Weer vertraging Sylvain Tack film

Ook de hernieuwde poging om een bioscoopfilm te draaien over Sylvain Tack en ‘zijn’ Radio Mi Amigo, is (voorlopig) gestrand. Het nieuwe scenario, van de hand van Guy Lee Thys, krijgt geen scenario-subsidie van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF). De aangehaalde argumentatie voor de weigering doet enigszins de wenkbrauwen fronsen. Hoe het nu verder moet met de film, is nog niet duidelijk. De eerste plannen voor een film over Sylvain Tack dateren al van 2007. RadioVisie zette alle gebeurtenissen vanaf 2007 op een rij.

De voorzichtige eerste plannen
Alweer in de zomer van 2007 werd voor het eerst vergaderd over ‘de film’. Noël Cordier en Rudy Blomme staken de koppen bij elkaar. Drie maand later stapten Serge Hadermann en JL Bostyn mee aan boord. Het eerste scenario kreeg langzaam vorm. De hoofdrol was voor Radio Mi Amigo en een verliefde dj, pas daarna ging het over Sylvain Tack. Eyeworks TV werd benaderd als productiehuis via Peter Bouckaert. Uiteindelijk bleek het hele project te duur te worden. Het moest eenvoudiger, een nieuw scenario drong zich op.

Het geweer werd van schouder gewisseld. Op zoek naar een scenarist die eerder zijn strepen verdiende in het Vlaamse filmlandschap werd er in de zomer van 2010 gepraat met Dirk Cools van het VAF. Hij stelde voor om met een scenarist in zee te gaan die lid was van de ‘scenaristengilde’. Uiteindelijk viel de keuze op Erik Lamens, die enkele jaren eerder de opmerkelijke prent ’SM Rechter’ had gedraaid. In februari 2011 werd een scenariopremie toegekend door het VAF. Het script kon eindelijk definitief afgewerkt worden.

De koning van Vlaanderen
Sylvain Tack kreeg nu wel de hoofdrol. Zijn hele actieve beroepsleven passeerde de revue. In ‘De koning van Vlaanderen’ werd het verhaal vertelt van de bakkerszoon die wafels verkocht op de lokale markt, zijn steile klim naar de top in de Vlaamse showwereld, zijn successen als muziek- en bladenuitgever, zijn passie voor Radio Mi Amigo. Het project dat uiteindelijk ook tot zijn val zou leiden. Helemaal berooid werd hij gearresteerd in Parijs toen hij probeerde cocaïne te smokkelen vanuit Bolivia. From zero to hero, back to zero.

Nog in diezelfde maand lekten de filmplannen uit en spong de Vlaamse pers op het nieuws. Krantenartikelen, tv-reportages, radio-interviews volgden. Regisseur Lamens mocht zelfs acte de présence geven in het populaire ‘Blokken’ op televisie. Iedereen vond het een geweldig idee om Sylvain Tack via de bioscoop alsnog te rehabiliteren. Het duurde een hele poos vooraleer het complete verhaal was uitgeschreven. De filmakers wilden vooral een correctie weergave van alle feiten. Er werd daarom met heel veel mensen uit de vroegere entourage van Tack gepraat. Daarbij kwamen tal van verrassende en tot dan onbekende feiten naar boven.

Eén ding was zeker, ook dit project zou duur worden. Het was een epoque-film die zich ook nog eens afspeelde in diverse decennia. Dat vraagt telkens andere decors, kostuums, allerlei andere attributen. Het VAF kende een productiebudget toe, maar dat zou bijlange na niet volstaan. In februari 2015 stapte Antonino Lombardo van het productiehuis Prime Time mee in het project. Eerder was hij verantwoordelijk voor o.a. de zeer succesvolle Blinker-films. Wim Coryn van Wild Cherry was er even voordien ook bijgehaald om de auteursrechten regelen. Een niet aflatende zoektocht naar extra budget begon. Uiteindelijk werd dat niet gevonden. Lammens en Lombardo haakten midden 2017 af.

