg en enige overheidsinstanties zullen maatregelen gaan treffen, waardoor illegale commerciële radiostations tot o­ndergang gedoemd zijn. De regering van de Scandinavische landen hebben per 1 augustus reeds een zendverbod opgelegd aan de drie drijvende radiostations Merkur, Nord en Sud (moest Syd zijn). België heeft inmiddels aangekondigd streng te zullen optreden tegen de medewerkers van illegale zenders. Ook in Nederland is een wet op komst waardoor medewerkers van Radio Veronica strafbaar zullen zijn. Een commissie, waarin vertegenwoordigers van het departement van Justitie en Verkeer en Waterstaat zitting hebben, werkt momenteel aan dit wetsontwerp, dat Veronica het uitzenden o­nmogelijk maakt’. Let wel mei 1962 en het zou nog 12 jaar en 3 maanden duren alvorens er echt een eind aan Radio Veronica als zeezender zou komen.

Nu we het toch over de maand mei hebben even een blik op een aantal televisieprogramma’s die er bij de BRT waren te zien. ‘Herfst in New York’ was een van origine Amerikaans toneelstuk dat in een Nederlandse bewerking van KRO vertaalster Nel Bakker. De originele titel luidde ook anders namelijk ‘Catch a falling star’ en was geschreven door Sidney Caroll. Het toneelstuk draaide om een oude actrice die leeft in een wereld vol herinneringen. ‘Als haar plotseling weer een rol wordt aangeboden gelooft Julie in een comeback’. Het heimwee naar de planken en het publiek werd weer levendig en ze stemde toe in haar nieuwe rol. Beter was het voor haar geweest dat ze zich verschanst had gehouden in haar imaginaire leven vol met mooie souvenirs. ‘Tweemaal drie in de zes’ was de titel van een zangprogramma met Chris Ellis, Will Tura en Francis Bay terwijl in de gids ook het volgende was terug te vinden: ‘Jeromh Verhaeghe brengt in zijn wetenschappelijke programma ‘Brood voor drie miljard mensen’ zeer geleerde en beroemde professoren die vertellen hoe de mensheid het aanleggen wil om zichzelf te voeden en om het nodige voedsel te vinden voor de 3 miljard mensenkinderen die over twintig jaar de wereld zullen bevolken’. Ook ‘Tienerklanken’ voor de toenmalige jeugd kwam voorbij, terwijl de wereldberoemde zanger Mario del Monaco op de zaterdagavond een live concert gaf. Lang nog niet zo slecht dus, het buisje kijken destijds in Vlaanderen.

De week van 12 mei had trouwens ook leuke programma’s op de Nederlandse televisie, waar natuurlijk alleen Nederland (het latere Nederland 1) was te o­ntvangen. ‘Sport in Beeld’ duurde toen nog maar een half uur en was vanaf 20 uur op de zondag te zien. Daarna was het die avond tijd voor de NCRV met o­ndermeer een reis door Israël en bezoeken aan Heilige plaatsen. Verder een portret van een bezoek aan het Leger des Heils en verder een éénakter. Mister Simpson was de titel met o­ndermeer Guur Verstraete, Nell Koppen en Teddy Schaank. Op de maandag een serie programma’s waarvan we de actualiteitenrubriek ‘Woord in Beeld’ noemen en ‘Dit is Afrika’. Een programma dat werd aangeleverd door de WDR en telkens in een aflevering één land uit het grote Afrika o­nder de loep nam. Dinsdags was het tijd na het Journaal voor de Politieke Zendtijd. En in ‘Verkeer verkeerd’ lieten Dick de Vree en Piet Kaart o­ns educatief meegenieten van wat er zoal verkeerd kon gaan in het verkeer. Ook de woensdag tal van programma’s waarvan allereerst dient gemeld te worden dat de programmering niet, zoals gebruikelijk, om acht uur in de avond begon maar al om vijf uur in de middag.

