Tony Allan overleden

Tony Allan is eind juni van dit jaar opgenomen in een instelling voor stervensbegeleiding, the Marie Currie Hospice in Hampstead, nadat thuisbehandeling niet langer mogelijk was. Het was al jaren bekend dat Tony leed aan keelkanker. De verwachting was dat hij het tot medio 2002 zou leven, maar door zijn karaktervolle instelling en vechtlust heeft hij het heengaan nog voor zich uit kunnen zetten. Op vrijdag 9 juli 2004 om 11.15 uur is hij overleden, zo meldde Andy Archer me als eerste.
In de vroege ochtend raakte Tony in coma en stierf enige uren later.

Een heel triest bericht. Tony was een bevlogen presentator en was begenadigd met een prachtige stem. Vele producties heeft hij neergezet. Voor zijn directe omgeving is hij niet altijd de prettige presentator geweest zoals hij op radio overkwam. Hij had een eigenaardig karakter en kon vaak dwars tegen alles ingaan. Van vele van zijn voormalige collega's zijn de verhalen legio. Zelf heb ik hem sinds 1972 diverse malen meegemaakt en heb gelukkig deze vermeende momenten niet meegemaakt. Tegenover mij had Tony altijd een zeer gewillig oor en deelden we vele herinneringen met elkaar. Hij werkte, voor de jongeren o­nder o­ns, als 17-jarige reeds op Radio Scotland. Hij probeerde nog bij Radio Caroline aan de slag te komen, nadat de MOA van kracht werd, maar werd door de leiding té jong bevonden om aan boord van de MV Mi Amigo te gaan werken. Hij moest tot 1971 wachten alvorens zijn loopbaan als zeezenderdeejay te vervolgen bij RNI aan boord van de MEBO II.

Legendarisch is het door hem gepresenteerde programma dat de opening van RNI 2 op 192 in september 1972 moest voorstellen. Nadat Radio Veronica van de 192 meter naar de 538 meter ging verhuizen, kwam direct na de closedown van ‘de 192’ zender plotseling een ander sterk signaal de ether in, hetgeen de oude Radio 390 zender was, die aangekocht door Meister en Bollier, aan boord van de MEBO II twee dagen lang werd geactiveerd om wat 'zieltjes' te winnen voor RNI.

Na zijn eerste periode bij RNI zou Tony vervolgens een groots avontuur beleven middels het verhuizen naar Abe Nathan's Voice of Peace. Niet alleen het lange verblijf in de haven van New York, de overtocht naar Europa en alle problemen voor de start van het Vredesstation maakte hij mee. Ook deed Tony het openingsprogramma, om er vervolgens enige tijd op het zendschip te blijven. Tony kon urenlang vertellen over zijn ervaringen op het schip, verankerd voor de kust van Israël. Ook daar is hij creatief een groot voorbeeld voor zijn directe collega's geweest.

Vervolgens kwam hij terug naar Nederland om voor Radio Seagull en Radio Caroline te gaan werken. In 1975 verdween hij om eind jaren zeventig terug te keren op de MV Mi Amigo. Zelfs bij een tekort aan personeel voor het zusterstation Radio Mi Amigo en later Radio Caroline was Tony Allan altijd bereid programma's over te nemen in romantisch gesproken Nederlands. Non stop muziekprogramma’s hoorden volgens Tony niet op de toenmalige radio thuis.

In de jaren tachtig was Tony voornamelijk werkzaam binnen de Ierse radioscène, waar de landpiraten zich op grootte schaal o­ntwikkelden o­nder aanvoering van Chris Cary en Robbie Dale. Zo werkte Tony bij o­ndermeer South Coast Radio, Radio Nova en Sunshine Radio/ Maar zijn prachtige stem was ook hoorbaar in promospots op de RTE, de Ierse staatsomroep. Tevens was hij bij een aantal BBC stations op lokaal gebied actief, als wel via de Schotse televisie.

De jaren negentig betekende de terugkeer, al was het eerst zeer kort, voor Tony Allan. Tijdens de Caroline RSL in Londen, in 1995, kwam ik Tony voor het eerst weer tegen. In een driedelig pak zat hij zeer verbitterd op een bank aan de kade, alwaar de Ross Revenge was verankerd. De toenmalige programmaleider, Johnny Reece, had hem wegens te grof taalgebruik van het schip verwijderd met de opdracht nooit meer terug te keren. Tony had een van zijn driftbuien gehad waarbij hij zich zeer vernederend tegenover collega's had gedragen. Slechts een dag eerder was hij aan boord gekomen nadat hij op dezelfde bank dromerig naar het zendschip had zitten kijken. Hij sprak een aantal prachtige promospots in en maakte slechts één programma.

Hij zag gelukkig een tweede terugkeer op Radio Caroline in de eind jaren negentig en de begin jaren van dit decennium, toen hij een aantal malen werd gevraagd voor de Satellietuitzendingen en de RSL programma's te komen maken. Helaas liet zijn stem het toen al te wensen over maar bleef zijn vakmanschap duidelijk hoorbaar. Nadat bekend werd dat Tony aan kanker leed heb ik hem nog een keer mogen o­ntmoeten in november 2002, samen met Robin Banks en Elija. Het was een o­nverwachte o­ntmoeting. Ik had een afspraak om twee uur in de middag op Piccadilly Circus met Robin, die niet op tijd kwam opdagen want het verkeer zat die middag tegen. Direct nadat we telefonisch contact hadden met Robin stond er iemand achter mij die op mijn schouder tikte en een allerhartelijkste o­ntmoeting volgde. Tony kwam me verassen door elkaar nog een keer te o­ntmoeten.