Nieuwe scenarist/regisseur
Het duo Noël Cordier en JL Bostyn (foto) wilde wel doorgaan en kwam nu terecht bij Fact & Fiction Antwerpen, van Guy Lee Thys. Succesvol aan de bak geweest met onder andere De Potloodmoorden, Cruel Horizon en Mixed Kebab. Ook hij viel vrij snel voor de figuur van Sylvain Tack. De invalshoek was opnieuw anders. Geen focus op het radiostation, ook geen biografische benadering van de hoofdfiguur, maar alle aandacht voor de man die streed tegen de almacht van de overheid. De doorstart van dit filmproject was alweer een feit. Omdat er een nieuwe scenarist zijn schouders onder de plannen zette, moest opnieuw bij het VAF worden aangeklopt.

Maar dit keer, het was inmiddels april 2018 geworden, vonden de beoordelaars van het Vlaams Audiovisueel Fonds de synopsis niet goed. Met enkele opvallende argumenten. In hun ogen is het immers fout om Sylvain Tack voor te stellen als een strijder tegen de grote macht van de overheid en de justitie. ‘Hij was toch een notoire gangster’, daar komt het op neer. ‘Die moeten geen forum krijgen in de bioscoop’. ‘Anderzijds is het de vorige keer, met een ander team niet gelukt, waarom zou het dit keer wel slagen?’. Daarmee was het doek alweer gevallen.

Genekt door zijn hubris
Guy Lee Thys: “Het is duidelijk dat men de insteek niet lustte. Nochtans de enige die én entertainend én betaalbaar zou zijn… Tja, het ging hier om een lange synopsis en uitleg over mijn visie op het geheel. Het mocht niet baten. Straf dat ze zeggen dat het entertainend is. Ja, euh en dan? Drie van de vijf juryleden hadden ooit van Tack gehoord. Er zat een Hollander bij én de antisemitische pro-boerka Rachida Lamrabet, ontslagen bij Unia vorig jaar.”

“Tack is genekt door zijn hubris, staat in hun argumentatie. Een woord dat ikzelf overigens heb gebruikt in het dossier. Terwijl ik ook voluit zeg dat in de jaren 70 hij niet alleen slachtoffer was van zijn hubris maar vooral van een jacht door een pitbull onderzoeksrechter. En dat Radio Mi Amigo vooral gaat over Tack’s eerst legale, vervolgens illegale zeezender en zijn vlucht naar Spanje. Dat vinden zij entertainend maar eigenlijk niet juist. So what?”

“Het gaat er duidelijk over dat het beeld dat ik wil schetsen positief is voor Tack en negatief voor de Belgische justitie. En ik had de indruk en dat is nu bevestigd, dat mijn rapporteur en de belangrijkste schakel in de commissie, Eric Taelman (VRT), die goed op de hoogte leek van Tack, het daar niet mee eens was. Hij vertelde over de drugs die courant waren in Tack’s omgeving, zijn pogingen tot omkoping van dj’s van de VRT, zijn cocaïnegebruik. Ikzelf kan dat moeilijk geloven.”

“In Spanje lachte men niet met drugs onder Franco! Courante straf was zes jaar en één dag. Die ene dag was er om als je in de bak iets mispeuterde je nog eens zes jaar aan je broek kon krijgen. Waarom zou Tack alles riskeren? Ook geïnterviewden vertelden me nooit enige dope gezien te hebben. Tack was een whiskyman. Dus moest het weeral een verhaal worden van iemand die door zijn hoogmoed ten val is gekomen in plaats van een visionair die ten val is gebracht. Beide elementen zouden sowieso in het script aanwezig zijn geweest maar dat zal er nu niet komen…”.

Teveel zand in de radertjes
Hoe het nu verder moet met de bioscooppiste, is onduidelijk. Zoveel mensen hebben zoveel moeite gedaan. Niet één van de protagonisten in dit verhaal kan een gebrek aan inzet verweten worden. Integendeel. Af en toe moet het ook gewoon meezitten. Vaak was dat net niet het geval. Het VAF, het Waalse Filmfonds, het Luxemburgse. Nederlandse financiële beloften die plots ingetrokken werden. Eén ding is wel duidelijk, intussen is deze elf jaar durende queeste een verhaal op zichzelf geworden. Rijp voor een eigen scenario, waarin het VAF een belangrijke rol speelt. Mogen ze zichzelf subsidiëren?

Bron/copyright: RadioVisie