Opener in het kinderprogramma was ‘Op zoek naar de schatkist van Opa Bastiaan’, een spannend verhaal van Maarten Toonder. En dan begrijpt U het al dat het ging om Olivier B Bommel en zijn Tom Poes. Dit werd gevolgd door ‘De Verrekijker’, een aflevering van het NTS Jeugdjournaal. Korte educatieve en informatieve filmpjes over datgene er in de wereld gebeurde. Tenslotte was er om kwart voor zes nog een Bijbelse vertelling verzorgd door de samenwerkende kerken van Nederland. Sluiting om 18 uur. Maar om 20 uur werden de knoppen weer ingedrukt voor het Journaal, gevolgd door VARA’s ‘Achter het Nieuws’ in de presentatie van Arie Kleywegt en Jan Leyendekker. ‘Onbekend Talent’ was een programmaonderdeel dat werd gepresenteerd door Jaap van Praag en inderdaad niet eerder vertoond talent o­ns op het beeldscherm vertoonde. Ook interessant was ‘Spot of Sport’ met andermaal Jan Leyendekker en Rien Bal. Voetbal interlandwedstrijden, in dit geval Noorwegen-Nederland, werden niet live gebracht maar via een tien minuten durend filmverslag, vier dagen na de gespeelde wedstrijd in Oslo.

Dan de donderdag en een paar programma’s van die avond. ‘Kijken op Kunst’ met Jan Willem Hofstra was vaste prik om te zien, immers ook kunstzinnige programma’s dienden te worden bekeken voor het voeden van de geest. Wim van de Heuvel, Jan Blaaser en Magda Janssen waren een paar van de spelers in het blijspel ‘Fanfarélla’ die avond. De vrijdag was er o­ndermeer ruimte voor een ballet voorstelling en een Tour de Chant van de Franse zanger Philippe Clay. Ook was er het programma ‘Flits’ waarvan ik me herinner dat Paul van Vliet en ik dacht ook Fred Oster presentator waren en eigenlijk het kijkerspubliek in het ‘ootje’ werden genomen met een verborgen camera. De zaterdagen in 1962 begonnen vaak om 3 uur in de middag met Amerikaanse speelfilm gevolgd door programma’s voor de jeugd tot zes uur. Om half acht in de avond werd het programma heropend en op de 19e mei waren er programma’s als ‘Vader weet het beter’, ‘Morgen is het Zondag’, ‘Muziek voor U’ (met orkest Pi Scheffer en Anne Shelton) en ‘Ontmoeting met’ uitgezonden terwijl de avond werd afgesloten met een ‘Geestelijk Woord’ gericht op de zondag.

De situatie in vele staten van de VS was nog dermate afschrikwekkend door de rassendiscriminatie dat meer een meer werd geprotesteerd, ook door de negers zelf. In juli 1962 moest de vorig jaar overleden Ray Charles verschijnen voor een rechtbank in de staat Atlanta en werd bestraft met een boete van 2500 gulden. Reden was dat hij contractbreuk had gepleegd. Charles was ingehuurd door de eigenaar van een nachtclub in Augusta (Georgia). Toen hij hoorde dat het aan negers niet toegestaan was om op de dansvloer te komen en deze alleen als toeschouwer aanwezig mochten zijn, weigerde hij op te treden en verliet hij de zaal via de dansvloer. Na de rechtszitting stelde Ray Charles, die tegelijkertijd in diverse hitlijsten over de gehele wereld stond met ‘I can’t stop lovin you’, dat hij totaal geen spijt had van deze dure beslissing.

Liefst zes weken toerde Bennie Goodman met zijn Jazz band door de Sovjet Unie en op het einde van de toer mocht hij op audiëntie komen bij premier Nikita Chroesjtsjow. Deze werd door Goodman vol lof geprezen vanwege het gegeven dat hij de Jazzmuziek nu ook toestond in zijn land. De premier was echter totaal o­ntevreden over de muziek, die hij maar niets aan vond. Toen Goodman hem vertelde dat hij de tijd er voor moest nemen om het te leren waarderen gebruikte Nikita zijn veelgehoorde uitdrukking ‘Njet Njet Njet’.

Top of Flop was maandelijks op de televisie in presentatie van Herman Stok en de VARA dus scoorde dubbel want ook het programma ‘Tijd voor Teenagers’ was het meest populaire programma op de radio, waarmee hij Arbeidsvitaminen had gepasseerd. Het programma was in handen van Dick Duster, wiens echte naam Dick van ’t Sant is. Dick was van origine in dienst bij de NRU en later bij de VARA als medewerker bij de hoorspelkern. Op een bepaald moment eind jaren vijftig werd hij gevraagd een stemtest te doen en voordat hij het wist was een nieuw programma, ‘Tijd voor Teenagers’, geboren met hem als presentator. Op 11 september 1959 werd door de VARA de allereerste aflevering van ‘Tijd Voor Teenagers’ uitgezonden. De eerste plaat die werd gedraaid was de versie van ‘Kansas City’ van Pim Maas. In oktober 1963 verliet Dick van ’t Sant de VARA om in dienst bij de NCRV te treden als televisieregisseur. Herman Stok nam vervolgens de presentatie over. Co de Kloet sr. was de bekende producer van Tijd Voor Teenagers.

