In Zuid Duitsland woont een Nederlander, Hans Warmenhoven, die ondermeer actief is bij het internet radiostation RNI en in de jaren negentig van de vorige eeuw een gelijknamig station runde vanuit Noorwegen dat via de Intelsat werd uitgezonden. Hij groeide in de zeventiger jaren op met ondermeer Radio Veronica en RNI op de radio. Hans is een regelmatige lezer van het International Radio Report en reageerde op de oktober editie van het report.

HERINNERINGEN AAN DE ABTT EN MEER
Tekst: Hans Warmenhoven / Hans Knot

'Mij viel net de naam 'Adje Bouman' op onmiddellijk gevolgd door herinneringen aan de  'Adje Bouman Top 10' en 'De Kolder op Zolder show'. 'Ongeveer pak hem beet' (dank aan André voor deze spreuk) is het nu zo'n 40 jaar later.

Ik zal een jaar of twaalf geweest zijn en sliep boven, op de voorkamer van ons ouderlijk huis, gelegen aan de Julianalaan 1 in Voorhout in de provincie Zuid Holland. Op een bepaalde dag, ik denk dat het op een vrijdagavond was, werd ik door mijn ouders naar boven gestuurd, om te slapen en gekleed in mijn gestreepte pyjama. Net zoals de jongen in het begin van de film 'The boat that rocked', had  ik geen transistor radio maar een oude Erres buizenradio. Deze was in roze, of was het paars, door mijn vader geschilderd. Hij had dit gedaan omdat hij dacht dat ik dit leuk zou vinden.

Nadat er een keer of zes onderaan de trap was geroepen en gevloekt dat het licht eindelijk maar eens uit moest, besloot ik aan het verzoek een gevolg te geven. Maar ik wilde nog wel naar de radio luisteren en probeerde vervolgens met mijn rechterhand een niet geaarde stekker – je weet wel zo'n ronde met van die lange stiften – in het stopcontact, dat zich boven mijn hoofd bevond, steken. Omdat het donker was heb ik voor de coördinatie mijn wijsvinger automatisch tussen de pinnen gestoken om met mijn duim en ringvinger het stopcontact te kunnen vinden.

Ik dacht dat het allemaal gelukt was, maar het bleek dat de puntjes van de stekker er nog niet helemaal inzaten. Plotseling zag ik een helder paarsblauw licht op vijftig centimeter boven mijn hoofd verschijnen. Nee, het was niemand met een olielamp staande aan het einde van een tunnel en ook geen trein, die voorbij denderde. Het was alsof ik een doodklap kreeg, met als tot gevolg dat ik behoorlijk vloekte. Ogenblikkelijk werd er van beneden geroepen of de fabriek weer iets verkeerds had gebouwd. Ik antwoordde ontkennend, terwijl ik mijn inmiddels zwarte wijsvinger in mijn mond stak.

Het duurde even en het zal ongeveer negen uur die avond geweest zijn, dat het licht op de overloop aanging. Mijn moeder deed wel vaker beneden de verkeerde knop aan.  Het gaf mij de gelegenheid in de schemer alsnog de stekker goed in het stopcontact te kunnen doen. Ik vergat niet direct het geluid terug te draaien en nadat de ontvanger ongeveer een minuut lang had opgewarmd, draaide ik weer aan de volumeknop om  heel langzaam aan weer iets meer geluid te kunnen horen.

Toen het volume op een redelijk niveau stond begon er plotseling een te blèren op de 192 meter. Het was Adje Bouman in de 'Kolder op Zoldershow'. Je begrijpt het, meteen weer gevloek van beneden en de opdracht meteen de radio uit te doen. Het programma was een prachtige puinhoop waar ik dan ook vaak met heel veel plezier naar heb geluisterd.

Het was in 1990 dat ik, samen met Hans Wiegandt en Jürgen Seibel programma´s ging maken voor het satellietstation RNI Norway dat we waarschijnlijk intens hebben teruggedacht aan die vrolijke puinhoop van ´De Kolder op Zoldershow'. Ook wij zorgden voor een item waarbij het uit de hand ging lopen in onze programma´s. Onze creatie was Bello, de platen etende hond. Groeten aan Ad Bouman, als hij dit leest. Mijn vinger is destijds snel genezen maar Ad Bouman heeft zich in mijn geheugen vast gevreten.´


Lees hier meer over Bello en RNI in Noorwegen

Lees hier de edities van het International Radio Report op MediaPages