Hij straalde van oor tot oor nog een keer op Radio Caroline zijn favoriete muziek te mogen draaien en genoot van het wederzien, waarbij andermaal vele herinneringen voorbij kwamen. Herinneringen die ik met hem en anderen gedeeld heb en die voor eeuwig in het geheugen zullen blijven.

Op de dag van zijn overlijden kwamen tal van reacties binnen, waarvan ik een paar wil plaatsen:

Hans Hoogendoorn, die lange tijd met hem samenwerkte aan boord van de MEBO II op Radio Northsea International:

‘Het is mij vreemd te moede. Ik heb Tony misschien al 30 jaar niet meer gezien of gesproken, maar het bericht doet me verdriet. Ik denk dat hij voor mij een verpersoonlijking was van het leven aan boord. Hij was in de eerste weken mijn "mentor", die me heel geduldig een paar vaardigheden overbracht, of beter: vertrouwen, een beetje zelfverzekerdheid op dat schip. Hij was jonger dan ik, maar had een soort natuurlijk gezag over zich. Dat inderdaad wel eens in kwade buien o­ntaardde in agressie. Maar ik heb gelukkig nooit in de vuurlinie gelegen.Ik blijf altijd met genegenheid aan hem denken.  Hans Hoogendoorn.’

Dan Robb Eden: ‘Hans ik weet zeker dat je al op de hoogte bent van Tony’s overlijden. We waren op weg naar de hospice, waar hij sinds enige tijd verbleef. Helaas we kwamen er 30 minuten te laat aan. Uiteraard hebben we afscheid van hem genoten, hij lag er sereen en vredig bij. Tony en ik hebben de laatste tijd gewerkt aan een cd met daarop muziek waarvan de auteurs en componisten niet bekend zijn. Tony had zeer recentelijk de hoestekst nog geschreven. De CD zal rond 1 augustus uitkomen en de opbrengst gaat naar het Marie Curie kankerfonds. Ook heb ik recentelijk Tony Allen nog geïnterviewd over zijn leven, een verhaal zal spoedig te zien zijn op www.jacobsladder.org.uk Robb Eden’.

Dan Andy Archer: ‘Tony Allan, van alle mensen waar ik mee heb samengewerkt tijdens mijn radio periode vanaf zee was Tony de meest buitengewone. Hij kwam charmant over, kon o­ndeugend geestig zijn. Zoals bij vele getalenteerde mensen, en Tony was hoog getalenteerd, had hij zijn temperamentvolle momenten en kon dan o­nverstandig overkomen. Hij kon het, als super professionele presentator, het aanzien dat anderen amateuristisch overkwamen en kon dan hard tekeer gaan. Om redenen die mij niet bekend zijn heeft hij me van deze temperamentvolle momenten altijd uitgesloten. Hij klasseerde me eenvoudig weg niet in de voornoemde categorie van amateurs en hebben nooit op geen enkele wijze ruzie dan wel harde woorden met elkaar gehad. Het is ook algemeen bekend dat Tony de betekenis van het woord ‘met mate’ niet kende. Tijdens een verlof van Radio Caroline bezocht hij mij, samen met Graham Gill, in een bekend hotel in Amsterdam. Ik had daar een kamer gekregen waarin een behoorlijk gevulde bar aanwezig was. Echt elke drank die je maar voor kunt stellen was er in aanwezig. Tijdens deze zeer goed in herinnering liggende avond dronken we door tot diep in de nacht. Pas laat in de ochtend, toen ik wakker werd, realiseerde ik me hoe we hadden toegeslagen in de drankvoorraad van brandy, whisky, wodka, gin en dergelijke. Bij vertrek zou mij de rekening worden gepresenteerd van datgene we gedronken hadden. Ik had daar niet zoveel zin in en heb alle flessen wodka en gin opgevuld met kraanwater uit de badkamer. Andere flessen heb ik met een mengeling van koffie, thee en water bijgevuld. Toen ik Tony dit later vertelde was zijn enige reactie: ‘Verdomme, wat ben ik blij dat ik niet de volgende gast in die kamer was.’. Jammer genoeg hadden Tony en ik de laatste twintig jaar veel minder contact maar dankzij o­nze gezamenlijke vriendin Elija van den Berg kwamen we recentelijk weer tezamen en bleven de laatste maanden veelvuldig in contact. Met zijn drieën brachten we nog een leuke middag door in Londen. o­ndanks zijn broosheid was het geen bijeenkomst vol met verdriet maar met vreugde en lachen, heel , heel veel! Andrew Dawson (Andy Archer)’

Tenslotte de reactie van Mike Brand, media journalist in Tel Aviv: ‘Natuurlijk was ik zeer bedroefd toen ik vanavond vernam van het overlijden van Tony Allen. Ik heb het privilege mogen hebben hem live te kunnen beluisteren op RNI, Caroline en de Voice of Peace. Als ik terugdenk aan het moment dat ik vanuit Engeland naar Israël emigreerde, in 1976, was het luisteren naar goede radio bijna verleden tijd. Heel plezierig was het daarom dat ik nog wel kon luisteren naar de stemmen van Tony Allen en Crispian St. John (Howard Rose) en wel via de uitzendingen van The Voice of Peace. Je kon in de programma’s van Tony duidelijk horen dat ‘vrede’ constant in zijn gedachten was en de radio industrie heeft een zeer speciale persoonlijkheid met hem verloren. Tony is de derde presentator van de VOP die gedurende de afgelopen jaren van o­ns zijn heengegaan. Naast Howard Rose en Kenny Page moet Radio Heaven nu helemaal een prachtige samenstelling hebben. Mike Brand.’

Aanvulling: Op maandag 19 juli om 10:30 uur zal er in de Westminster Cathedral in London een eredienst worden gehouden ter nagedachtenis aan Tony.

Tony Allan website

Bron: Hans Knot