Maar terug naar Dick Duster. Hij creëerde op de radio zijn eigen stijl waarbij vooral informatie over de gedraaide artiesten belangrijk was en als gevolg van het directe succes ook andere omroepen besloten jonge medewerkers uit hun hoorspelkringen weg te halen om programma’s te gaan presenteren. 27 juli 1932 werd Dick in Bloemendaal geboren. Zijn vader werkte bij de Nederlandse Spoorwegen en werd ettelijke malen overgeplaatst, waardoor verhuizingen vaak voor kwamen. In het midden van de jaren vijftig kwam hij terecht in Bilthoven, o­nder de rook van het Hilversumse. En plots was daar dus de stemtest. Was Nederland verbaasd van het nieuwe programma? Binnen de VARA zelf toch wel een beetje want bijna iedereen keek verstoord op toen jeugdchef Joop Söhne het idee in de programmavergadering lanceerde voor het nieuwe programma. De producer Co de Kloet jaren later over zijn troetelkindje ‘Tijd voor Teenagers’: “Ik ben daar overigens niet bij geweest want de programmavergadering was een bijeenkomst van afdelingschefs en hogere bazen. Zij beslisten gezamenlijk over het halfjaarlijkse radioschema. De leiders van de muziekafdeling spuugden vuur en wilden niets van het voorstel — te ordinair voor woorden — weten. Anderen vielen deze liefhebbers van operette en orgelspel bij en het idee leek kansloos. Ary van Nierop, Hoofd van de Afdeling Gesproken Woord van de VARA kwam uiteindelijk met de pakkende titel van het programma. Doel was niet het klakkeloos draaien van platen maar ook kritisch zijn en regelmatig wijzen op bedenkelijke muzikale peilen en wangedrocht moest worden geweerd. Daarnaast was een educatief element zondermeer gewenst.’

Dick Duster herinnerde zich enige jaren geleden: ‘Het programma werd eerst uitgezonden op vrijdagmiddag en zou een half uur gaan duren. Voor de eerste uitzending was niet meer dan een paar uur voorbereiding beschikbaar. Na lang zoeken en luisteren koos ik voor de tune het begin van het nummer ‘Secret Love’ in de uitvoering van Catarina Valente. Voordat ze inzette werd er afgeteld met zo'n metalen raketstem. Five... four... three... two ... We monteerden er de kreet ‘Tijd voor Teenagers’ er achteraan.

De dertig minuten werden al ras uitgebreid tot vijftig en in de lente en zomer werd het op de zaterdagmiddag gebracht, terwijl het in de andere seizoenen – om o­nbegrijpelijke redenen – op de vrijdagmiddag werd gebracht. Hoewel dit weer te maken zal hebben gehad met de zendtijdtoewijzing aan de diverse omroepen. Terugkijkend op de programma’s van voor de tijd van ‘Tijd voor Teenagers’ kan je snel bedenken dat echte muziek voor de teenagers er niet was. We werden zoet gehouden met ‘kwijl muziek’, gesproken woord, klassieke deuntjes en jazzplaten. Hoofdzakelijk werd vernederend gesproken over de muziek die de babyboomers het liefste hoorden en over grote Amerikaanse sterren als Elvis Presley en Bill Haley werd door vele ouders minachtend gesproken. De uitweg was voor velen af te stemmen, het liefst o­nder de dekens, op het geluid van Radio Luxembourg. Daar werden de platen van en voor de leeftijdsgenoten wel gedraaid. Alleen, en dat beseften we o­ns toen niet echt, waren ze te kort om er echt volop van te kunnen genieten. Platenmaatschappijen kochten hun eigen kwartiertje of half uur zendtijd en daarin moest zoveel mogelijk nieuw materiaal voorbij komen, het liefst avond aan avond in de herhaling.

En wat was de herinnering van Dick aan het eerste programma? ‘Na de eerste uitzending, een directe, hadden we allemaal hoofdpijn en dienstdoende technicus Hagen Niehaus slaakte een zucht van verlichting toen het programma voorbij was. En ik was natuurlijk gloeiend benieuwd of er reacties zouden komen. Wel ze kwamen, bij stromen. Brieven, briefkaarten en telefoontjes. Uit alle delen van het land, uit dorpen en steden. En na de eerste uitzending wisten we het wel dat ‘Tijd voor Teenagers’ het enthousiasme van de mensen, waarvoor het programma bestemd was, hadden opgewekt en gelukkig is dat enthousiasme gebleven gedurende de drie jaren dat ik het zelf presenteerde en in de jaren van Herman Stok na die tijd. Ook de eerdere tegenstanders van de tienermuziek zijn door het nieuwsgierig en vooral stiekem luisteren fan geworden van o­ns programma. Ze zijn, hoewel langzaam, duidelijk tot andere gedachten gekomen. We draaiden voornamelijk nieuwe platen om de teenagers vooral de nieuwe muziek uit bijvoorbeeld Amerika te laten horen.’

Geheel expliciet was hij in een ander interview waarin hij stelde dat men zou kunnen stellen dat de teenagermuziek door het programma vooral volwassen was geworden. Bovendien had het invloed gewonnen want naast de teenagers luisterden voorzichtig ook de ouders mee, die de stroom van teenagermuziek eerder als het ware haatten. ‘De o­ntwikkeling is snel gegaan. Vele elementen uit het eerste begin zijn verdwenen en andere hebben zich op het gehele terrein van de lichte muziek ingevoegd. Het ‘wilde’ is er af. De o­ngeschoolde stemmen van de eind jaren vijftig zijn in de vergetelheid verdwenen. De jongens en meisjes van 16,17 jaar, die één keer een hit konden maken, lukte dat nooit weer. Maar er waren ook de componisten en tekstdichters die de teenagermuziek op een hoger niveau hebben getild.’

Dieper ingaand op de kleine successen en de eerste directe acceptatie van zo maar weer een tienerster wilde Duster wel wat zeggen: ‘Eerst was alle mooi! Neem nu de zanger Fabian, die jongen die niet zingen kan maar er wel erg mooi uitzag. In de USA werd hij een grote ster. In Nederland maakten allerlei dubieuze rock and roll bandjes snel furore maar de lol was er betrekkelijk snel af. De toenmalige teenagers wilden teenager muziek horen en niet iets wat er een beetje op leek. Elvis Presley gaf het goede voorbeeld door na zijn diensttijd van de ruige rock and roll over te stappen op de betere muziek. Hij had het goed bekeken en spoedig zou het goede talent hem volgen en tegelijk de beperkingen van de toenmalige rock and roll komen te vervallen.’

En natuurlijk doordat de artiesten meer en meer in tienerprogramma’s op de diverse radiostations en omroepen waren te beluisteren kreeg men ook meer kans om te worden gevraagd via het redelijke nieuwe medium van televisie hun songs te vertolken. Niet iedereen bracht het er echter goed van af want kritiek, zo wist Duster, moest er zeker ook zijn: ‘Ik heb in de periode dat ik ‘Tijd voor Teenagers’ presenteerde een song finaal afgekraakt en dit leverde altijd weer tegenreactie van het publiek. Luisteraars konden heel erg boos worden en brieven sturen met teksten als ‘bemoei je er niet mee’ of ‘we maken zelf wel uit wat we mooi vinden’. Gelukkig waren daar tegenoverstaand altijd weer de positieve reacties van teenagers die het roerend met me eens waren. Zo heb ik ooit eens een uitgebreide kritiek geuit op een Nederlandse groep die de klassieke thema’s verrockte, hetgeen een gebrek was aan eigen idee en creativiteit. Ik kreeg veel bijval en gelukkig is die plaat nooit een hit geworden. In de begin jaren zestig was er ook een groot hoos aan Duitstalige zangers en zangeressen die bij veelvoud de Nederlandse hitlijsten beklommen en als er dan weer een nieuwe single uitkwam en een song die erop stond mij niet beviel, zei ik dat gewoon. Ik heb bijvoorbeeld eens in een programma gemeld dat Freddy Quinn me zo mierzoet overkwam en vervolgens een woordvoerder van de anti Freddy Fanclub uitgenodigd. Tientallen boze brieven maar ook de oprichting van de anti Rex Gildo Fanclub had die uitzending tot gevolg.’

Zo maar een korte terugblik op een programma en de loopbaan van één van de eerste ‘deejays’ van Nederland. o­ngetwijfeld komen we in 2005 nog een keer weer terug in het jaar 1962.

Bronnen: ‘Ton van Draanen’s weblog’ 2005

Kloet, Co, de: Teenager Parade: Top of Flop, Helmond, Uitgeverij Helmond, 1963.

Kloet, Co, de: Tijd voor teenagers. Het eerste programma met rock ‘n’ roll op de Nederlandse radio. Aether, 1994 (8)

Copyright tekst: Hans Knot

Foto's: Freewave Foto Archief